kabbelend

 

Geen moeilijke dingen of wilde verhalen. Het leven hier kabbelt een beetje. En dat is heerlijk, na alle ziekte en hersteltijd. Het enige waar ik nu lekker over kan mopperen is, zeer hollands, het weer, want april doet nu zeker wat hij wil. Zat ik vorige week nog met Lief in de middag op een Haags terras, vandaag fietste ik tussen een hagel- en regenbui door naar huis na een bezoekje aan de kleindochters. Hing ik vorige week in mijn kast m'n zomerjurkjes weer naar voren, vandaag was ik blij dat mijn winterjas gewoon nog aan de kapstok hing.

Het is niet dat ik niets deed de afgelopen weken, natuurlijk werden op maandag de boodschappen bezorgd en deed ik een schoonmaakronde door het huis, hing de was buiten, rommelde ik wat in de tuin en haalden we na het avondeten weer eens een ijsje in de dorpsstraat. Het zijn gewoon geen grootse dingen, maar het is wel precies waar ik me heel erg okay bij voel.

Soms is het verschonen van het beddengoed een hele worsteling, als meneer besloten heeft dat hij daar wil liggen en ook blijft liggen.

 

En ook breide ik weer een sokkenpaar af en begon ook meteen weer aan iets nieuws.

Nu kun je wel raden waar ik zo aan verder ga.

Dus ja, een kabbelend leven past wel bij mij.

wijsheid komt met de jaren

 

Natuurlijk ging ik vorige week dinsdag gewoon naar werk. Maar toen ik daar aankwam, het kwartiertje erheen lopen kostte mij al veel te veel energie, wist ik dat dit niet verstandig was. Ik zat voor dood op mijn bureaustoel en collega vroeg ook waarom ik dan ook gekomen was, waarop ik iets uitbracht van btw aangiften. Maar zei ik wel meteen als ik die aangiften heb gedaan, ga ik naar huis.

En dat heb ik ook gedaan, overigens ook met 100% begrip van onze manager, die allang al blij was dat ik de btw er nog even doorheen duwde.

Toen zat ik thuis, beneden op de bank, lamlendig te zijn en dat heb ik lang volgehouden. Ik werd niet beroerder, maar ook niet beter. Nee, dat is niet waar, heel erg langzaam ging het wel beter, hoesten werd eindelijk wat minder. Maar zo zittend op de bank bedacht ik dat ik de paasweekendboodschappen zou laten bezorgen, want ik had geen energie om zelf in een drukke supermarkt te lopen. Ik vond het best decadent, zo zatermiddag werden de boodschappen bezorgd en was ik klaar. Alles in huis om lekker te koken en gezellig met elkaar te (paas)ontbijten.

Verder las ik een boek uit, zette een nieuwe sok op de naalden. De wol van de sweaterdress, die ik ook aan het breien ben, is wat pluizig en dat ging niet fijn met mijn gehoest, dus om toch iets om handen te hebben, dan maar weer een paar sokken. En ook liep ik met Lief een klein rondje langs allemaal bloeiende krentenboompjes. Even om te kijken hoe de conditie erbij stond (bedroevend overigens)

En de titel was wat collega M en ik naar elkaar grapten (en appten), want ook zij was ziek thuis, zij in verband met aanvallen van draaiduizeligheid (ziekte van meniere). Wij beide zijn nogal streng voor onszelf, zolang je niet volledig omvalt, kun je best werken, anders blijft er zo veel liggen, enz. Maar deze keer waren we allebei verstandig (en eerlijk in haar geval kan ze echt niet anders), dus niet er doorheen duwen, maar thuis uitzieken.

Gisteren ben ik dan weer aan het werk gegaan en het viel me niet tegen. De hoeveelheid werk die er op me lag te wachten, viel wel behoorlijk tegen, maar eigenlijk wist ik dat wel, want alleen tijdens de zomervakantie word er een deel van mijn werk overgenomen door een andere collega. En zoals mijn wijze collega M me 'sochtends nog even appte, een achterstand van een week, kun je niet binnen een dag weg werken. En zo is het maar net.

