zaterdag 31 oktober 2020

Samhain

 Het jaarfeest dat misschien het meest tot de verbeelding spreekt ook vanwege de associatie met Halloween (Allerheiligen) en Los Dias de los Muertos (de dag van de doden).

Samhain is de donkere tegenhanger van Beltane. De hemelgod Lugh die zichzelf offerde met Lughnasadh en zijn reis naar de onderwereld begon met Mabon is met Samhain aangekomen in de onderwereld.

Dit feest betreft het sterven van het jaar en is daarom ook het feest van het Nieuwe jaar, want een sterven houdt een wedergeboorte in.
Maar op dit tijdstip is de dood duidelijker waarneembaar dan de nu nog abstracte wedergeboorte.
De akkers liggen braak, het levenssap is in de wortels weggezonken en de hele natuur is in rust.

Met Samhain lost het oude jaar op, valt uiteen, en daardoor vervagen ook alle grenzen, met inbegrip van die tussen de levenden en de doden. Daardoor kun je eerder dan anders de aanwezigheid ervaren van degenen die voor ons gestorven zijn, maar nog steeds met ons verbonden zijn en over ons waken.


Dit is de tijd van dood en wedergeboorte,  van transformatie.

De tijd van Mabon leerde al welke obstakels ons tegen houden.
Nu met Samhain zijn we zover om hetgeen wat je als ballast ervaart achter je te laten.
Je kunt jezelf de vraag stellen wat je wilt bereiken, wat je met je leven gaat doen in de nieuwe jaarcyclus.

Samhain geeft je de mogelijkheid te overdenken, te beslissen en opnieuw te beginnen.
Maar een nieuw begin komt wel met offers. Je moet je bewust zijn wat je wilt opofferen, waar je afstand van wilt doen.


De pompoen, het symbool van Samhain, deze wordt uitgehold en in de schil wordt een gezicht gekerfd.
De kaarsen die in de uitgeholde pompoen worden geplaatst symboliseren de ziel, die nooit sterft.
De vrucht zelf, symboliseert het vergankelijke lichaam.
En door van het vruchtvlees soep, cake of brood te maken symboliseer je de wedergeboorte.


De elementen van Samhain zijn water en aarde.
Water om los te laten, om het oude met de stroom mee te laten voeren.
Aarde om te gronden, om diep in onszelf te kunnen gaan en te begrijpen wat we voor het nieuwe jaar nodig hebben.

Voor onze voorouders was Samhain het laatste oogstfeest; het slachtfeest.
Het vee werd binnen gehaald en voor een deel geslacht om de winter door te komen. Het bloed werd over de akkers verspreid om dank te zeggen en een goede oogst voor het volgend jaar te verzekeren. Dit zou misschien de reden kunnen zijn dat november ook de bloedmaand genoemd wordt.
Nadat het restant van de zomer op een vreugdevuur was beland en de voorbereidingen voor de winter waren afgerond, hebben onze voorouders deze periode gezien als het moment waarop de oude cyclus overgaat in een nieuwe.

Dit is de periode om naar binnen te keren. Samen te zijn met familie en dierbaren, de doden te eren en de geboortes van het afgelopen jaar te vieren. Te voelen en te beseffen dat ieder einde ook weer een nieuw begin inhoudt.

Blessed Samhain!

woensdag 28 oktober 2020

waar geha(c)kt wordt vallen spaanders


Neem me deze woordspeling maar niet kwalijk. Ik ging gisteren dus naar de zaak, flink op tijd, want er was immers veel te doen. Helaas computers zonder harde schijf met stickers er op dat ze nog niet vrijgegeven zijn. Dat werkt niet handig. Maar kregen we te horen rond 10.00 uur zouden wij weer aan de slag kunnen. Tien uur werd 11 uur, rond 12 uur werd ik enthousiast, want er werd een nieuwe harddisk in mijn computer geplaatst, dus ik hoopte na de middag te kunnen werken...... Om niemand in de weg te lopen zijn mijn collega's en ik naar de kantine gegaan, even eten, en daarna kijken hoe groot de schade is.

