Life lately

 

Ik was het weekend bij mijn moedertje in Drenthe en ik kwam terug met tuitende oren, wat plantjes voor in de tuin en een bos pioenen. Het was een gezellig weekend. We aten asperges, waar ik sowieso heel blij van word. Asperges,  die je daar gewoon bij de kweker haalt en de eitjes voor erbij, bij de boer aan de overkant. Ook liet mijn moeder mij haar favoriete tuincentrum zien, dat is nu ook mijn favoriete tuincentrum, alleen jammer dat ik er 200 km voor moet rijden 😂 Terwijl moeders 3 kratjes vulde met perkplantjes, keek ik rond tussen de vaste platen, die heerlijk op alphabetische volgorde stonden. En daar vond ik Bijvoet (Artemisia), Duizendblad (Achillea) en toen kon ik de Smeerwortel (Symphytum) ook niet laten staan, dus mijn kruidentuin begint echt al vorm te krijgen. Het boek 'All My Wild Mothers' wat ik afgelopen winter las, inspireerde mij tot het maken van een tuin gevuld met geneeskrachtige planten. Ik kan nu voor mijzelf echt wel zeggen dat tuinieren heelt, ik denk dat ik op sommig gebied meegroei met mijn plantjes.

Ook breide ik de laatste dagen gestaag door. De spencer waar ik begin juni mee begon is nu al weer bijna klaar. En dat is maar goed ook, want het kan zijn dat ik wol heb besteld om mee te doen met een knit-along om een zomervestje te maken.

De routine van de afgelopen tijd is vooral tuinieren, wassen/schoonmaken, werken, koken en breien en daarin heeft iedere dag zo zijn eigen regelmaat. En omdat regelmaat en routine mij altijd rust geven, merk ik ook dat er langzaam meer ruimte komt in mijn hoofd, mijn gedachten schieten niet meer steeds alle kanten op. Er is rust en focus en dat voelt goed.

Neemt niet weg dat ik nu wel meoe zorgen dat de kattenbak verschoond wordt, de was opgevouwen en misschien ook de groente schoon gemaakt. Dus over tot de orde van de dag.

Beetje rommelen - huis, tuin en breiblog

 

Ik was door hemelvaart en een verlofdag ineens 6 dagen vrij en ik had grote plannen. Dit wilde ik al heel lang; een aantal rijen stenen uit de cirkel halen en hiervan in de plaats ruimte te maken voor platen. Meer groen in de tuin. Vrijdag begon ik ermee en eigenlijk had ik gedacht dat het veel meer werk zou zijn, maar in één dagen waren de steentjes eruit, het zand uit de cirkel geschept en weer bijgevuld met aarde en de planten, die al stonden te wachten in allerlei potten, gepland. Terwijl ik tussendoor ook oudste dochter even naar het vliegveld (Rotterdam) bracht. Ik was vrijdagavond dan ook best trots op mezelf. En zaterdag vooral heel stil, overal spierpijn 😂 Het boompje wat er staat is een wilde appel en verder staan er kruiden zoals valeriaan, citroenverbena,  salie, vrouwenmantel, nagelkruid en boerenwormkruid. Nu hoeven ze alleen maar te gaan groeien.

De moestuin staat er dit jaar goed bij (geeft nog steeds nul garantie), maar ik heb erwten, stambonen, pastinaak en natuurlijk rabarber. En in een bak staat nog wat palmkool en de pas gezaaide broccoli komt ook al op.

En dan heb ik sinds tijden m'n brei mojo terug. Eigenlijk sinds januari kwam er weinig van mijn naalden, m'n hoofd te vol en geen rust. Maar dat heb ik de afgelopen dagen toch wel goed gemaakt.

Mijn Bergensweater is af. Het is een cropped truitje, gebreid met dubbele draad, dus heel bulky. En vooral heel leuk. De ideale trui voor de wat frissere avondjes op de camping 😉 En ik maakte eindelijk ook het paar sokken af, die ik begin februari begon. Ik noemde deze mijn sorrow socks, maar deze naam doet ze geen eer aan, want ze zijn een joy om te zien.

En omdat ik zo lekker bezig was, zette ik ook nog iets nieuws op. De rowanberry spencer, waar ik patroon en wol al voor had liggen. Dus ik heb me wel vermaakt de afgelopen dagen. 

In ieder geval zijn mijn vrije dagen omgevlogen. Morgen gewoon weer aan het werk, maar over een uurtje eerst maar dochter ophalen van het vliegveld. En dan is het hier weer routine as usual.

as tears go by

 

Als de tranen zijn opgedroogd wat blijft er dan over.......