Maar nu hoop ik op die beloofde zomerse zaterdag, dan ga ik de hele dag in de zon zitten, mijn weerstand een boost geven (en rommelen in de moestuin, want heel voorzichtig komt daar ook van alles op).

Virusje twee, pikte ik ook nog even mee

Wie dit virus nu meebracht, geen idee. Misschien kwam het bij miss T vandaan, die toen wij nog bezig waren met het eerste virus te verslaan, al lekker liep te blaffen. Of misschien toch via mijn collega K, die tegenover me zit en al drie weken hoest (en al drie weken, acht uur per dag keelsnoepjes vermaald, maar dat is hierin even bijzaak)

Hoe dan ook, vorige week begon ik wat met hoesten, kriebeltje in de keel, thee met honing en verder niet zeuren. Donderdag hoestte ik al zoveel, dat ik de yoga maar oversloeg, downward dog en dan een hoestbui is geen fijne combi.

Gelukkig gingen uit solidariteit Lief en OudsteDochter ook meedoen, want gedeelde blafhoest is halve smart..... of zoiets. Zaterdag voelde Lief zich brak, Ik dacht nog manflu, want bij hem is het toch altijd net een graadje erger. Maar hoe dan ook, samen met OudsteDochter deed ik wat boodschappen en we bestelden een plint, want na het weghalen van de kast in haar kamer hadden we ineens een wand zonder plint (en dat is niet esthetisch verantwoord). Ik ging er ook helemaal vanuit het ergste al weer gehad te hebben, gewoon verkoudheidje en klaar.

Toch niet, zondagmorgen strompelde ik het bed uit (ongeduldige poes in de vesterbank), blaffend als een zeehond en met een kop vol snot. De katten hebben eten gehad, ik heb een zeer fantasieloos weekmenu in elkaar geflanst, de boodschappen moesten immers besteld worden. En dat was mijn activiteit van de zondag. Getver ik voelde me echt beroerd. Dus halve dag weer in bed gelegen en niet met het gevoel me beter te voelen.

En nu is het maandag, geloof ik, dat ik me toch wat beter voel. Ik hoest minder, correctie ik wil niet hoesten, want mijn hele keel voelt rauw. Mijn stem kraakt, klonk ik gister nog als ma Flodder, vandaag klink ik vooral niet. En verder sleep ik een doos met tissues met me mee.

En de vraag die mij vandaag bezig houd is die van hoeveel snot kan een mens produceren (en ik laat de foto van de prullenbak naast mij maar achterwege). Meer komt er niet meer uit mijn totaal versnotte hersenen.

En dan hoop ik echt dat het morgen weer iets beter gaat, want morgen is het btw-aangifte dag en ik zie werktechnisch een maandelijks terugkerend drama thema.

Ostara - Lente Equinox

Ostara betekent de komst van het seizoen van vruchtbaarheid en groei; de lente! Ostara is de godin van het lenteseizoen, haar naam slaat op het oosten, de richting waar het licht, de zon, vandaan komt. Ostara is de godin van de stralende morgen, het stijgende licht.

Ostara is een tijd om te zaaien, een tijd waarin we alles wat we ons met Samhain hebben voorgenomen uit beginnen te voeren.
De dagen worden langer, de nachten korter. De zon wint aan kracht en warmte, de aarde krijgt langzam kleur.

Bij de lente equinox krijgt het licht de overhand, want hierna zullen de dagen langer zijn dan de nachten,
Het belangrijkste symbool van Ostara is het ei, dat de vruchtbaarheid in de natuur symboliseert.
Het wijst ons er ook op dat plannen die tijdens de winter op innerlijk niveau werden uitgebroed nu in ons leven in de praktijk kunnen worden uitgevoerd. Mogelijk zetten we nu de stappen in de richting van iets waar we alleen nog maar van hebben gedroomd.
Dit is het feest van het nieuwe leven, nu laten we de winter achter ons en alles wat bij de winter hoort.

