Brief aan 2022

 

Dear 2022,

Jaar van grote hoogtes en diep dalen. 

Jaar waarin ik begon met een wandelen van en naar werk; waarin Lief weer een verre reis maakte (Cambodja); waarin oudste dochter het Nest verliet; waarin we verhuisden naar een oud huis in de leukste straat van ons dorp; waarin we een zomer lang met de verfkwast in de weer waren; waarin we gezinsuitbreiding kregen in de vorm van een kitten; waarin we proberen te dealen met burn-out, vermoedelijke add en depressie; waarin met Kerst bijna al mijn kinderen (en aanhang en kleindochters) hier aan tafel zaten; waarin ik leerde loslaten en vertrouwen dat alles goed komt.

En het jaar dat blog technisch mijn slechtste jaar was, nog nooit heb ik zo weinig gepost.

Toch lief 2022, had ik je niet willen missen, maar mag ik vragen of 2023 iets meer van het kabbelende mag zijn.

Wens ik hierbij iedereen een rustige jaarwisseling en een gezond en liefdevol 2023!

kerstdagen

 

Een volle tafel op eerste kerstdag, oudste zoon met gezin (over uit Brisbane), middelste zoon met gezin, de twee dochters en Lief en ik. Twaalf mensen rond de tafel, Het was lang geleden dat we met zoveel bij elkaar waren. Vol huis en vol hart.

Tweede kerstdag gingen Lief en ik op pad voor een kleine wandeling. We reden naar de Biesbosch en haalde in het bezoekerscentrum een wandelroute, waarbij we natuurlijk een 'paaltje' misten en we er onze eigen draai maar aan hebben gegeven. Toen het begon met schemeren, waren we gelukkig al weer in de buurt van de parkeerplaats. Dit had ik niet in het donker willen doen, pas na twee dagen was alle bagger weer van mijn Docs af te kloppen 😉

Verder deed ik aan speed breien. Op 21 december bedacht ik dat ik Lief voor onder de boom een paar handgemaakte wollen sokken wilde geven. Sinds we hier wonen is hij ook helemaal om en zweert bij gebreide wollen sokken. Op kerstavond had ik de eerste sok af, die mocht in een mooi papiertje onder de boom en gisteren kon ik ook de tweede sok geven.

(en dat betekend dat ik nu weer verder kan met de trui, die ik half december heb opgezet)

En al zijn de feestdagen voorbij. Ik vind deze dagen altijd een beetje tijd tussen de tijd in. Het heeft er vast ook mee te maken, dat ik niet hoef te werken, dus de dagen glijden allemaal een beetje in het zelfde ritme voorbij. Wat later opstaan, wat naalden breien met een mok koffie en daarna pas bedenken wat we deze dag gaan of willen doen. Er is minder moeten, dus ook meer rust. Dat laatste heb ik eigenlijk al een tijd heel hard nodig. En zo gaan we rustig naar het einde van dit jaar.

Yule / Midwinter

Het hoogtepunt van de winter, de langste nacht van het jaar.

Hier vieren wij de terugkeer van het licht.
En met de wedergeboorte van het licht begint ook de nieuwe jaarcyclus.
De winterzonnewende markeert een punt van natuurlijke omslag op aarde.
Dit is tegelijkertijd een tijd van evenwicht en van verandering.
Met Yule brengen wij hulde aan de Godin, Moeder Aarde, voor het feit dat zij opnieuw de zon heeft gebaard. Net zoals zij gedurende de donkerste tijd van het jaar, vanaf Samhain tot aan Yule het licht in haar schoot trekt, brengt zij bij de winterzonnewende het licht weer voort.

Dit is de tijd van stilte.
In deze tijd zijn wij volledig naar binnen gekeerd, het leven speelt zich af binnenshuis, bij vuur en kaarslicht.
Maar ook geestelijk zijn wij naar binnen gekeerd en hierdoor groeit onze innerlijke wereld en dit brengt ons verlichting en herstel.
Deze periode geeft ons rust om alles goed te bezien en beslissingen te nemen voor het komende jaar.

Het is de tijd van de Wijze Vrouw, de Crone. Zij heeft levenservaring, zij bezit wijsheid. En haar wijsheid klinkt door in de oude verhalen, sagen en legenden, die we elkaar vertellen bij het licht van de kaarsen en de warmte van het vuur.
Luister naar de wijze vrouw in jezelf en zij vertelt welk pad je gaat bewandelen het komende zonnejaar.

