maandagmorgen gedachten

 

Net als iedere maandag begin ik ook deze maandag met de lijstjes; de wat-eten-we-lijst, de boodschappenlijst, de-wat-moet-ik-vandaag-echt-doen lijst. Een serieuze en gestructureerde bezigheid.

Maar al snel dwalen mijn gedachten af. Ik denk aan vrijdagmiddag een week geleden, toen een vriendin in de middag een theetje kwam drinken. Als verrassing kwam ook haar oudste dochter mee, net zo oud als mijn M, die ik al een hele tijd niet had gezien. Haar dochter haalde herinneringen op aan de tijd, dat zij bij mij kind aan huis was of ik bij hen thuis. En ik hoorde in haar stem een hunkering, een verlangen naar die tijd en ineens besefte ik me, dat zij zich in die tijd veilig voelde in mijn huishouden met structuur en even zonder het verdriet van thuis.

En ik voelde bij haar nu weer die zorg om haar moeder. Toen, na het plotselinge overlijden van hun kleine broertje, ving ik dit meisje en haar broers regelmatig op, zodat mijn vriendin even niet hoefde te zorgen, maar  tijd en ruimte had voor haar verlies en verdriet. Nu vecht mijn vriendin weer, tegen kanker en ik voelde dat haar dochter  weet dat haar moeder nu echt tijd en ruimte nodig heeft. Tijd om de gevolgen van haar ziekte te kunnen accepteren en ruimte om in rust te herstellen. Maar in hun drukke gezin, waar alle vijf kinderen nog thuis wonen, is mijn vriendin de spil, waar alles om draait, waar iedereen op leunt. Alleen kan ik nu niet een stukje van die zorg op me nemen, dat is aan dit meisje, haar broers en haar zusjes, dat is aan hun vader, ze moeten samen voor elkaar zorgen, zodat hun gezin doordraait.

En ik. Wat ik doe is, toen vriendin en dochter weer naar huis gingen, dit meisje een dikke knuffel geven in de hoop dat ze zich weer even geborgen voelt, net als vroeger.

Enjoy the Silence

 

Stilte, oorverdovende stilte, al het geluid van buiten gedempt door de mist en in huis niets dan stilte, die hooguit af en toe onderbroken wordt door een miauwende kat.

Vandaag geen thuiswerkers in huis, alleen miss T en ik, net als vroeger......

We genieten van de stilte en doen vooral ons eigen ding..... in alle rust.

terug in het gareel

Dat is wat mijn moeder altijd tegen mijn broer en mij zei aan het eind van de zomervakantie, die zij altijd veel te lang vond duren....

En ja, de vakantie zit er al weer op. Ik heb de eerste werkweek er zelfs al weer opzitten. Deze werkweek begon met een 'verrassing'; de dag voor ik begon, kreeg ik aan het eind van de middag een appje van een collega, waarin hij vertelde dat hij aan de slag kon bij een bedrijf in zijn woonplaats en dus ontslag had genomen. Als collega vind ik het jammer dat hij gaat, maar de reden van per week 4 uur minder reistijd, vind ik een best een begrijpelijke. (het zal niet de enigste reden zijn, maar dat doet er toch niet toe)

Nu vond ik mijn eerste werkdag van deze zelfde collega in mijn mail nog een tweede 'verrassing'. We hadden afgesproken dat hij, tijdens mijn vakantie,  het boeken van de inkoopfacturen en de ob- aangifte zou overnemen, dit kan nu eenmaal niet drie weken wachten. En omdat collega, nu zelf met vakantie was, toen ik weer begon, zocht ik m'n mail naar de update tot waar hij was gekomen en wat ik nog moest oppakken. De inhoud van die mail was verrassend, hij had niet zo veel kunnen doen van mijn werkzaamheden, want met oog op zijn vertrek, had hij van de directie het dringende verzoek gekregen zich bezig te houden met het opstellen van bepaalde management overzichten.

Dat was wel even slikken van mijn kant, natuurlijk weet je dat je na je vakantie een achterstand hebt met de meeste werkzaamheden, maar dit was toch wel iets meer dan een achterstand. Gelukkig maar dat ik goed was uitgerust en duidelijk meer veerkracht had dan voor de vakantie. Dus het was thee halen, even bedenken waar ik het beste prioriteit kon leggen en dan maar aan de slag. En ook al zag ik vrijdagmiddag weer wat licht aan het eind van de tunnel, ik ben er nog niet. Maar dat neem ik mezelf niet kwalijk, want je kunt werk dat twee weken is blijven liggen, niet in drie dagen weer op orde hebben. Deze week weer een nieuwe poging of eigenlijk gewoon doorgaan waar ik gebleven was.

Maar met zo'n binnenkomer ben je je vakantiegevoel wel helemaal vergeten, het leek gewoon al weer eeuwen geleden dat we een dagje naar Amsterdam gingen, slenteren over het Waterlooplein en door de 9-straatjes of een dagje Den Bosch met een uitgebreide lunch op een terras na een bezoek aan de Sint Jan.

En gelukkig als ik foto's van die dagjes weg bekijk, krijg ik echt weer het vakantiegevoel. Maar eigenlijk ben ik allang al weer over tot de orde van alledag.

Lammas / Lughnasadh

 Het feest van de eerste oogst, om de aarde te bedanken voor haar mildheid.

De Keltische naam van dit feest, Lughnasadh, betekent 'rouw om Lugh'  , terwijl de Saksische naam, Lammas, 'broodmis'  betekent.
Aangezien Lugh een heel oude naam voor de Zonnegod is, vatten deze benamingen de betekenis van het feest al grotendeels samen.
De zomer is zijn aftocht begonnen, de kracht van de zon neemt af en wij treuren om zijn verdwijnen. Dit is een wake zowel als een feestviering.
Maar er is ook een geboorte, in de vorm van de eerste oogst.
De kracht van de zon is  'in het koren gegaan'. Weldra zal dit gemaaid worden, en aldus zal hij worden herboren als 'het brood des levens'.

Met Lammas bepalen we de omvang van de komende oogst aan de hand van de allereerste aanduidingen daarvan, de eerste vruchten. We kijken ook wat we moeten doen of offeren om eventuele schade te beperken of verlies van gewassen te voorkomen.
De Godin brengt nu nieuw leven voort en wij vieren deze geboorte van de vruchten van veld en boomgaard

(info uit 'Brieven van een Heks'  van Rae Beth)

Dit is een tijd van rust na gedane arbeid. Een tijd om voorraad in te slaan van de weldaad die de zomerzon heeft voortgebracht.
Het is een tijd van vieren en genieten van de uitkomst van ons dagelijks werk.
Het is een tijd van analyseren en evalueren. Een tijd van voorbereiding voor de komende donkere tijd, waarin we terugkijken op het jaar en teren op de oogst van de zomer.
We staan stil bij wat we bereikt hebben en zijn hier dankbaar voor.
Het is een tijd om anderen te laten delen in de overvloed en datgene te oogsten wat we met Imbolc hebben gezaaid.
Lammas geeft ons de gelegenheid om na te denken over wat beter had gekund, wat goed is gegaan en wat voortgezet kan worden.

Blessed Lammas!