Not. Mijn computer stond aan, maar zonder netwerkverbinding of iets. En systeembeheer was nergens te bekennen. Collega projectadministratie ging maar weer eens informeren bij de persoon, die ons financiële programma aan het testen was en deze vertelde dat hij rond 14.00 uur klaar zou zijn en zodra onze 'profielen' vrijgegeven zouden worden zou  het mogelijk zijn om in te loggen. 

Het werd 15.00 uur............ondertussen was ik al de hele dag met mijn collega's bezig met oude mappen met correspondentie te archiveren, bureaulades uit te soppen en al het archiveer werk te doen, wat anders blijft liggen uit tijdgebrek. Alle drie hebben we nu perfect opgeruimde en gestructureerde bureaus, maar dat was niet waarvoor we zo vroeg aanwezig waren die dag.

Ik begrijp heel goed dat alles betreft de productie voorrang heeft, want als er geen materiaal wordt geproduceerd, komen straks ook de montages stil te liggen. Maar voor ons betekent nu ook iedere dag stilstand is een grotere achterstand, deze week kunnen we geen betalingen doen aan leveranciers, het risico dat er, doordat we financieel twee weken teruggaan, facturen dubbel betaald gaan worden is te groot. Dus deze dag extra stilstand frustreerde ons heel erg, misschien ook wel omdat je van niemand een duidelijk antwoord kreeg.

Het hele hack-gebeuren zal nog wel een stevig staartje krijgen, van uit de verzekering loopt er een cybercrime-team van een groot bedrijf bij ons rond om alles in kaart te brengen. Ik denk dat wij maar de helft weten van wat er allemaal aan de hand is en ik durf niet een s aan alle kosten te denken.

Wat ik wel weet is dat er vast het verzoek komt om de komende tijd extra uren aanwezig te zijn om alles zo snel mogelijk te herstellen.

En nee, vandaag niet aan het werk. Al appte mijn collega debiteurenbeheer wel een foto van haar werkende computer, dus ik heb goede hoop voor morgen.

Maar ik bracht vandaag mijn fiets maar eens naar de fietsenmaker voor een service-beurtje. Ik fiets zo veel, dat ik mijn Miss Grace (zo heet mijn fiets) wel een beetje mag vertroetelen. Gelukkig bracht ik haar vanochend al weg en kon ik haar begin van de middag al weer ophalen, toen was het nog droog. Nu roffelt de regen op het zolderdak en is het zo'n grauwe herfstmiddag. Hoort bij de tijd van het jaar.

En dan ga ik zo maar even thee zetten en even chillen met miss T. die net uit school kwam en op de bank neerplofte.

En morgen vol goede moed aan het werk, kijken hoe snel we alles weer kunnen herstellen.

maandag 26 oktober 2020

van de ha(c)k op de tak


 


Dit wordt een beetje een van de hak op de tak blogje, maar dat komt omdat de laatste dagen mijn gedachten ook van de hak op de tak gaan.

Afgelopen vrijdag was ik zoals altijd rond 08.15 uur op de zaak. Terwijl ik nog bezig was om de lichten aan te doen, kwam er al een collega naar mij toe met de mededeling dat geen computer het doet, omdat we waarschijnlijk gehackt waren. Ik reageerde vrij laconiek, deze collega heeft meestal een lichte neiging tot overdrijven, dus ik zou het zelf wel zien.

Ik kon inloggen op het netwerk, het mailprogramma startte op, het volgende programma ook, dus het leek vooralsnog mee te vallen. Er kwam een mail binnen van de systeembeheerder met de mededeling dat door een storing op de servers er verschillende mappen/programma's niet te benaderen waren, maar dat dit zo spoedig mogelijk zou worden opgelost. En inderdaad het hele financiële programma was niet te benaderen, dan eerst maar even thee halen in de kantine. Ondertussen kwam ook mijn directe collega binnen en hem vertelde ik wat ik tot nu toe wist. Hij startte op en niks........ zijn computer startte niet eens meer op, een zwart scherm en dat was het. Dit leek toch iets serieuzer dan een kleine netwerkstoring. Voorzichtig bij de systeembeheerder navraag gedaan en hij bevestigde dat we inderdaad waren gehackt en dat dit voorlopig nog niet opgelost was. 