Blessed Yule

en toen was december

 

De tijd van extra lichtjes en baardige bewoners hier in huis, van slapende katten op iedere warme plek en van avonden onder een dekentje op de bank.

Regelmatig bedenk ik als ik naar werk loop waar ik nog over wil bloggen, hele stukken tekst weet ik dan al. Alleen tegen de tijd dat ik 's avonds weer thuis ben, heb ik niet meer zo'n zin om de koude zolder op te klimmen, want ja, het is hier koud; geen verwarming en nu in de winter ligt er een luik over het trapgat, zodat de warmte niet naar zolder verdwijnt. Dus het wordt er ook niet warm.

Je kunt wel zeggen dat ik nu de kou getrotseerd heb, want ondanks wollen sokken en sloffen heb ik gewoon koude voeten. Tsja, dat krijg je als je zo nodig in een oud huis moet gaan wonen. Ach, het stimuleert mij in ieder geval om allerlei brei-projecten (ufo's) nu eens af te maken.

Maar afgelopen donderdagochtend pakte ik m'n spullen, zei Lief gedag en zwaaide naar miss T. die ook op het punt stond om de deur uit te gaan. En terwijl ik de nog donkere straat inliep, bedacht ik me ineens, dat ik mij tegenwoordig de kostwinner voel, want alleen ik ga de deur uit om te werken. Lief is thuis, al sinds oktober, thuis vanwege een burn-out. 

Al wandelend bedacht ik me wat dit met mij doet. Het geeft mij wel het gevoel dat ik nu niet mag uitvallen, want dan stort het kaartenhuis in. Verder lopend en kijkend naar de kerstversiering, die ik bij de huizen waar ik langs wandel zie, bedacht ik me dat dit is hoe ik het voel, maar dat dit niet zo is, want sowieso ben ik niet de kostwinner, maar ik hoef ook helemaal niet alle controle vast te houden. Juist door de dingen wat meer los te laten, geeft het mij ook wat meer ruimte en hoef ik niet bang te zijn dat ik omval of uitval.

En dan kan ik me alleen maar bedenken dat die wandelingetjes naar werk toch wel heel nuttig zijn in ieder geval voor mijn gemoed.

En nu heb ik heel veel zin in warme thee en om het paar sokken van de foto, maar eens af te maken.

Dus ik daal maar weer af van mijn zolder naar de warme woonkamer en ook al mopper ik op de kou, hoop ik toch dat het straks hier ook even gaat sneeuwen. Gewoon omdat zo'n witte deken, die alles bedekt zo mooi is.

mid november

Het is al midden november en de was droogt nog steeds min of meer buiten. De bomen in de straat verliezen hun bladeren nu in een rap tempo, nog even en ze hebben alleen nog kale takken. En dat geeft wel een echt winter gevoel. En toch heeft dat ook weer iets knus en gezelligs. Toen ik gisteravond vanuit werk naar huis liep was het echt al donker, dan loop ik langs huizen waar de lichten branden en mensen al warm binnen zijn. Zelfs zag ik gister hier in de straat al de eerste kerstverlichting in een voortuintje. Dan wandel ik genietend van die lichtjes in het donker verder.

Langzaam aan bereid ik me voor op de winter, om meer tijd binnen door te brengen; bakken, breien en veel lezen.

Ik merk ook dat mijn natuurlijk ritme zich aanpast, het kost 's ochtends meer moeite om uit bed te stappen en 's avonds ga ik nu graag echt bijtijds naar bed. Zelfs met werken merk ik het, na vier uur 's middags ben ik veel minder productief en eerlijk gezegd is dat ook de tijd dat het begint met schemeren, dus vanuit het natuurlijk ritme gezien is het dus ook logisch, maar werktechnisch misschien soms iets onhandig. Alhoewel ik me daar niet druk om maak, dat is het fijne van ouder worden, ik bewandel steeds makkelijker mijn eigen pad en leer steeds beter luisteren naar wat ik wil.

En ook dat hoort bij herfst en winter; stilstaan en overdenken wat nog past of wat losgelaten moet worden.

parkje

 

Foto van mijn eind-van-de -middag wandeling. Gewoon naar de winkels en weer terug. En iedere keer wanneer ik naar de winkels loop, moet ik even door dit parkje lopen.