Niets anders dan het gewone alledaagse leven. Misschien in een ietwat andere vorm, maar het is er wel, de gewoontes, zelfs soms een beetje de sleur van alle dag. Alsof het nooit anders is geweest.

Sommige dagen gebruik ik m'n herinneringen aan mijn leven van ongeveer twintig jaar geleden. Hoe deelde ik m'n dagen toen in, hoe gaf ikzelf mijn leven kleur. En ookal is mijn leven nu anders, ik heb immers geen 4 kinderen meer om me heen, waarvan er toen 2 nog in basisschool leeftijd. Toch helpen die herinneringen me wel om mezelf soms net dat zetje te geven. De schouders op te halen en naar mezelf in de spiegel te grijnzen, want al koos ik er toen zelf voor en deze keer niet, het resultaat is hetzelfde.

En nu we zo langzamerhand de zomer ingaan, merk ik dat mijn energie weer veel hoger is. Ben ik een hele dag bezig, zie ik in huis en tuin allerlei dingen die ik meteen moet aanpakken. Dan zaag ik snoeiafval weg, haal onkruid weg in de moestuin, bedenk dat het onkruid tussen de tegels ook wel weggehaald mag worden en ben ik zo rustig een hele dag bezig waarbij ik soms ook wat mopper omdat nu het langer licht blijft er dus meer tijd is om als dag te gebruiken en ik eigenlijk dus pas later in de avond ga zitten en wat relaxen. Het hoort bij de zomer, denk ik dan maar, voor mijn voorouders gold immers hetzelfde op lange lichte dagen kun/moet je veel werk verzetten.

De foto's die ik hier post heb ik gemaakt tijdens uitstapjes in Brielle, de Brabantse Biesbosch en de Utrechtse heuvelrug.

Ik probeer iedere keer m'n cameraatje mee te slepen, want de foto's die ik met mijn mobiel maak, zijn duidelijk van mindere kwaliteit. Wat ik wel heb gemerkt is, wanneer ik weinig tot geen foto's maak, het eigenlijk niet zo goed met mij gaat, alsof ik niet goed meer om me heen kijk of het gewoon niet meer de moeite waard vind. Dus net met overzetten van foto's van mobiel en camera was ik best blij verrast, want het was tenminste weer een behoorlijke hoeveelheid.

En na hier even een tijdje te hebben zitten mijmeren en schrijven is het nu weer tijd voor de daagse dingen als in de rabarber schoonmaken en klein snijden en het deeg voor de crumble maken.

Fijn weekend!

Beltane

Beltane wordt vertaald als helder vuur of Bel fire..

Voor onze pagan voorouders was de eerste mei de eerste dag van de zomer.

Een van de voornaamste aspecten die tijdens Beltane naar voren komt is vruchtbaarheid. Dit en bevruchting. Dit is de tijd van de bloesems en van de pasgeboren dieren,

Onze voorouders vierden Beltane met dans en eten en in sommige gevallen met een complete symbolische afdwinging van vruchtbaarheid, in de vorm van een woudhuwelijk. Dat werd gezien als een seksuele vereniging waarbij de Gehoornde God via de man als medium de Godin bevruchtte via de vrouw als medium.
Het ritueel werd uitgevoerd als een viering van het leven en de liefde en terwille van vruchtbaarheid en een rijke reproductie, zowel op de akkers als onder mens en dier.

Het ontsteken van het Belvuur is een aanroeping tot de Zonnegod om zegen en bescherming voor het komende jaar. Dit vuur heeft van oudsher helende en zuiverende eigenschappen. Het vee werd door de smeulende sintels gedreven omzielten uit te bannen. Zwangere vrouwen sprongen (bij een niet te ver gevorderde zwangerschap) overheen om zich van een goede afloop van de bevalling te verzekeren. Reizigers sprongen over het vuur voor een veilige reis. Zieken lieten hun kwaal achter in de vlammen. Anderen deden misschien gewoon een wens bij het vuur. En stellen konden samen over het vuur springen om bescherming van hun verbintenis.

De windstreek die hoort bij Beltane, is het zuid-oosten. Dit jaarfeest ligt tussen Ostara (oosten) en Litha (zuiden).
Dit geeft ook aan dat deze periode in teken staat van twee elementen; lucht en vuur.
Lucht in de frisse wind, die overal door heen waait, waardoor je overal nieuwe ideeën kunt opdoen samen met het Vuur van de inspiratie. Het verwarmende vuur, waardoor je actiever en energieker wordt. Het vuur dat de bevlogenheid geeft om ideeën uit te voeren en wat ons letterlijk opwarmt, waardoor al het leven ontluikt en bloesemt.