Niet veel later heeft hij dit ook gemaild naar de nog aanwezige collega's, met het verzoek computers uit en netwerkkabels loskoppelen, in de hoop de schade nog te kunnen beperken. En dan kun je niets meer, ik ben dan ook naar huis gegaan. Nu werk ik op vrijdag altijd tot 14.00 uur, maar als je om 10.30 uur al weer thuis bent, staat iedereen toch raar te kijken.

Vrijdag ben ik nog op de hoogte gehouden door die collega, met wie ik vrijdag altijd samen op de afdeling zit. Ik wist dat er contact was met een specialistisch bedrijf op dit gebied namens onze verzekering, maar er volgde geen appje dat het weer was opgelost.

Zondag volgde er een app-bericht van onze manager, dat ze nog steeds bezig waren en het er nog niet naar uitzag, dat het maandag zou zijn opgelost. En dat is het ook niet. Nu werk ik niet op maandag, maar de meeste collega's die dat wel doen, zijn nu thuis. Ons bedrijf ligt bijna volledig stil, ik begreep dat productie waar het handmatig kan nog draait, net zoals montages kunnen doorgaan, als al het materiaal al voor vrijdag gereed was. Dit is een ongelooflijke financiële dreun voor het bedrijf.

Zoals het er nu naar uitziet kunnen wij op de financiële afdeling morgen weer aan het werk. Alleen gaan we niet verder waar we donderdag gebleven waren, we moeten zeker twee weken terug en alles wat we die twee weken hebben gedaan opnieuw uitvoeren.

En al heb ik vanmorgen heel positief ge-appt met mijn collega, zo van we gaan morgen overleggen en daarna schouders eronder en niet lullen, maar poetsen. Sinds ik dit weet gaan mijn gedachten van hot naar her, want hoe haal ik alle inkoopfacturen boven water, die ik zegge vanaf 12 oktober heb geboekt, alles gaat via de mail, en alles wat verwerkt is plaats ik in mapjes, soms per leverancier, andere per BV, ongeveer honderd facturen per week en dat voor de zestien BV's waar ik de inkoopadministratie van voer. Help!

En dan te bedenken dat die vrijdag al zo kut begon, want mijn crazycat-collega van de nabewerking vertelde dat ze de dag ervoor in Rotterdam te horen kregen, dat haar man eigenlijk is uitbehandeld en nog ongeveer een jaar heeft. Weet je, als iemand je staat te vertellen, dat zij en haar kinderen over een jaar (of minder) er alleen voor staan, dan heb je geen woorden voor troost en dan kun je nu ook niet eens een arm op haar heen slaan. 

Ook nog leuke dingen hier? Ja hoor, dat gelukkig wel. We zijn druk bezig met de woonkamer, de muren zijn geverfd en we zijn op zoek naar een andere, iets grotere bank, zodat we tenminste weer met z'n allen in de woonkamer voor de tv kunnen hangen (alsof we dat zo vaak doen), maar iets meer plek om te zitten is welkom. We zijn zelfs meubelboulevards afgelopen dit weekend, gezorgd dat we bij opening daar waren, zodat het nog niet druk zou zijn. Dat ging prima, en we weten nu precies wat we zeker niet willen😊 

En omdat mijn hoofd nu te vol zit met van alles, ik geen concentratie heb om zelfs een half uurtje te handwerken, ga ik nu maar schoonmaken, want dat is immers niet lullen maar poetsen.

woensdag 21 oktober 2020

zoals het verder gaat




Er zijn dingen die ieder jaar weer voorbij komen; zoals deze wandeling van de garage naar huis. Vanmorgen liep ik weer samen met miss T. door de regen terug naar huis, terwijl we onze trouwe Oude Dame (22 jr.) bij de garage moesten achterlaten voor haar apk en wat nodig onderhoud.