Park is misschien een groot woord. Het is een vijver met gras en bomen er omheen en wat asfalt paden en natuurlijk het 40-45 herdenkingsmonument. Maar het is al oud, ouder dan ik zelf ben. Ik werd hier rond geduwd in de kinderwagen en zat in het gras de eendjes te voeren toen ik nog niet eens kon lopen. 

Dit parkje is er al zo lang ik me kan herinneren en het is ook altijd hetzelfde gebleven, onveranderd.

En terwijl ik dan in de beginnende schemer door het park terugloop naar huis, kan ik alleen maar denken; alles komt goed.....

't is weer maandag

Ik zit in mijn hoekje op zolder, terwijl ik een zeer speelse kitten (met geen enkel respect voor een heksenaltaar) in de gaten probeer te houden. Een kruipende dreumes is er niets bij 😉Eigenlijk moet ik echt wantrouwig worden, als ik haar niet hoor of dan maar hopen dat ze weer naar beneden is gehupst.

Maar het is dus weer maandag, afgelopen week was een rommelige week en niet alleen werktechnisch. Ik heb ook heel lang lopen te denken of ik meer van het verhaal wat hier speelt zal vertellen in plaats van alleen de gezellige huis,- tuin-, en keukenverhaaltjes. In mijn eerste blogjaren was ik veel makkelijker met het delen van allerlei info, maar niet alleen kinderen worden groter, dit is ook een open blog. Dus ben de laatste jaren veel voorzichtiger met wat ik deel wat mijn blog veel minder persoonlijk maakt en dat vind ik jammer. Wat ik wel besef is dat bloggen zeer ouderwets is en dat ik mijn lezers inmiddels op een hand kan tellen (en dit zijn soms ook mensen die echt al jaren meelezen), dus waarom doe ik nog zo moeilijk. Nou, omdat het over twee mensen gaat, die mij zeer lief zijn en al kaart ik hun verhaal uit privacy niet aan, ik kan wel vertellen over de impact die dit soms op mij heeft.

Maandag dus. Voor miss T het begin van haar proefwerkweek en voor mij de dag om met een emmer met sop zo snel mogelijk door het huis te gaan, want met Lief even naar een afspraak buiten de deur, kan ik even mijn gang gaan. Het werkt nu eenmaal veel sneller als je niet hoeft te vragen of je ergens bij mag. Al hoewel een kat ook flink in de weg kan liggen(op bed terwijl je dit net moet opmaken) en dan ben ik weer zo'n weekdier die de kat nog maar even lekker laat slapen.

En verder was mijn plan om vandaag ook wat tijd voor mezelf te nemen. Afgelopen zaterdagavond ging het even fout, vanuit het niets werd ik vreselijk misselijk. Lang verhaal kort, ik die (bijna) nooit overgeeft (zelfs niet tijdens mijn zwangerschappen), kon nog net roepen om een emmer, maar met een goede nacht slaap erachter aan, was ik zondag nog wat wiebelig maar wel okay. En ineens besefte ik me dat mijn lichaam gewoon even aan de noodrem trok, ik was mezelf weer aan het voorbij lopen. Bij een akkefietje van vrijdagmorgen, waarbij Lief was vergeten een deur af te sluiten/goed dicht te doen, schoot de adrenaline al zo hoog door mij heen, dat zelfs mijn ochtendwandeling naar werk, me niet tot rust bracht. En dat had toch al een alarm bij mij af moeten laten gaan. 

Ik moet echt leren om meer los te laten, wat een ander niet onder controle heeft is niet mijn taak om dat dan wel te controleren,  ofwel leren leven met een add-er en ik heb het altijd gekund, alleen soms iets minder goed dan anders 😊

En dan is het toch fijn om een blog te hebben waar ik het van me af schrijf, de dingen herlees en weer relativeer.

En nu is het half zes in de avond, ik hoor de buren thuiskomen en ik weet dat over een half uur onze straat compleet uitgestorven is, want iedereen zit dan fijn en knus thuis. Dus laat ik mijn zoldertrap maar afklimmen, nog een kop thee drinken en beginnen met koken, want de dagen dat ik onrust voel is het fijn dat er structuur en regelmaat is.

tuintje

 Weer een ander stukje van ons nieuwe huis; de tuin. Of eerder het ontbreken ervan.

Dit is onze achtertuin. 