Eieren misschien met beschilderingen versierd horen nu op het altaar. Zij geven het ontluiken weer van het leven uit de duisternis, het op borrelen van ideeën uit diep innerlijke niveaus. Eieren zijn het symbool van de vruchtbare godin, vol belofte en potentieel leven.
Niet voor niets is dit feest vernoemd naar de oude Teutoonse Godin Oestre, wiens naam verband houdt met ons moderne woord oestrogeen, voor het hormoon dat de ovulatie stimuleert.

Dit is de tijd van Ostara, godin van licht en vruchtbaarheid.
Ze leert ons in het hier en nu te leven, het heden te eren en om het kind in onszelf te omarmen.

May I go with the love and guidance of the great goddess Ostara and her hare in my heart.
Merry meet, merry part and merry meet again.

Blessed Ostara

werkgedoe en moestuingeluk

 

Het aantal foto's dat ik de afgelopen weken maakte was bedroevend weinig en dat vertelt mij genoeg over mijn energie en veerkracht. Even niet (ruim) aanwezig. Werk bleef rommelig, een mailbox vol met kun je even dit...., ben  je al begonnen met dat....., kun je aangeven wanneer dat klaar is en dit nog buiten mijn normale werkzaamheden. Ik word er niet vrolijker van en voel me nogal overspoeld en dat uit zich bij mij altijd in een gevoel van totale uitputting.

Wat wel een positief ding is, dat de dames beneden mij heel goed hebben begrepen. De eerste week nog met wat drama mopperend bij andere collega's, dat ze niet als hele afdeling kunnen lunchen, omdat er altijd iemand bij de telefoon moet blijven. Maar na een week was ook die lol eraf (of heeft er iemand gezegd dat ze niet zo moeten zeiken) en loopt alles als vanouds.

En ook bloeien de magnolia's en al heb ik er geen in de tuin staan. Ze staan hier wel vlak in de buurt en van een bloeiende magnolia word ik blij, want dat betekent dat het toch echt lente is. Dus ondanks al het werkgedoe, kan ik nog steeds genieten van dit soort kleine dingen.

Maar mijn lamlendigheid verdween gelukkig vandaag, want vanmorgen prikte al vroeg de zon door de wolken heen, was ik vrij en had ik mijn bezorgde boodschappen binnen 10 minuten in de kast staan.

Toen ik in de schuur moest zijn voor kattenzand, zag ik buiten de kweekbak staan, meer het kweekzwembad. En omdat wij denken dat poes gisteravond (per ongeluk - niet voor de lol)  er in gesprongen was, (ze kwam doorweekt binnen, te nat voor het beetje miezer wat er viel) besloot ik die bak maar eens leeg te scheppen.

Ik weet nu ook waarom die bak in een soort zwembad verandert is. We hadden nooit de dopjes in poten, waardoor het water er uit zou kunnen lopen verwijderd. 😊

Ik vond in de schuur nog een volle zak aarde en bedacht dat ik best wat kon zaaien in die bak. Mijn voorraad zaden opgezocht en uitgezocht, iets wat ik al twee weken wilde doen, maar bleef liggen uit gebrek aan energie. In de bak heb ik nu  broccoli en bietjes gezaaid, die ik, als de plantjes groot genoeg zijn, kan uitplanten in de moestuin. 

En ik zag ook dat het al tijd is om tuinbonen en erwten in de volle grond te zaaien, dus ook dat heb ik gedaan. En ineens is het moestuin seizoen nu echt begonnen. Kan ik tenminste weer iedere ochtend voor ik wegga, even kijken of er al iets opkomt/groeit.

En inderdaad door dit bezig zijn, gewoon met m'n handen in de aarde, krijg ik energie, voel ik me weer mezelf.

En dat wil ik nu graag vasthouden.

