zomer
Woezel is weer terug - na 6 weken spoorloos geweest te zijn, zat hij op zaterdag 31 oktober ineens weer in de keuken, broodmager en hongerig, maar weer thuis.
Lockdown 2; ook hier stond eerder dan voorgaande jaren de kerstboom al, voor wat extra licht in het donker.
De Heilige Nachten
En toen zaten we weer gezellig in een lockdown met z'n allen. De middelbare school van miss T haalde onmiddellijk het draaiboek van afgelopen maart/april te voorschijn, want de laatste drie dagen voordat haar kerstvakantie zou beginnen, had zij gewoon online-lessen. Lief werkt al sinds maart bijna alleen nog maar thuis, dus voor hem veranderde er niet veel. Alleen zal het wekelijks werkoverleg wat wel deels op locatie plaatsvond nu weer volledig via teams gaan. De sportscholen zijn weer dicht, dus Zoon zit weer thuis, geen personal trainingssessies, alleen online-coaching en voor oudste dochter verandert het werktechnisch gezien niets, want al haar werk gaat al online.
En voor mijn verandert er eigenlijk weinig, ik werk gewoon op locatie, weliswaar met een mondkapje op, maar toch, ik mag drie dagen in de week de deur nog uit. Waarschijnlijk omdat wij zo'n introvert kluizenaarsgezin zijn kunnen wij alles nog redelijk hanteren, winkelen doen wij meestal alleen uit noodzaak en de deur platlopen bij familie doen we ook niet. Toch zijn er wel dingen die ik mis, samen met Lief naar een stadje hier in de buurt, daar samen ronddwalen, een koffie drinken in een gezellig café of samen ergens uit eten gaan. Sinds maart en met alle maatregelen hebben Lief en ik minder mogelijkheden om samen tijd door te brengen, wat dat gezien is dit wel een goede relatie test, nog beter dan een ikea bezoek op een zaterdag in een schoolvakantie.
Maar al met al zijn we dan toch aangekomen bij de laatste weken van dit heftige, zo-niet-leuke-jaar. Het was echt niet alleen kommer en kwel, maar om nou te zeggen dat ik met vreugde op 2020 zal terugkijken, nee dat echt niet. Het was misschien wel een leerzaam jaar, als gezin waren we meer op onszelf teruggeworpen, we leerden weer wat langzamer leven (of dachten op z'n minst na over het altijd maar beschikbaar of online te moeten zijn), er werd geklust in huis en we probeerden ons vooral niet gek te laten maken door al het nieuws wat 24/7 door de media werd uitgestort.
Het hoogtepunt van de winter, de langste nacht van het jaar.
Hier vieren wij de terugkeer van het licht.
Ieder jaar rond deze tijd heb ik wel last van; extreme moeheid. Te weinig daglicht; op werkdagen fiets ik in de ochtendschemering van huis en kom met het donker weer thuis, maar ook de dagen dat ik thuis is ben is het veelal grijs en schemerig. Tel erbij op alles wat te maken heeft met covid en de onrust op de werkplek en het is best te begrijpen dat mijn accu zo goed als leeg is.
Wat ik wel merk is, dat ik het in het weekend toch weer oplaad, alle werkperikelen, die me door de week nogal frustreren, bestaan niet in het weekend. En ook al lukt het me te weinig om tijd voor mezelf te nemen, er komt steeds wel iets tussen ook al zijn het leuke en gezellig dingen, met een stuk vroeger dan normaal naar bed gaan, kom ik de werkweek wel door.
En daarbij hoef ik nu nog maar een week en een dag te werken en dan zit het er alweer op voor dit jaar. Waar ik natuurlijk heel erg naar uit kijk; ruim anderhalve week vrij.
Dus voor nu brei ik nog maar even een paar naalden (sokken voor mijn lief), kroel wat met een kat en geniet van de lichtjes van de kerstboom.