donderdag 28 december 2017

~ 2017 ~ een overzicht

JANUARI


Het werd deze maand toch een klein beetje winter en zo konden we toch nog schaatsen, als was het op een ondergelopen veldje.


FEBRUARI


Ze zou zo graag een hertje willen knuffelen.


MAART


We namen afscheid van poes Biek.


APRIL


De eerste dag van deze maand namen wij afscheid van de vriend van mijn moeder en miss T van haar  "beetje opa"


MEI



De pioenroos bloeit weer en net als ieder jaar volg ik dit met foto's.
En weer een afscheid; oudste, mijn schoondochter en little miss E vertrokken voor zeker twee jaar naar Brisbane, Australia.


JUNI




Dit was wel een beetje de maand van miss T.
Ze wandelde de avond4daagse, haalde haar a-diploma met zwemmen,  deed ook nog een dansuitvoering en had 'bouwsprong', want na de zomervakantie zal zij een bovenbouwer zijn.


JULI



Drie weken lang trekken we met z'n drietjes met een camper door Noorwegen.


AUGUSTUS






 Drie dagen Castlefest en we brachten oudste dochter naar Schiphol, want zij vertrok om 5 maanden te gaan studeren in Madrid.


SEPTEMBER



De maand waarin miss T negen jaar werd en zij niet langer in Sinterklaas geloofd.


OKTOBER


Jongste zoon J. ondertekent zijn diploma en is nu echt afgestudeerd in Sportkunde.
#trotsmoedermoment


NOVEMBER



Een natte, donkere maand, waarin we veel kaarsjes branden.


DECEMBER


Begin van de maand haalt miss T even haar B-diploma en besluit om meteen verder te gaan met zwemlessen voor C.
Oudste dochter komt terug uit Madrid.
En we sluiten het jaar af met elkaar.
Samen koken, bakken, eten en veel spelletjes doen.

En na dit overzicht van ons jaar;

Wens ik hierbij iedereen een mooi, gezond, stralend en liefdevol 2018!!!

maandag 25 december 2017

Stille tijd

De tijd tussen kerst en oudjaar voelt voor mij als een stille tijd.
Een week waarin ik leef in een coconnetje van gezin en samen zijn.
Dit jaar is dit gevoel misschien nog sterker omdat we allemaal ook deze week vrij zijn.

Maar ook buiten is het stil, na de drukte van de laatste dagen is het nu rustig in de straat en zie je nauwelijks mensen langslopen.

Ik heb nu voor het eerst sinds dagen niet meer het gevoel dat ik iets moet, nu doe ik dingen omdat ik het wil.



Dit jaar voor ons ook geen familie verplichtingen, maar alleen het eigen gezin.
We hebben wel een traditie; en dat is samen koken, lief en zoon J. verzorgen het voorgerecht, ik maak een eenvoudig hoofdgerecht en de dochters zorgen voor het nagerecht.
We doen dus allemaal moeite om gezamelijk iets lekkers op tafel te zetten.
En daar gaat het mij deze dagen vooral om; tijd en aandacht voor elkaar.





Ik nestel me zo weer in m'n hoekje van de bank en als het donker wordt, steek ik weer kaarsjes aan geniet van deze fijne dagen.

donderdag 21 december 2017

Yule

Midwinter

Het hoogtepunt van de winter, de langste nacht van het jaar.
Nu vieren wij de terugkeer van het licht. En met de wedergeboorte van het licht, begint ook een nieuwe jaarcyclus.
De winterzonnewende markeert een punt van natuurlijke omslag op aarde. Dit is tegelijkertijd een tijd van evenwicht en van verandering.


Met Yule brengen wij hulde aan de Godin, moeder aarde, voor het feit dat zij opnieuw het licht heeft gebaard. Net zoals zij gedurende de donkerste tijd van het jaar het licht in haar schoot trekt, vanaf Samhain tot aan Yule, brengt zij bij de winterzonnewende het licht weer voort.
En met de komst van het licht eindigt ook de stille, donkere tijd. De kou zal gaan verdwijnen en het leven begint weer opnieuw.

Dit is de tijd van de Crones; Anbet en Hille.
Zij brengen ons stilte en bezinning.
Zij leren ons om te luisteren naar onszelf, zodat wij weer in harmonie kunnen komen, lichaam en geest in evenwicht.
Zij leren ons weer te putten uit eeuwenoude wijsheden, die als we maar doorgaan en doorjagen verloren zullen gaan.
Zij leren ons stilstaan en opnieuw aarden, zodat we de nieuwe jaarcyclus met vertrouwen in onszelf en in  evenwicht met onszelf kunnen beginnen.