Lente kriebels en stekels

 

En ineens is daar zon en zelfs al een paar dagen. Dit had ik gewoon even nodig, want sinds ik zo eigenwijs ben geweest om toch te gaan werken, terwijl ziek melden verstandiger was geweest, merk ik dat mijn herstel heel langzaam gaat. Mijn energieniveau blijft laag. Maar nu met een paar zonnige dagen gaat het wel beter, zon geeft energie, maakt vrolijker en ineens begint ook de moestuin weer langzaam tot leven te komen. De rabarber doet haar best, citroenmelisse is weer een mooi klein plantje en zelfs de lavas komt weer tevoorschijn. Zo langzamerhand moet ik ook kijken wat ik nog aan zaden heb en welke ik erbij moet kopen. Ik ga direct in de grond zaaien, dus niet alvast binnen voorzaaien, want het risico dat poes de zaailingen met de grond gelijk maakt is groot. Van alles wat in de vensterbank staat denkt zij toch dat het kattengras is, maar verder is ze wel lief, hoor.

Kijk, zo zit ik al een paar middagen in de tuin. Uit de wind, vol in de zon en een mok thee erbij, beter begin van het voorjaar kan ik me niet voorstellen.

Dan nog even wat stekeligs tot besluit. Dit stekelig stompje hierboven is wat er nog over is van de reuze cactus van jongste zoon. Toen hij naar de Filipijnen vertrok, heb ik zijn cactus onder mijn hoede genomen en het leek goed te gaan tot ik twee weken geleden 's ochtends naar beneden kwam en cactus geknakt zag liggen. Cactus bleek van binnenuit te rotten en daarbij heeft de actie van poes (aan komen rennen, in de krabpaal springen en met krabpaal en al tegen de pot van cactus aan te glijden) hem zeker geen goed gedaan. Aan vriend goo.gle gevraagd hoe deze cactus te stekken om hem nog te redden. Bij die reddingspoging zat de rot al veel hoger dan ik had gedacht. Dit kleine stukje bleef over en dat moet nu weer gaan wortelen. Ik spreek nu iedere morgen cactus even bemoedigend toe, want ik wil jongste zoon toch wel graag kunnen vertellen dat het gelukt is om cactus te redden.

Dit brengt me gelijk op een ander stekel verhaal, mijn eigen stekels. Het bleek weer nodig te zijn. Ik heb op werk m'n stekels weer eens op gezet om duidelijk mijn grenzen aan te geven. Niets op mijn eigen afdeling, hoor. Het ging om de dames van het bedrijfsbureau, vier hartstikke leuke collega's, maar die ook wel graag de wereld naar hun hand willen zetten. Een taak van het bedrijfsbureau is, om alle telefoontjes die niet meteen via het keuzemenu op de juiste afdeling terechtkomen aan te nemen net als het aannemen van leveringen bij hal 1 en 2.

In geval van nood, onderbezetting door ziekte/vakantie, neemt mijn collega K dit over en als zij er niet is, doe ik dit. Helemaal prima, heb ik geen probleem mee. 

Dus twee weken terug werd ik door een collega van beneden gebeld of ik even kon over nemen in de middagpauze. Helemaal goed, ik ben even zelf gaan eten en heb haar daarna overgenomen. Ik vond mezelf nog een soort van stoer toen ik de roldeur kon openen om even een pallet in ontvangst te nemen.

Alleen de week erna, weer op vrijdag, zelfde verzoek. Terwijl ik toch echt dacht dat ze beneden met z'n drieën zaten, dus elkaar onderling kunnen aflossen. Maar ik was net met iets bezig, dus zei al gauw van is goed. Het was de hele dag toch rustig aan de telefoon en ik deed werk wat ik makkelijk kon neerleggen. Alleen moest ik om 14.00 uur, als mijn werkdag eindigt op de vrijdag, de collega bellen om te vragen of ze inmiddels al terug was op de afdeling, want ik ben ouderwets en als ik iets overneem blijft het mijn verantwoordelijkheid tot ik ben afgelost. De dames denken daar duidelijk anders over, dat blijkt en inderdaad waren ze zelfs met z'n vieren, want ook onze stagiair zat bij hen. |Op vrijdag niets meer gezegd, maar het zat mij dus niet lekker. 