Een plaats om de was op te hangen en je kunt er prima zitten, maar nul uitstraling en nul groen. Dus wij kunnen er alle kanten mee op.

Ik ben begonnen  wat tegels eruit te halen voor een kleine moestuin. Ja, een kleine moestuin! Wat ik van mijn vorige tuin heb geleerd is dat deze voor mij te groot was om die goed bij te houden. Zeker in de zomer was ik dagelijks al veel tijd kwijt met het redelijk onkruid vrij houden van de tuin en dit ging ten koste van al mijn andere hobby's. (en soms ook van mijn tuinier plezier)

Dit gaat de moestuin worden, bed links, bed rechts met stapstenen er tussen. Dan denk ik aan rabarber, erwten, courgette, bietjes en misschien boerenkool. Lekker kleinschalig en overzichtelijk.

Langs die muur gaan we een druif laten groeien, want waar nu nog de kliko's  staan, gaat een gezellige zitplek worden.

Hier komt natuurlijk ook groen. Ik denk vooral eenjarigen en iets van stokrozen tegen de muur, want dat hoort wel bij dit huis. Er staat al een mini vlinderstruik en ik kreeg een sering(etje), die voorlopig op de hoek komt te staan, als scheiding tussen moestuin en bloemen.

Dan een mooie klimmer zoals een clematis langs dit schuttingdeel voor ook wat groen aan deze kant.

En net kwam Lief met het idee om voor een van de schuurdeuren, die toch niet opengaat, ook wat rijen tegels weg te halen en zo nog een plek voor struiken en planten te maken, want zelfs Lief vindt deze tuin te veel steen.

Gelukkig is er voor het huis ook een tuintje. Hier staan veel planten en zelfs boompjes en nadat afgelopen woensdag de steiger eindelijk weg was, heb ik meteen op alle lege plekken bloembollen gepoot, zodat het in de lente straks een echte voorjaarstuin is.

wordt zeker vervolgd.

Samhain

Het jaarfeest dat misschien het meest tot de verbeelding spreekt ook vanwege de associatie met Halloween (Allerheiligen) en Los Dias de los Muertos (de dag van de doden).

Samhain is de donkere tegenhanger van Beltane. De hemelgod Lugh die zichzelf offerde met Lughnasadh en zijn reis naar de onderwereld begon met Mabon is met Samhain aangekomen in de onderwereld.

Dit feest betreft het sterven van het jaar en is daarom ook het feest van het Nieuwe jaar, want een sterven houdt een wedergeboorte in.
Maar op dit tijdstip is de dood duidelijker waarneembaar dan de nu nog abstracte wedergeboorte.
De akkers liggen braak, het levenssap is in de wortels weggezonken en de hele natuur is in rust.

Met Samhain lost het oude jaar op, valt uiteen, en daardoor vervagen ook alle grenzen, met inbegrip van die tussen de levenden en de doden. Daardoor kun je eerder dan anders de aanwezigheid ervaren van degenen die voor ons gestorven zijn, maar nog steeds met ons verbonden zijn en over ons waken.

Dit is de tijd van dood en wedergeboorte,  van transformatie.

De tijd van Mabon leerde al welke obstakels ons tegen houden.
Nu met Samhain zijn we zover om hetgeen wat je als ballast ervaart achter je te laten.
Je kunt jezelf de vraag stellen wat je wilt bereiken, wat je met je leven gaat doen in de nieuwe jaarcyclus.

Samhain geeft je de mogelijkheid te overdenken, te beslissen en opnieuw te beginnen.
Maar een nieuw begin komt wel met offers. Je moet je bewust zijn wat je wilt opofferen, waar je afstand van wilt doen.

De pompoen, het symbool van Samhain, deze wordt uitgehold en in de schil wordt een gezicht gekerfd.
De kaarsen die in de uitgeholde pompoen worden geplaatst symboliseren de ziel, die nooit sterft.
De vrucht zelf, symboliseert het vergankelijke lichaam.
En door van het vruchtvlees soep, cake of brood te maken symboliseer je de wedergeboorte.

De elementen van Samhain zijn water en aarde.
Water om los te laten, om het oude met de stroom mee te laten voeren.
Aarde om te gronden, om diep in onszelf te kunnen gaan en te begrijpen wat we voor het nieuwe jaar nodig hebben.