Wat ik grappig vind is dat miss T. nog steeds mee gaat, er zelfs vanmorgen vroeg voor op stond. Vroeger toen ze nog een kleine miss T. was, had ze hierin natuurlijk geen keus, en nam ik haar gewoon mee. Maar inmiddels heeft ze allang de leeftijd om te zeggen van 'mam, succes ermee', maar ik slaap lekker uit. Kennelijk is dit, in de loop der jaren, voor haar een soort van herfstvakantie ritueel geworden.

Een kom warme, licht pittige noedelsoep. Mijn comfortfood lunch, nadat ik eerst was nat geregend tijdens de garage wandeling en daarna ook nog in de regen boodschappen kon gaan doen. Lekker troost eten om weer warm te worden.

En verder staat de woonkamer sinds zondag totaal op de kop. Het begon met een achteloze opmerking van mij naar Oudstedochter, hoe zij dacht over een ronde eettafel......

Lang verhaal kort, inmiddels staan de meeste meubels in het midden van de kamer en heeft Lief twee muren voorzien van een nieuwe kleur. (het is heel donker blauw, maar deze foto heb ik 's avonds bij slecht licht genomen)

Dus nu is  de eettafel de enige begaanbare plek in de woonkamer. Ik weet zeker dat wanneer het af is, het mooi is en ook meer een geheel. (En als het goed is, komt die ronde eettafel er ook)

Maar grappig dat een losse opmerking zo veel te weeg kan brengen.

En gisteren was de eerste dag, dat ik weer op locatie mocht werken. Sinds vorige week vrijdag zijn binnen het pand niet medische mondkapjes verplicht. Toen ik afgelopen donderdag dit bericht in de mail las, bedacht ik me, dat het dus maar goed was dat ik net een paar leuke kleurige stoffen kapjes had besteld. Ik vind het niet erg comfortabel zo'n mondkapje en ik weet ook niet of het echt zal bijdragen tot vermindering van covid besmettingen, maar het maakt je wel bewust van de rare tijd waarin we nu leven. Dus als ik nu achter mijn bureau zit, hangt er een mondkapje onder mijn kin, die ik zodra ik opsta over mond en neus trek. Ik was wel blij toen ik om 17.15 uur het pand uitliep, het kapje in mijn jaszak liet verdwijnen en even heel diep kon ademhalen. De frisse lucht was even heel welkom.

Ach, het zal wel wennen. En zo niet, dan toch. Ik heb immers weinig keus.

woensdag 14 oktober 2020

Update - laatste quarantaine dag

Morgen zit onze quarantaine er op, morgen kan ik gewoon weer boodschappen doen, een wandeling maken en is mijn wereld weer (iets) groter dan huis en tuin.

Toch is het nog even spannend geweest of vandaag wel de laatste dag zou zijn. Miss T snotterde al een paar dagen een beetje, dus ook voor haar een test afspraak gemaakt en daarvan kwam vandaag het verlossende woord; uitslag negatief.




Alleen nog maar foto's van huis en tuin, maar het laat mij wel anders kijken naar de hoekjes van onze tuin.

Ik haalde maandag, na een paar uur werken, de moestuin bakken leeg. Mijn tuinseizoen zit er weer op, er viel ook niets meer te oogsten, de laatste tomaten aan de planten waren nog groen en hadden rotte plekken door alle regen. Ik trok nog wat bietjes uit de grond, formaat mini pingpong bal, die heb ik met het loof teruggelegd op de aarde, zodat ze weer voeding voor de grond kunnen worden. Al met al dit jaar geen super goede oogst, maar ik heb wel met veel plezier gemoestuinierd en daar gaat het toch om.



Het einde van de quarantaine betekent ook dat er voor mij een einde komt aan het thuiswerken. Volgende week mag ik na tweeënhalve week weer naar de zaak, dat is als er tenminste geen ander beleid is ten aanzien van op locatie werken na de nieuwe regeringsmaatregelen van gisteren.