Ik begreep ook wel als ik nu mijn grenzen niet zou aangeven, het hek van de dam was en de dames over mij heen zouden walsen, dus dat heb ik dinsdag toen ik binnenkwam dan ook meteen gedaan. En ik geloof dat de boodschap is overgekomen.

Overigens dit wel even aangegeven bij mijn manager, die vond dat ik het prima had opgelost en mij in deze volledig steunt.

En dat is ook weleens anders geweest.

lastige positie

Dat is wel een beetje de positie waar ik me in bevind op werk. Sinds N. met verlof is, ben ik verantwoordelijk voor een aantal maand-afsluitende administratieve taken, die er voor zorgen dat de directie de maandcijfers krijgt en de belastingdienst onze maandelijkse ob aangifte. Niks mis mee, denk je dan.

Maar vorige week viel ik bijna om, hoofdpijn, koude rillingen. Ik voelde me echt zo niet okay.  (waar ik sowieso al van baalde, want ik-nooit-ziek, lag in december ook al in de lappenmand) En toch gaan werken, want ik moest dingen opstarten/uitvoeren en nee, er is niemand die dit kan, want ik heb geen backup zolang N nog met verlof is. 

En natuurlijk stortte ik in het weekend volledig in. Dacht ik vrijdagmiddag me nog iets beter te voelen, voor het avond was lag ik alweer te rillen op de bank. Zaterdag heb ik niet eens meer de moeite genomen om mijn bed uit te gaan. Nou ja, alleen om even de katten te voeren. Gisteren was nog zo-zo en vandaag gaat het met een beetje hulp van paracetamol best prima. Het huis is weer fris en schoon en dat had ik echt een week laten liggen,

Maar ja, nu morgen. Misschien zou het beter zijn om nog een dagje uit te zieken, maar die tijd kan ik met nu niet veroorloven. Het-Kan-Echt-Niet

Dus ik ga nu de rest van de middag stil op de bak zitten, even zorgen dat ik energie overhoud. En nee, verstandig is dit niet.

Wisselvallig

Ik voel me de laatste tijd zoals het weer; wisselvallig. Schijnt de zon, dan voel ik me prima, vrolijk en heb energie. Dan wil ik zo veel mogelijk buiten zijn en geniet ook van iedere minuut buiten. Maar zodra het grijs en regenachtig is, daalt er ook zo'n grijze deken over mij neer. Ik ben dan moe en futloos en kom tot niks.  Voor mij een jaarlijks terugkerend iets in februari, de winter duurt nog, maar ik ben toe aan lente en vooral aan zon en warmte. Er is niet veel aan te doen, behalve ieder zonnestraaltje meepikken en geduld hebben.

Nu is het niet zo dat ik de laatste week volledig depressief op de bank zit, valt best mee. Ik zat wel op de bank, maar was wel bezig en breide eindelijk mijn shawl af, een project waar ik jaren geleden aan begon en steeds heb weggelegd, tot vorige week.

Inmiddels hangt de shawl aan de kapstok en gaat mee wanneer ik naar buiten ga, want deze wol is heerlijk zacht.

Ik begon ook meteen aan een nieuw project - een trui-jurk

Daarnaast liepen we ook nog open dagen af bij twee mbo opleidingen. Jongste dochter doet dit jaar eindexamen en moet een vervolgopleiding kiezen. De opleiding die ze wil gaan volgen is Persoonlijk begeleider Maatschappelijk Zorg. Ik moet zeggen dat ik het zelf ook een erg leuke opleiding vind, alleen al omdat wat je leert ook meteen in de praktijk wordt getoetst.

En nu moet ik snel naar beneden, want het oven alarm piept, dus dat betekent dat het bananenbrood wat erin staat, klaar is.

En het wordt ook tijd om de soep te maken voor het avondeten......

Fijn weekend!