Voor onze voorouders was Samhain het laatste oogstfeest; het slachtfeest.
Het vee werd binnen gehaald en voor een deel geslacht om de winter door te komen. Het bloed werd over de akkers verspreid om dank te zeggen en een goede oogst voor het volgend jaar te verzekeren. Dit zou misschien de reden kunnen zijn dat november ook de bloedmaand genoemd wordt.
Nadat het restant van de zomer op een vreugdevuur was beland en de voorbereidingen voor de winter waren afgerond, hebben onze voorouders deze periode gezien als het moment waarop de oude cyclus overgaat in een nieuwe.

Dit is de periode om naar binnen te keren. Samen te zijn met familie en dierbaren, de doden te eren en de geboortes van het afgelopen jaar te vieren. Te voelen en te beseffen dat ieder einde ook weer een nieuw begin inhoudt.

Blessed Samhain!

Floki

We hebben gezinsuitbreiding! Dit is Floki, onze 12 weken oude mainecoon -poes. 

De heren, Muis en Woezel,  moesten in het begin wel aan haar wennen, want deze kleine dame is voor niets of niemand bang, zet een hoge rug op en bromt als een volwassen poes en daar hebben de heren niet van terug. 

Maar eten verbroedert, dus inmiddels stuift ze 's ochtends met Muis naar beneden en miauwt net zo hard als hij tot ik eindelijk de bakjes met natvoer neerzet.

En Woezel heeft iets meer tijd nodig, vindt haar spannend en toch ook iets van grappig, want hij zoekt haar wel op, maar houdt dan wel nog afstand. Maar ik denk nog even en dan spelen die twee tikkertje van zolder tot achterdeur.

ons imperfecte huis

Ruim een maand geleden zijn we verhuisd van onze jaren 80 doorzonwoning naar een huis gebouwd in 1931. Van een straat met allemaal precies dezelfde huizen, naar een straat waarin bijna geen huis gelijk is. En dat laatste past zo goed bij ons, dit huis is verre van perfect (of juist wel, als in perfect voor ons), het is een huis van roeien met de riemen die je hebt.

Als je hier via de achterdeur binnenkomt, loop je meteen tegen de wasmachine en droger op, want hier geen wasmachine aansluiting in de badkamer of een washok op zolder, maar gewoon in het halletje tussen keuken en bijkeuken/werkkamer. En ik vind dit ideaal, want met de natte was is het nu drie stappen naar buiten en dan hangt het al te wapperen in de wind (oké, nadat ik het heb opgehangen)

 

En als je de keuken goed bekijkt mis je dan niet iets/ En dan bedoel ik niet het grote fornuis, wat ik vreemd genoeg helemaal niet mis. Maar nee, geen koelkast, die staat niet in de keuken, maar in de bijkeuken/werkkamer. (net als de magnetron en het ingewikkelde koffie-apparaat van Lief)

Is er dan helemaal niets mis?! Natuurlijk wel, het is een oud huis, met veel hout, dus veel onderhoud. Gelukkig heb ik een handig Lief, dus veel dingen doet hij zelf, maar sommige dingen moeten we echt laten doen. De houten boeidelen aan de voor- en achterkant van het huis zijn nu vervangen, achter was noodzaak, dus die stond al op onze lijst. Daarna besloten om ook aan de voorkant de delen te laten vervangen, achteraf een wijs besluit, want ze waren slechter dan was gedacht. Toen besloot de verwarmingsketel (uit het jaar kruik) dat hij aan vervanging toe was. Is inmiddels ook gebeurd, zodat we 's avonds als we willen douchen niet langer schietgebedje tot de goden van het warme water hoeven te doen. Isolatie?! We hebben bijna overal dubbel glas, maar dat is het dan ook. Vergeet niet dat de regel vroeger was dat een huis wel een beetje mocht tochten, want dat was goed tegen de schimmel (ook niet onverstandig met houten vloeren). Maar toch gaan we op korte termijn spouw en vloer laten isoleren en als dat gebeurd is, is het ook wel klaar, vooral budget technisch.

En toch zijn we nog iedere dag blij, dat we dit huis konden kopen, dat we hier mogen wonen.

Want zeg nu zelf, als je iedere keer met het doen van een boodschap hier langs kan lopen, dan ben je toch wel een intens gelukkig mens. 

herfst

 

Een wandeling door Meyendel met oudste dochter of gewoon even omlopen door het park op weg naar de supermarkt.