Vier met ons Beltane.
Vier het leven, vier de liefde.
Blessed Beltane!

Verwachtingen bijstellen

 

Heel voorzichtig groeide bij mij vorige week het plan om je R uit te nodigen met onze paas/lente brunch, niet met verwachtingen, maar gewoon om gezellig bij elkaar te zijn. Ik weet dat R het familie leven zo af en toe best mist. Ik opperde bij hem het idee en hij kwam er positief op terug, het leek hem ook wel gezellig. Wel wilde ik dit eerst aan mijn meiden voorleggen, zij hebben hier ook een stem in. En waar de één er neutraal over was, was de ander niet positief met de reden dat paasbrunch altijd een gezinsding was en wij geen gezin  meer zijn. Het werd dus een niet.

Dit kwam wel wat rauw binnen bij zowel mij als ook bij R. We hadden het in ons enthousiasme allemaal wat te rooskleurig voorgesteld. Ik voelde me er echt verdrietig door. Maar toch vloeide hier iets moois uit voort. R kon mij nu verwoorden waarom hij in januari zo'n drastische stap gezet had en ik kan dit begrijpen, zeker vanuit hem bekeken. En heeft dit alles ons weer iets nader tot elkaar gebracht.

Dus ja, de verwachtingen over de paas moest ik even bijstellen, wat niet wegneemt dat het heel gezellig was. Anders dan gehoopt, maar ook prima en fijn.

En overigens mocht ik vandaag weer m'n verwachtingen bijstellen. Ik had het plan om op mijn vrije woensdag in de tuin te rommelen of verder te breien aan mijn trui. Maar ook vandaag liep anders. Miss T had al sinds zondag heel erge keelpijn en dat werd niet beter, slikken deed pijn en een zwelling aan één kant van haar kaak/nek. Dus vanmorgen hing ik om 8 uur al aan de telefoon om zo snel mogelijk een afspraak te kunnen maken bij onze huisartsenpraktijk. Toen de assistente mij  had aangehoord over haar klachten, vond ze dat er naar gekeken moest worden en had ook meteen plek voor haar. Dus waar ik anders boodschappen zou gaan doen, zat ik nu met dochter bij de huisarts, die even keek en iets zei over een vermoedelijk abces en dat er even een kno arts naar moest kijken. Wij mochten meteen door naar ons plaatselijke ziekenhuis waar op de afdeling kno zelf al een verpleegkundige stond te wachten er een arts bij kwam en voor miss T het zo'n beetje doorhad werd dus het abces in haar keel aangeprikt. Pijnlijk en niet leuk, maar wel nodig. En met recept voor antibiotca en pijnstilling konden we weer huiswaarts, we waren nog geen 20 minuten in het ziekenhuis geweest (dat weet ik, want de eerste 20 minuten zijn gratis op de parkeerplaats daar)

Ik bouwde dan vandaag niet aan een kruidenperkje in de tuin, maar ik kon toch met kruiden bezig zijn, want in mijn kippensoep gaan ook kruiden. En terwijl ik dit typ hoor ik dat mijn patiënt al voor de derde keer een kommetje soep voor zichzelf inschenkt 😉

Het gaat zoals het gaat

 

En het gaat best goed met mij en de meiden. We hebben weer een ritme, zijn nu een gezin van drie. Er worden weer gesprekken gevoerd aan de eettafel. We hebben spotify jamsessies tijdens de vaat. Er wordt gemopperd, gelachen en (door mij vals)gezongen. Kortom we hebben ons leven weer opgepakt.

Dit wil niet zeggen dat het gemis er niet is. Natuurlijk wel, maar het is niet meer dat gapende gat, die alles overheersende pijn. De scherpte is eraf. Er zijn nu randjes van pijn van gemis en soms voel je die, schuur je er tegenaan.

Nog steeds blijven R en ik elkaar opzoeken. Onze gesprekken veranderen, het loodzware is er uit, dus dat je woorden moet inslikken of op je tong moet bijten om elkaar niet stom weg alleen verwijten te maken. We zijn meer in een ontdekkingsfase, of eigenlijk een herontdekkingsfase. Ontdekken of we samen genoeg basis hebben of het gevoel er nog bij allebei is. En dat is mooi, soms onzeker en soms vlindert het zelfs.