 

Imbolc

Het feest van het vroege voorjaar, dit is het moment dat de aarde weer ontwaakt.

De winter loopt ten einde en bij het afwerpen van de duisternis, de dagen lengen, voelen wij ook nieuw leven en een nieuwe bloei in onszelf ontluiken.

Net als de piepkleine groene blaadjes en witte kopjes van de sneeuwklokjes, die nu uit de aarde te voorschijn komen, zo gaan wij onszelf voor bereiden op mogelijkheden en beloftes van de komende tijd.

Imbolc of Oimelc verwijst naar de ooien die rond deze tijd lammeren. 

Hierom staat Imbolc voor het nieuwe begin, het prille.

Het is de tijd om je te focussen op de mogelijkheden van de toekomst, terwijl je gegrond blijft in de realiteit van alledag.

Imbolc - afgeleidt van het Keltische bolc of bolg, wat buik betekent.

Imbolc zou dan 'in de buik' betekenen.

Met de buik wordt Moeder Aarde bedoelt, uit wiens 'buik' of wel akker, alle leven weer naar boven zal komen.

De tijd van Imbolc, is de tijd van de Godin Bridget, zij is het jonkvrouwe aspect van de Godin. De zwangere jonkvrouw, zwanger van het jonge zaad van de zon. Als zodanig is Bridget godin van het vuur en de vruchtbaarheid. 

Zij is de hoedster en beschemster van het vuur.

Zij bewaakt de vuren van inspiratie, smeedkunst en heling.

Voor haar branden wij kaarsen en hiermee verwelkomen wij  de zon weer in ons leven.

De elementen die horen bij Imbolc zijn Aarde en Lucht. De Aarde waarin nieuw leven ontkiemt en  Lucht, die als een frisse wind door onze gedachten gaat, zodat wij weer opener en energieker kunnen zijn, zodat we weer ruimte krijgen voor het nieuwe.

Na de lange wintermaanden waarin onze energie naar binnen was gekeerd, mag deze vanaf Imbolc weer uitwaarts keren, we gaan ons weer richten op de buitenwereld!

Dus draag de vlam van binnen weer naar buiten en verwelkom het voorjaar!

Blessed Imbolc

overstag

Ik ging overstag. Niet letterlijk, want varen is, zeg maar, niet mijn ding. Ik zit liever langs de waterkant, dan op het water. Maar dit terzijde.

Na twee weken werken op maandag, waardoor ik de weekboodschappen verschoof naar de zondag, had ik er ineens genoeg van. Ik heb nog nooit een hekel gehad aan boodschappen doen, neem er ook graag de tijd voor. Maar waar ik wel een hekel aan heb, is met de auto rondjes rijden, over het parkeerterrein, op zoek naar een plekje of beter in de hoop nog een plek te vinden. Door de week weet ik wel waardoor dit komt, vlakbij deze grote super is een station en veel mensen die met de tram/metro richting Den Haag en Rotterdam gaan, parkeren hun auto op het parkeerterrein bij de winkels en daarmee blijft er niet veel parkeerplek over voor mensen die hun boodschappen willen doen. Maar dus op zondag is de situatie nog precies hetzelfde. 

Toen ik me hierover beklaagde bij Lief, zag hij zijn kans schoon. Lief is een groot voorstander van bezorgdiensten (en niet zo'n liefhebber van boodschappen doen, tenzij in het buitenland). En wij hadden kennelijk nog een account bij de P. icnic, nog uit de coronatijd, toen we ze door algehele ophokplicht (brood)nodig hadden.

Het account is weer geactiveerd. Ik heb een weekmenu gemaakt en de boodschappen besteld en nu rijdt er morgenochtend tussen 8.45 en 9.34 zo'n wagentje voor. Ik ben benieuwd, of dit me bevalt.

Verder was het een week van mooie zonsopkomsten. Dit was op weg naar werk.