Vooralsnog ga ik ervan uit dinsdag op locatie te werken. Dan ben ik degene, die de benodigde formulieren aan mijn twee andere collega's kan mailen.

Hoe het thuiswerken mij is bevallen. Niet, dus. Het bedrijf waar ik werk is totaal niet ingesteld op langdurig thuiswerken, niet wat betreft faciliteiten en niet wat betreft bedrijfscultuur. Na bijna tweeënhalve week ben ik mijn feeling met het bedrijf totaal kwijt. Er is praktisch nul communicatie vanuit het bedrijf naar mij toe geweest. Mijn leidinggevende reageerde alleen als ik hem een update van de situatie stuurde, maar uit eigen beweging niks, nakkus, nada. Ook de communicatie via de mail met mijn directe collega's verliep moeizaam, terwijl we anders redelijk wat afkletsen op een dag. Ik ben nu niet meer op de hoogte van de dingen die er spelen op de zaak en dat geeft mij het gevoel geen deel meer uit te maken van het team. En ik kan vertellen, dat dit ontzettend slecht is voor mijn motivatie.

Dit is iets wat ik op een later tijdstip nog wil bespreken met mijn leidinggevende, niet als kritiek, maar als iets om rekening mee te houden. Ik was van de afdeling de eerste, die langere tijd moest thuiswerken, maar ik denk dat ik zeker niet de laatste zal zijn. En dan zou het fijn zijn dat een collega profijt heeft van mijn ervaringen in deze.


Het bakje van Woezel. Hij is nog steeds niet terug. Iedere avond zet ik zijn bakje gevuld met brokjes onder een stoel, in de hoop dat de geur van eten hem lokt. Tot nu toe geen resultaat en wordt het bakje meestal leeggegeten door de andere katten of de eksters.

Maar morgenavond ga ik weer lopen, de wijk in, roepend en rammelend met de brokjes, want ik hoop nog steeds dat hij hier ergens in de buurt rondzwerft.




vrijdag 9 oktober 2020

Quarantaine-verlenging

 


Dat dus. Mooier, kan ik het niet maken. Onze quarantaine is verlengd, zondag kreeg zoon ook klachten en sloot zich op in zijn kamer en meldde mij dat hij zich dinsdag kon laten testen en of ik hem er heen kon rijden. 

Dan denk je, oeps.... en ga je er toch rekening mee houden dat het hele quarantaine grapje nog iets langer kan gaan duren. (En nee, ik zie het niet als grap en we houden ons er zeker aan)

Dus ik keek eens in de voorraadkast en we besloten het zekere voor het onzekere te nemen en boodschappen te gaan bestellen bij een bezorgservice.  En ik ben blij dat we dit hebben gedaan, want woensdagmiddag kreeg zoon al te horen dat ook zijn test positief was.

Dat betekend dat voor ons de quarantaine verlengt word tot komende woensdag, dus mits er niemand anders klachten krijgt, mogen we donderdag weer het huis uit. Nu had ik maandag al met mijn leidinggevende overlegd of ik mijn uren zelf kon indelen deze week, want het is niet te geloven, dat ik dit ga zeggen, maar werk wordt een soort van afleiding in het dagelijkse thuisleven. Dus toen ik hem donderdag kon vertellen dat ik pas over een week weer fysiek op de zaak aanwezig kan zijn, gaf hij meteen aan, dat hij geen bezwaar had als  ik de volle week bleef thuiswerken. Eerst dacht ik, echt niet, de muren komen op mij af, ik mis m'n fietsritjes naar de zaak, maar later bedacht ik mij, dat het helemaal geen slecht idee is. Nu kan ik volgende week mijn uren zo indelen, dat ik tijd heb om donderdagochtend fysiek weer boodschappen te doen en vrijdagmiddag eerder te stoppen en op de fiets te stappen om even naar de natuurvoedingswinkel te fietsen (met mij de hele tijd thuis, slinkt de thee voorraad nu heel hard)

Maar voorlopig is het nog niet zover. Zitten er nu twee (weliswaar volwassen)kinderen in isolatie, terwijl ze ziek zijn, dus gevoelsmatig meer aandacht nodig hebben. Gelukkig hebben beide milde klachten en word ik niet geheel verscheurd door mijn moedergevoel tegenover de quarantaine/isolatie-regels.