Blessed Yule

zondag 10 december 2017

winter wit


Vandaag zag ik de regen overgaan in sneeuw. Eerst kleine vlokjes en toen steeds grotere wollige vlokken, die bleven liggen en de wereld langzaam wit kleurden.
En terwijl de wereld steeds witter werd, werd deze ook stiller en rustiger.

Ik keek naar buiten en dacht aan jaren geleden toen mijn oudste zoon net anderhalf was en er ook een pak sneeuw was gevallen. De verwondering op zijn gezicht toen hij die witte wereld zag; de lol die we hadden met het maken van een heuse mini sneeuwpop.
En nu heeft hij zelf al een dochter, alleen kijken ze niet samen naar de sneeuw, want waar wij naar Midwinter toegaan is het straks voor hun midzomer.

Mijn stille overpeinzingen werden verstoord door miss T die terug was van zwemles. Gisteren net haar Bdiploma gehaald en nu toch meteen door met zwemlessen voor C.


Het waren wel drukke tijden de afgelopen weken. Sinterklaasfeest op school en nu voor het eerst met surprise en gedichten (wat zowel bij ons als bij miss T voor wel een beetje deadline stress zorgde).
Daarbij al een beetje zenuwen voor het afzwemmen en dan vind je weleens dit op de bank...


En vandaag versierden we samen de boom; deze keer een bijna bescheiden versiering.


Natuurlijk gingen we ook naar buiten om te genieten van het winterwitte land (en elkaar bekogelen met sneeuwballen)


En daarna binnen weer opwarmen met warme chocolademelk (alhoewel ik het ook echt wel tijd vind voor gluhwein)

zondag 26 november 2017

Castlefest Winter Edition


Sinds een aantal jaar heeft Castlefest ook een winter-editie.
Gisteren gingen we voor het eerst ook een kijkje nemen. We hoopten op de knusheid van Keltfest en Castlefest in het begin.
Hierin zijn we zeker niet teleurgesteld, het was een gezellig en gemoedelijk festival.
Het festival terrein besloeg maar een klein deel van het terrein ,  wat in de zomer wordt gebruikt.
Er waren dans en muziek, eten en drinken, verschillende kampementen en een aantal gezellige kraampjes. Er werden workshops en demonstaties gegeven. En er waren kampvuurtjes.
Het was alleen gruwelijk koud!

We zijn niet tot het eind van de dag gebleven, halverwege de middag was miss T echt verkleumd en ook ik voelde de kou door m'n thermopanty heen.
Dus we zijn op tijd naar huis gegaan.
Maar Castlefest Winter was zeker de moeite waard, dus deze zou ook weleens op onze vaste festivallijst kunnen komen.









maandag 20 november 2017

week 46









Het was wel een beetje druilerig week. 
Echt november weer met miezerregen.; binnen-blijf weer dus.
En het was de week van de intocht van de Sint.
Miss T gelooft inmiddels ook niet meer in de Goedheiligman, maar ze vind deze tijd heel fijn, met warmte, gezelligheid en ook een beetje spanning.
Ze had zelf al voorgesteld of we dit jaar niet gewoon Sinterklaas konden vieren alsof ze nog geloofde.
Dat kunnen we best wel.
We zaten dus zaterdag gezellig samen op de bank te kijken naar de intocht in Dokkum, af en toe onderbroken door vragen van miss T hoe dit of dat nu precies zat.
Ook mocht ze natuurlijk haar schoen zetten, alleen lieten we de wortel nu achterwege.
(Ik hoefde dus niet meer 's avonds een halve wortel stuk te bijten en deze stukken de tuin in te gooien, zodat er 's ochtends een kind naar boven kwam rennen, al roepend dat het paard in de tuin was geweest en heel erg geknoeid had met de wortel........... 😀 )

En zondag, een mooie wandeldag.
Wel bijzonder, want lief en ik gingen samen. Miss T ging spelen bij haar bff en wilde beslist niet mee.
Nou het was heerlijk, best wat guur op de open stukken, waarbij je recht in de wind liep, maar beschut tussen de bomen was het dan weer een soort van warm. Het werd wel lopen tussen de buien door of gewoon door de buien heen.
Samen liep we zo'n anderhalf uur en in een wat hoger tempo dan met miss T erbij.
Toen we terug naar huis reden waren we allebei ook een beetje rozig van de kou en het buitenzijn.
En met het vooruitzicht van een week met veel binnen zitten, was dit wel heel fijn en een goed begin voor de nieuwe week.

woensdag 15 november 2017

doen waar jij je goed bij voelt...