De was buiten aan de lijn (die nog niet helemaal droog was na zoveel uur buiten. Iets met te weinig wind en nog te weinig zon in de tuin)

En een fijne lange wandeling. Even vitamine D aanvullen. Het voelde gewoon lente-achtig aan. En ja, ik weet dat de winter nog twee maanden duurt, maar deze zonnige dag hebben we mooi alvast gehad.

Dus nu op naar de nieuwe week.

storm

 

Net is storm Isha het land uit of storm Jocelyn doet het nog even dunnetjes over. Voor mij dus weer een onrustige nacht. Kan ik mezelf bij een stevige regenbui tevreden onder het dekbed nestelen met storm slaap ik slecht, altijd al gedaan. Vannacht had ik dan ook tussen half 2 en 4 uur plafonddienst. Ik hoorde de wind om ons huis loeien en de dakspanten kraken en fluisterde zachtjes tegen Huis dat ze al bijna 100 jaar staat, dus dat ze echt stevig genoeg is.

Gelukkig hoef ik vandaag niet te werken en had ook geen wekker gezet, maar rond 8 uur vond poes dat het echt tijd werd voor voer en werd haar prrrrrrrt luider en niet meer te negeren.  Poes houdt overigens ook niet van storm, ze lag de hele nacht op ons bed strak tegen Lief's benen aan.

De schade na twee stormen valt gelukkig nog mee. Er is een dakpan gaan schuiven. Helaas wel bij de nok, dus deze kan Lief niet zelf terug leggen. Dakdekkersbedrijf gebeld en zoals te verwachten,  had deze het erg druk, maar volgende week woensdag was er nog een gaatje en komt er iemand langs, wel tussen 7 en 8 uur 's ochtends (!!)

Nu heel hard hopen dat het de komende week niet non stop gaat regenen.... (en dat de wind wat gaat liggen, want het waait hier nog steeds best hard)

Eindelijk

 

Eindelijk is het zo ver. Het moment waar ik sinds midwinter naar uitkijk. Het is niet langer donker als ik iets over vijven het pand verlaat; de dagen worden nu zichtbaar langer. Mijn jaarlijks geluksmomentje.

De sneeuw toen ik op maandagochtend naar werk wandelde. Het is toch wel heel mooi om te zien, zelfs zo'n bedrijventerrein knapt ervan op en onze straat is met sneeuw gewoon sprookjesachtig.

Deze week werkte ik gewoon veel uur, maar het hielp wel. Zo had ik donderdag eindelijk het gevoel mijn werk weer wat onder controle te hebben. Opluchting; ik voelde gewoon een last van mijn schouders vallen. Diezelfde schouders die ik donderdagavond met de yogales weer los mocht maken. De les was deze keer, vanwege ik voorspelde gladheid, via zoom. Ik hoefde er dus niet eens het huis voor uit, maar matje in de slaapkamer en poes die toekeek vanaf het bed.

En verder heb ik vandaag alle boodschappen gehaald voor de komende week, want inderdaad ook morgen werk ik. Als het goed is, is dat nu wel de laatste maandag. Kan eigenlijk ook niet anders, want vrijdag is de laatste werkdag van de collega, dus voor vrijdag moet het jaar afgesloten zijn. 

Ook hebben Lief en Oudste Dochter de grote kastenwand in haar kamer eruit gesloopt, dat was nog een redelijke klus, want deze was zeer degelijk gemaakt en de schuifdeuren waren erg zwaar. Zonder die kast is de kamer ineens een heel stuk groter. Nu kan Dochter bedenken welke spullen uit haar flat zij hierheen kan verhuizen en wat niet, want het besluit om de huur op te zeggen en weer definitief bij ons te komen wonen heeft zij inmiddels genomen.

Dan ga ik mij nu nog even op de bank nestelen, breiwerk en thee erbij. Nog even het weekendgevoel opzoeken, want als je al zoveel jaar drie dagen in de week werkt, is ineens terug naar vier, een dag weekend te weinig.