En daar nemen we alle tijd voor en zien we hoe het gaat, hoe het loopt 💓

evenwicht

 

Het klinkt misschien raar, maar ik merk dat we toch een soort van evenwicht beginnen te vinden. De meiden en ik in hoe we hier met z'n drieën leven en ook R en ik hoe we met elkaar omgaan de laatste weken.

We praten veel over van alles, maar doen ook gewoon leuke dingen, zoals een strandwandeling na werk of samen naar een concert (waarvan we de kaartjes een hele tijd geleden al hadden gekocht). En het voelt aan de ene kant vertrouwd, maar toch ook weer nieuw, want wij zijn beide niet meer dezelfde als voor januari. Het is soms aftasten en een beetje elkaar opnieuw leren kennen.

Ik bemerk nu ook wat ongeduld bij mensen in mijn omgeving; zo van jullie praten, hebben geen ruzie, dus dan kan hij toch gewoon weer bij jou thuis wonen. Dan haal ik m'n schouders maar een beetje op, want het gaat om veel meer dan samen praten en begrip voor elkaar tonen. Het gaat voor mij ook om onvoorwaardelijk voor elkaar te kiezen. En zolang dat (nog)niet kan, zijn we beter af om apart te wonen en elkaar op te zoeken, omdat we er dan echt voor kiezen.

En wat mij zeker ook helpt is dat het nu echt lente is. Woezel plet zeer regelmatig mijn narcissen, de magnolia's die in een straat verderop staan, bloeien weer. En in de moestuin komt de rabarber voorzichtig boven de grond uit.

Ostara

 

De lente equinox, de dag dat dag en nacht even lang zijn. De zon wint aan kracht, de dagen worden langer en de nachten korter. De zon voedt plant en gewas, brengt ze tot groei en zorgt voor het lente groen.
Voor onze voorouders was de lente equinox de tijd dat de aarde-godin werd gewekt door de jonge zonnegod. Zij begon hier haar vruchtbaarheidscyclus met het verzorgen en voeden van alle dieren en gewassen.
Dit is de tijd van vernieuwing.

Dit is het seizoen van Eostre (Ostara), Godin van licht en vruchtbaarheid. Zij is een anglo-saksische/germaanse lente Godin.
Ze is energiek, ze verzet tijd en seizoen en beziet de wereld vanuit haar jeugdig enthousiasme door de ogen van een kind.
Zij leert ons in het hier en nu te leven, het heden te eren en om het kind in onszelf te omarmen.
Zij is de Godin van het stijgende licht.

Eostre eieren
Het ei symbool van vernieuwing en van nieuw leven. Het ei werd gegeven met wensen voor de komende tijd.
Eostre werd veel afgebeeld met de haas, een dier bekend om zijn vruchtbaarheid. Hazen maken geen holen, maar hebben legers en deze lijken op de nesten van weidevogels zoals de kievit. In vroegere tijden werd dus gedacht dat hazen ook eieren legden en hier komt dus de legende van de 'paas' haas vandaan.

Great goddess Eostre,
You have honored me this day
With your refreshing presence.
Goddess of spring and dawn,
Goddess of childhood and innocence,
Goddess of the east and rebirth,
I thank you for sharing your gifts
Of possibility,
Of renewal,
Of rebirth,
I leave this sacred space
With an open heart
And a sense of freedom.
Stay if you will, go if you must.
Blessed Be.

May I go with the love and guidance of the great goddess Eostre and her hare in my heart.
Merry Meet, Merry Part and Merry Meet Again!


(sluiting Eostre ritueel uit Goddess Alive van Michelle Sky)

Blessed Ostara!

Eén stap vooruit en twee weer terug

 

Zo voelt het nu een beetje voor mij, zeker na de afgelopen week. Hadden we in het weekend nog een afspraak, nu niet om te praten, maar gewoon om samen iets leuks te doen. Waarbij we dus via een app een stadswandeling maakten. En dat was fijn, gezellig, voelde goed voor allebei en ook voor ons samen.

Met dat gevoel ging ik de nieuwe week in. Een week waar ik tegenop zag, de week waarin ik verjaarde, en het gemis me heel zwaar viel. Dus ik was ook heel blij dat R. mijn uitnodiging om taart te komen eten uiteindelijk toch aan nam. Mijn gevoel zat nog bij de zondag ervoor en ik verheugde me ook op zijn komst. Ik dacht oprecht dat hij er ook zo instond. How wrong was I. Hij voelde zich door mij voor het blok gezet. Ik had op de eerste weigering op mijn uitnodiging, gezegt dat ik het jammer vond met een verdrietige emoji, want zo voelde het voor mij. Het is al moeilijk genoeg om die verjaardag ´alleen´ te moeten vieren. Dus zich verplicht voelend kwam hij toch en zat het uit als verplichte visite, wat natuurlijk eindigde in een ruzie-achtig sfeertje.  