Ik las vanmorgen bij In het Hoge Noorden een mooi blog over "opvoeden". Dit inspireerde mij om ook eens mijn "opvoedblunders" uit de doeken te doen.

Toen ik als 22-jarige zwanger was van zoon 1, wist ik niet veel van babies. Mijn kennis kwam van praten met de buurvrouw en het lezen van 'Kinderen'  en 'Ouders van Nu'.
Ik kreeg van mijn ouders een stevige kinderwagen (niet op te vouwen en in de auto te krijgen, maar dit terzijde) en omdat het mij zo leuk leek het babietje straks ook bij me te dragen, kocht ik een draagzak, zo'n foute.
Zoon 1 werd geboren en door de kraamhulp meteen in zijn eigen bedje gelegd op zijn eigen kamertje.
En voor mij was het goed en voor zoon ook, want als hij huilde haalde ik hem en voedde hem of liep met hem in mijn armen nachtenlang door het huis, totdat hij weer in slaap zakte en zich terug liet leggen.
En de draagzak, 1 x geprobeerd, zoon 1 vond het niks; hij zat liever op m'n arm of lag in de kinderwagen.

Iets meer dan anderhalf jaar later kondigde zoon 2 zich aan. Op de kinderwagen ging een zitje, want zoon 1 kon prima zelf lopen, maar lange stukken dat ging nog niet.
Zoon 2 was kleiner en steviger dan zijn broer, zo'n heerlijk bol babietje en die vond de draagzak prima.
Dus iedere middag na de voeding ging zoon 2 in de draagzak, zodat zoon 1 en ik naar buiten konden om ons dagelijks rondje lopen, want ik vond en vind nog steeds dat kinderen veel naar buiten moeten.
En terwijl wij liepen sliep zoon 2 heerlijk in de (foute)draagzak tegen mij aan.
En natuurlijk had zoon 2 ook een eigen bedje in zijn eigen kamertje, alhoewel ik in zijn kraamtijd wel een kraamhulp had die tegen mij zei dat wanneer de kleine 'snachts onrustig was, ik hem best lekker bij mij in bed mocht nemen.
De broers groeiden op met kinderwagen en buggy (de draagzak lag na 3 maanden al weer ter verstoffen op de kast), hun dagelijkse wereld misschien niet veel groter dan de wijk waarin wij woonden, want ik, toen thuismoeder, deed alles lopend met hen.
En ik had een belangrijke regel, als je iets zelf kan, dan doe je het ook zelf, en dan gold voor kleine dingen, als laarsjes aantrekken, jas op kinderkapstok hangen (en ja, ik hielp echt wel, maar probeer het eerst zelf)

Toen de broers naar de basisschool gingen was daar zoon 3, dit is inmiddels 1995. En ik genoot van van alle tijd die ik voor dit mannetje had, terwijl zijn broers op school zaten. En ook zoon 3 had een eigen kamertje, maar sliep overdag liever in de kinderwagen en dat vond ik ook wel makkelijk met het steeds van- en naar school lopen.
De draagzak? Weer 1 x gebruikt, bij een kijkavond van de projectweek op de basisschool. Het leek mij handiger om zoon 3 daar in de draagzak te vervoeren, dan met die grote kinderwagen, waar ik geen klas mee in kon. Ik heb hem twee uur gedragen en toen had ik het gevoel dat mijn beide schouders uit de kom lagen, geen succes. Eens maar nooit meer.
En als we het hebben over veranderend inzicht, toen hij geboren was, werd hij resoluut door de kraamhulp bij mij gelegd, want babies horen bij hun moeder.

Twee jaar later, was daar dochter 1. De grote stevige kinderwagen was inmiddels vervangen door een exemplaar dat ik makkelijk kon opklappen en in de auto gooien. En op aanraden van een vriendin kocht ik een slendang (grote lap losse stof, oneerbieding gezegd) en ik leerde van haar hoe ik mijn kleine, onrustige meisje bij me kon dragen; eerst liggend en toen ze groter werd ook in zithouding op de heup. En vooral op die laatste manier heb ik haar veel gedragen, dan was ik namelijk mobieler om met haar achter tweejarig peuterbroertje aan te rennen.
En dit meisje heeft de eerste 7 maanden in een wieg op de onze slaapkamer gelegen en verhuisde toen naar de kamer van haar peuterbroer en waar ze bij ons steeds onrustiger ging slapen, sliep ze samen met haar broertje als een roos.