Mooie avondlucht gezien vanuit het slaapkamerraam.

Stevige kost op tafel en warme wolletjes.

Horen voor mij allemaal bij de Herfst.

Mabon

De zomer is nu voorbij, vanaf nu wint de duisternis het van het licht en is het langer donker dan licht.

In de herfst is er een beweging terug naar de aarde. Alle eenjarige planten, sterven af en verdorren. Van meerjarige planten en bomen trekt de sapstroom zich terug in de wortels.
Overrijpe vruchten vallen op de grond. Rijpe zaden worden uit hun huls geblazen door de najaarswind.
Bladeren vallen van de bomen.

Zowel de lente equinox als de herfst equinox zijn tijden van balans.
Mabon is de tijd van herbalanceren, van dingen weer recht zetten.

Mabon is een dankfeest, een moment om waardering te betuigen aan de Godin en haar gaven.
Het graan is geoogst, het fruit en de noten zijn geplukt en de groentes geoogst voor de eerste vorst komt.
De voorbereiding op de koude, donkere maanden is gedaan.

Bij Mabon hoort het element water.
Water vloeit, water stroomt.
En om weer in balans te komen, moeten wij ook onze emoties laten stromen, zodat we de emotionele obstakels die het  doorstromen van onze energie belemmert, kunnen laten wegvloeien.

De les van Mabon is loslaten van zaken en emoties, zodat we weer verder kunnen gaan.

Mabon is het loslaten van de zomer en naar binnen keren.
We gaan meer binnenshuis leven, omdat de temperatuur daalt en wijzelf keren ons ook naar binnen door te kijken naar onszelf en ons te richten op onze eigen emoties.

Blessed Mabon

we zijn over

 

Sinds afgelopen weekend wonen we in ons nieuwe huis. Vorige week vrijdag haalden we een bestelbus op en begon Lief samen met een vriend van ons kasten en bedden in de bus te laden. Ondertussen vulde ik nog wat dozen, die ook in de bus verdwenen. 's Middags reed ik naar ons nieuwe huis en begon er met uitpakken van dozen en het vullen van servies- en keukenkasten, terwijl de mannen nog een ritje met de bus maakten. Het ging eigenlijk zo voorspoedig dat de spullen veel sneller overgingen dat we hadden durven dromen. Maar hierdoor waren de katten zo gestressed, dat we de keuze maakten om vrijdagavond al in dit huis te slapen en de katten over te brengen, zodat zij wel in een vreemd huis zaten, maar dan wel met vertrouwde spullen. Dus de laatste rit was wat chaotisch, want ik pakte snel de spullen, die we echt nodig hebben en samen met de matrassen gingen die over. Ondertussen stopten de dochters en ik  de katten in de reismandjes om ze over te brengen. Het is maar een ritje van 10 minuten maar met twee luid miauwende katten, die de mandjes associëren met de dierenarts, leek het wel heel lang.

Maar toch we waren over, de foto hierboven maakte ik vrijdagavond, toen we ietwat moe op de bank hingen. Zaterdag haalden oudste dochter en ik de voorraadkast leeg en de laatste spullen uit de keukenkasten, sjouwden Lief en een vriend de wasmachine naar beneden. Zij deden de laatste rit en dochter en ik controleerden alle kasten, haalden de stofzuiger door het huis en hier en daar een dweil over de vloer, maar het oude huis was echt leeg. En zeker voor dochter is dit hoofdstuk nu echt afgesloten. (Lief en ik gaan komende week nog een keer terug voor het laatste schoonmaakrondje, want een huis waar je met liefde hebt gewoond laat je schoon achter).

En nu wonen we hier, in het Dorp en het voelt zo vertrouwd en het huis is al zo eigen, dat ik me bijna niet kan voorstellen, dat we hier pas vijf dagen wonen. (Foto's hierboven maakte ik tijdens een wandeling hier in de buurt)

En het eerste feest is hier ook al gevierd, want gisteren verjaarde miss T. 

We vierden het gister binnen het gezin, want ja gewoon een schooldag, maar komende zaterdag viert zij haar verjaardag voor de familie, dus de slinger en ballonnen mogen nog even blijven hangen.

En dan ga ik nu mijn tijd weer nuttig besteden, ik moet een taartrecept zoeken, boodschappenlijsten maken en tussendoor vast ook nog een verhuisdoosje uitpakken.

Fijne woensdag!