Vol aan de bak

En die titel zegt het al, sinds dinsdag is het afgelopen met mijn hibernation time, vakantie voorbij en weer aan het werk. Daar trof ik precies dezelfde chaos aan, die ik achterliet de dag voor ik ziek werd en mijn kerstvakantie wat eerder begon. Het opstarten van de computer ging al niet vlekkeloos, want zoals mijn collegaatje vertelde hadden we voor de kerst nog nieuwe wachtwoorden in de mail gekregen. Alleen ik was er toen niet...... iets met ziek en daarbij geen zakelijke mail op mijn privé-telefoon. Wandelingetje naar onze it-er, die wel even voor mij zou inloggen en de mail nogmaals naar mij doorstuurde. Dus alles startte weer op en daarmee begon ook de mail binnen te lopen, de teller stopte bij 443. Genoeg om gierende hartkleppen van te krijgen.

Er waren nog een paar veranderingen. Allereerst de ex-collega's van de doorstart zijn verhuist naar een eigen pand en dat geeft rust. De laatste weken begon het toch wat te wringen in de onderlinge sfeer en al zag ik best op tegen het definitieve afscheid van mensen waar ik toch lange tijd mee heb samengewerkt. Nu het zo ineens is gebeurd vind ik het eigenlijk wel prima, het is goed. En ik hoop dat zij een fantastisch goed bedrijf gaan neerzetten.

Dat was nog niet alles, er gaat nog een directe (administratie) collega weg, andere baan - dichter bij huis, maar dit is wel onze vraagbaak, de collega waar ik op kan bouwen. Lichtpuntje is dat hiermee ons collegaatje N, wiens contract eerst niet verlengd zou worden, nu na haar bevallingsverlof weer terugkomt. Maar goed, eerst maand en jaar afsluiten voor de laatste werkdag van onze controller en dat gaat nog wel een ding worden. Dus nee, weer terug aan het werk ging zeker niet vlekkeloos en ik maak de komende periode ook wel iets meer uren dan normaal.

Ik hoop dat ik hierdoor weer snel wat meer controle over mijn werk heb. De werkzaamheden die ik van N. heb overgenomen, zitten nog niet in mijn systeem en omdat het allemaal met het maandwerk te maken heeft, wanneer ik al genoeg werk van mezelf heb, is de tijdsdruk ook groot. We gaan het zien, maar het gevoel niet in controll te zijn voelt niet goed voor mij.

Toch ook nog leuke dingen de afgelopen week. Deze vingerloze wanten maakte ik het afgelopen weekend, die waren precies op tijd af. Dus ik heb de afgelopen week gewandeld met deze over mijn handschoenen heen en had het niet koud (tenminste geen koude handen)

Ik heb er deze keer geen foto van gemaakt, maar donderdagavond toen ik de kip stond te snijden voor het avondeten, kwam Floki even een dikke muis brengen bij mij in de keuken. Ik denk dat ze de hoeveelheid kip wat karig vond. Ze zorgt goed voor haar mens.

En nog een super nieuwtje. We gaan komende zomer op bezoek bij zoon, schoondochter en kleindochters in Australië! Mijn verlof is al aangevraagd en goedgekeurd. De vlucht is al geboekt, dus nu kunnen we gaan uitzoeken wat we daar nog meer willen bekijken en bezoeken. Een super fijn vooruitzicht!

En verder vegeteer ik vandaag, het is grijs en miezerig buiten. Ik heb geen zin en geen energie, dat eerste werkweekje hakte er dus wel in. Dus aan toegeven en dagje bankhangen. 

wintertime

 

Bovenstaande wijze woorden las ik op instagram bij @vrouwenwijs. En zij heeft hierin zo gelijk, mijn lichaam vertelt mij dit al sinds begin december. Breien, lezen, warme thee en dutjes op de bank met de kat naast me, ik ben even in winterslaap. Wek me maar ergens in februari weer.

++++++

I read those wise words on instagram @vrouwenwijs. And she is so right, this is exactly what my body was telling me since the start of December. Knitting, reading, drinking hot tea and taking little naps on the couch with the cat beside me, I am hibernating. Wake me up around February.