En wij proberen er maar het beste van te maken, iets anders kan toch niet. 



Ga ik nu maar naar beneden, thee drinken en breien.... #covidqurantainekerstsokken.

zaterdag 3 oktober 2020

week 40


Week 40 is voor mij altijd een omslagpunt, dat is de week dat ik besef dat de zomer nu echt voorbij is en dat dit jaar nog maar 12 weken telt tot het eind. September is afgelopen en nu komen de donkere maanden, gevuld met kaarslicht, dekentjes en verwarmende thee.

Nu eindigde deze september voor ons gewoon kl*te. Woezel, onze grote vriendelijke reus, ging nadat hij urenlang op het bed van miss T had liggen slapen, naar buiten. Niks bijzonders, sinds hij bij ons naar buiten mocht, deed hij dat wel vaker. Alleen hij kwam niet meer terug, die nacht niet, de volgende dag niet en nog steeds niet.......  Hij is spoorloos verdwenen, in rook opgegaan! Gelijk aangemeld bij Amivedi, posters opgehangen in onze wijk en ook een wijk verder, maar niks geen reactie. Niemand heeft hem gezien. We zijn er echt wel verdrietig over en missen hem. 

Tot nu toe liep ik iedere avond met eerst oudste dochter M en later ook met miss T, zodra het donker was een rondje door de buurt, roepend, fluitend en rammelend met brokjes.

Maar dit moesten we vanaf gisteren stoppen. Een vriendin van dochter M testte positief op covid, M had haar de zaterdag ervoor nog gezien, weliswaar werden alle regels in acht genomen, maar zij kreeg verkoudheidsklachten, dus liet zich ook testen. Gistermiddag kwam het uitslag van haar test en ook die was positief. Dus zijn wij als gezin in quarantaine en zit M in haar kamer in 'thuis-isolatie'. En nog een extra bonus, omdat M ziekte van Crohn heeft, hierdoor medicijnen gebruikt die invloed hebben op haar immuunsysteem, mag zij in plaats van 10 dagen, zelf 14 dagen in isolatie.

Hoopte ik nog dat oktober wat vriendelijker voor ons zou zijn dan september. Niet dus, oktober ging door waar september was geëindigd.






Het voelt best raar om thuis te zitten en te weten dat je niet weg mag. Dit hebben veel meer mensen al meegemaakt, maar toch kun je jezelf pas voorstellen hoe het voelt, als je het zelf meemaakt.

De afgelopen dagen werkte ik dan ook al vanuit huis. Ik overlegde woensdag kort met mijn leidinggevende en hij begreep mijn insteek dat ik liever niet op de zaak kwam zolang er nog geen uitslag was. Een wijs besluit achteraf. Sinds dinsdag gold bij ons de afspraak om op de kantoren met halve bezetting te werken, wat voor mij zou betekenen dat ik wel gewoon al mijn werkdagen op de zaak kon zijn, omdat de collega met wie ik het kantoor deel en ik maar twee dagen overlappen en zij die dagen wel thuis wilde werken.

Nu werk ik de komende week sowieso thuis en  moet ik maar zien hoe het thuis verder loopt of ik een week later wel weer de deur uit mag. Ik hoop het wel, vooral voor miss T, want ik moet haar nu tussen mijn eigen werk door, weer gaan motiveren om huiswerk te gaan doen. Onze puber opperde dat dat toch zinloos was, als ze toch niet naar school kon. En ik begrijp haar wel, geen vriendinnen, geen school, niet naar buiten mogen, een zus die zo'n beetje in haar kamer opgesloten zit en dan ook nog je lieve kat die spoorloos is, dat is wel heel veel.

Geduld en Begrip wordt mijn mantra de komende week.

En ook Hoop, want ik hoop nog steeds dat wanneer ik fluit, ik die pluimstaart om het hoekje van de schuur zie verschijnen.