Kinderen worden groter. Situaties veranderen. Ik woonde alleen met de kinderen en was allang al geen thuismoeder meer. En er kwam een nieuwe liefde en ook nog een baby, dochter 2

Dochter 2 sliep uit ruimte gebrek bij ons op zolder. Tussen haar en ons bed, ongeveer anderhalve stap en dat anderhalf jaar lang.
Ideaal? Nou in de baby tijd met alle nachtvoedingen wel, maar deze dame sliep erg licht en als we dan zelf naar boven kwamen, of we nu sluipten en fluisterden, ze werd wakker. Natuurlijk was ze dan met een voeding weer in slaap te sussen, naast mij in ons bed, waar we dan samen in slaap vielen en zij waarschijnlijk de voeding dronk, die ze overdag op het kinderdagverblijf weigerde.
En dochter 2 had als kleine baby een tricotdraagdoek, toen ze groter werd een gewoven doek en ook een kinderwagen.
De doeken heb ik veel gebruikt, zeker omdat dit een zeer onrustig babietje was, die dicht tegen mij of tegen lief aan, wel vertrouwen in de wereld had.
Ook hadden we van een vriendin een draagzak geleend, veel ergonomischer dan het ding dat ik vroeger had, deze vond vriendlief makkelijker dan zo'n ellenlange knooplap.
Dus toen dochter 2 die draagzak ontgroeid was, verdiepten wij ons op internet in ergonomische dragers en kochten er een.
En wat een lol hebben wij van dat ding gehad; met wandelingen die net te ver waren voor dreumesvoetjes, met onze (semi)backpack vakantie in Thailand of voor wandelingen die veel te ver waren voor peuterpootjes.
Ideaal ding! Ik heb haar daarin gedragen tot ze  bijna drie jaar was; toen zei mijn rug auw en mijn bekken barst, terwijl ik met haar op de rug een trap van een tempel in Bangkok beklom.
Lief heeft haar nog wel langer gedragen, vooral nog met wandelen. Terwijl ik meestal een buggy meesleepte voor wanneer ze te moe was om zelf te lopen.

Ik heb in 19 jaar tijd, vijf kinderen gekregen. En in die 19 jaar zijn er veel dingen verandert aan opvoedingsadviezen en opvoedingsmanieren.
Alleen al het verschil in hoeveelheid aan verkrijgbare informatie tussen 1989 toen zoon 1 geboren werd en  2008 toen ik dochter 2 op de wereld zette.
Ik denk wel dat er nu zo veel informatie beschikbaar is dat je door de bomen het bos allang al niet meer ziet en dat sommige, soms tegenstrijdige adviezen, ouders super onzeker kunnen maken.

Ik denk dat ik bij de oudste twee kinderen veel adviezen vroeg aan vriendinnen of buurvrouwen; zo van hoe pak jij dat aan.
En als dit advies dan iets was wat bij mijn manier van doen paste, als het voor mij goed voelde, dan paste ik dat toe.

Bij zoon 3 en dochter 1 las ik in die tijd veel over antroposofie en deze manier van opvoeden, wat een fijne kind- en ook oudervriendelijke manier van opvoeden vindt. Het gaat, naar mij mening uit, van zowel de behoefte van het kind als de behoefte van de ouders.
Bij dochter 2 hoorde ik over attachment parenting en heb hierover gelezen en ongetwijfeld ook inzichten hiervan toegepast in mijn manier van opvoeden.

De manier waarop ik (ik spreek nu even alleen over mijzelf) opvoed is niet te vangen onder een etiket. Ik heb van alle inzichten waarmee ik in aanraking ben gekomen wel iets opgepikt. Datgene eruit gehaald, waar ik me goed bij voel en op deze manier mijn kinderen proberen te laten opgroeien tot gelukkige mensen (net als iedere andere ouder)


(en mocht je tot het eind van deze lap tekst zijn gekomen, wil ik je  bedanken voor de moeite)









maandag 13 november 2017

nu




Een beetje stil is het hier ineens weer.
Het voelt alsof ik in een 'wachtstand' sta.
Terwijl het leven hier gewoon doorhobbelt.
Miss T gaat naar school, ik werk en maak lange dagen.
We gaan weg als het net licht is en als we thuis komen is het donker, dan steken we kaarsen aan, omdat het zo gezellig is, die kaarsvlammetjes in het donker.

En terwijl ik dit zo opschrijf, bedenk ik me dat ik het leven nu best fijn vind.
Rustig en overzichtelijk.
Warm en knus.