Na deze klote week, waarin we nog wel wat met elkaar hebben gesproken via whapp, maar vooral over regeldingen, want gevoelige zaken bespreken over app doen we niet meer, geeft te veel kans op verkeerde interpretatie. Wel onze al afgesproken date laten doorgaan.

Zaterdag afgesproken om naar de Biesbosch te rijden. Met mooi lente weer, kun je maar beter in een mooie omgeving wandelen. Bij het bezoekerscentrum een wandeling uitgezocht en aan de wandel gegaan. En al wandelend pakken we dan onderwerpen op, waarover we ons hart willen luchten tegenover de ander.. Waarschijnlijk zaten we net in zo´n gesprek, maar we misten natuurlijk weer een afslag in onze route. Story of our life, zo gaat het bijna altijd als wij een route wandelen. Ik denk dat we eigenlijk gewoon ´dwalers´zijn. 

Natuurlijk kwam mijn verjaardag ter sprake, waarbij ik mijn kant van het verhaal vertelde, hoe ik ertegen op zag, hoe ik me voelde en wat alles uiteindelijk met me deed. En zo vertelde hij ook het verhaal vanuit zijn oogpunt en gevoel. En dat geeft begrip. We hoeven het niet met elkaar eens te zijn, maar we kunnen elkaars beweegreden wel begrijpen en respecteren. De les van deze week, zeg maar.

En ondanks dit soort gesprekken hebben we ook lol met elkaar, vinden het fijn om bij elkaar te zijn.

Maar er zijn wel dingen die ik moeilijk vind. Ik hoor hem zeggen dat hij z´n dochter mist, de katten mist, maar nooit dat hij mij mist. Dat steekt, hoor. Hij vindt het ook prima dat de meiden en ik een nieuwe vorm van geznsleven oppakken zonder hem, hij voelt daarin geen gemis, zegt hij. Plus dat hij met miss T overlegt over de zomervakantie. Voor haar vind ik het fijn dat hij met haar wegwil, maar mij doet het pijn, het voelt toch alsof ik niet meer meetel.

Zo veel dingen die zo dubbel voelen. En ondanks dat dit weekend verhelderend was en goed voelde, blijft bij mij nog een beetje het gevoel hangen van ik ben weer terug bij af. En dat voelt niet fijn.

Catching the Sun

 

Als een kat in het laatste zonnestraaltje, stond ik vandaag in het hoekje bij de achterdeur met mijn gezicht in de zon. Licht en warmte, ik heb het zo nodig. Het vervangt die arm om m'n schouder niet, maar het doet me zo goed.

Na ons laatste gesprek, waarin R aangaf dat hij wilde overdenken of hij misschien, eventueel toch open zou staan voor gesprekken onder begeleiding, ben ik mij deze week gaan verdiepen in de wereld van relatietherapie, relatiecoaching en -counseling. En dan in de zin wat zijn de verschillen of overeenkomsten en welke vorm zou voor mijzelf het prettigst voelen. Dat werden dus een heleboel linkjes in de w-app naar R, die daar, geloof ik, een beetje van schrok. Nadat ik had gezegd dat dit puur informatief was en graag ook linkjes terugzie, was het wel weer okay, hoor. Het met elkaar omgaan blijft een soort koorddans, veel wankelen en balanceren. Maar toch zijn de middagen, die we samen doorbrengen, ondanks de soms intensieve gesprekken, ook fijn en gezellig, waarbij we ook samen lachend door de binnenstad van Rotterdam lopen. De laatste keer viel het afscheid me ook echt zwaar, ik wilde het samenzijn, de saamhorigheid, die we op dat moment hadden, helemaal niet kwijt, maar vasthouden, al was het maar voor nog 5 minuutjes. Terugreizend met de metro volgt dan het zwarte gat, terug naar de realiteit en dat doet pijn. Dat is ook één van de redenen dat ik met het ov reis, ik gebruik de reistijd om verdrietig te zijn, maar ook om me te herpakken, zodat ik thuis moeiteloos mijn leven met de meiden oppak.

Als ik mijn leven nu zou moeten omschrijven, vind ik er nog steeds zonnestraaltjes, mooie momenten die alles lichter maken, maar het is  wel heel intensief.

En kattenknuffels maken ook veel goed 💗