Ostara / Lente equinox

 

Ostara betekent de komst van het seizoen van vruchtbaarheid en groei; de lente! Ostara is de godin van het lenteseizoen, haar naam slaat op het oosten, de richting waar het licht, de zon, vandaan komt. Ostara is de godin van de stralende morgen, het stijgende licht.

Ostara is een tijd om te zaaien, een tijd waarin we alles wat we ons met Samhain hebben voorgenomen uit beginnen te voeren.
De dagen worden langer, de nachten korter. De zon wint aan kracht en warmte, de aarde krijgt langzaam kleur.

Bij de lente equinox krijgt het licht de overhand, want hierna zullen de dagen langer zijn dan de nachten,
Het belangrijkste symbool van Ostara is het ei, dat de vruchtbaarheid in de natuur symboliseert.
Het wijst ons er ook op dat plannen die tijdens de winter op innerlijk niveau werden uitgebroed nu in ons leven in de praktijk kunnen worden uitgevoerd. Mogelijk zetten we nu de stappen in de richting van iets waar we alleen nog maar van hebben gedroomd.
Dit is het feest van het nieuwe leven, nu laten we de winter achter ons en alles wat bij de winter hoort.

Eieren misschien met beschilderingen versierd horen nu op het altaar. Zij geven het ontluiken weer van het leven uit de duisternis, het op borrelen van ideeën uit diep innerlijke niveaus. Eieren zijn het symbool van de vruchtbare godin, vol belofte en potentieel leven.
Niet voor niets is dit feest vernoemd naar de oude Teutoonse Godin Oestre, wiens naam verband houdt met ons moderne woord oestrogeen, voor het hormoon dat de ovulatie stimuleert.

Dit is de tijd van Ostara, godin van licht en vruchtbaarheid.
Ze leert ons in het hier en nu te leven, het heden te eren en om het kind in onszelf te omarmen.

May I go with the love and guidance of the great goddess Ostara and her hare in my heart.
Merry meet, merry part and merry meet again.

Blessed Ostara

oud

 

Dit is Guus, de kat van mijn moeder. Guus is oud en voor mijn gevoel is dat best snel gegaan, hij is veel magerder, loopt strammer en is super aanhankelijk. Hij is het maatje van mijn moeder, ze zorgt voor hem, kletst tegen hem en ze zijn blij met elkaars gezelschap.

Hoe ik hier ineens op kom. Gisteren waren we weer bij mijn moeder, nog voor haar verjaardag. Bijna was dit bezoekje niet doorgegaan, want vorige week werd mijn moeder ineens ziek, flink ziek (nee, geen C, er zijn ook nog andere ziektes) Ze was zo ziek, dat ze eigenlijk de hele dag in bed lag, niks voor mijn moeder, die meer het type niet lullen, maar poetsen is. Gelukkig was daar de buurvrouw, die zich over mijn moeder ontfermde, een soepje voor haar kookte en medicijnen bij de apotheek haalde. Gelukkig heeft ze zo'n buurvrouw, want mijn moeder woont aan de andere kant van het land, dus ik wip niet even aan na mijn werk om boodschappen te doen of voor een praatje en een kop thee.

Gisteren wel, we reden naar het oosten, pikten daar in de buurt mijn broer nog op van het treinstation en gingen met z'n allen bij (schoon)moeders/oma langs. 

Terwijl zij in de middag even sliep, deden wij boodschappen en 's avonds kookte ik voor iedereen (waarbij er nog een flinke portie voor de volgende dag overbleef). En zat mijn moeder 's morgens nog als een dood vogeltje op de bank, gedurende de middag ging ze zich veel beter voelen en 's avonds smaakte het eten haar ineens weer. Alsof het hebben van gezelschap, gezelligheid en aandacht ook als medicijn werkte.

Maar dit doet mij wel denken, want nu is mijn moeder gelukkig niet vaak ziek. En heeft ze lieve buren,  maar er is misschien niet altijd een buurvrouw die even inspringt en zowel  mijn broer als ik wonen een aantal uur rijden van haar vandaan. Maar misschien zie ik beren, waar ze niet zijn. Maar toch.

Voorlopig hoop ik dat zij en Guus gezellig samen oud kunnen zijn (want ik vind 82 best een hele leeftijd)

ongenode gast

 

want daar hadden we ineens tante Corrie in huis. Na de afgelopen weken super voorzichtig te zijn geweest, zoveel mogelijk in de vaste bubble te blijven testte Lief positief.

En dat is KUT, dit haalde een grote streep door de Cambodja reis, vanavond zou Lief gaan vliegen, maar in plaats van dat zit hij nu in isolatie, op afwisselend zijn werkkamer of in de logeerkamer, tot hij weer klachtenvrij is.

En tot nu toe hebben de dochters en ik geen klachten en negatieve zelftesten, maar ja daar is mijn Lief nu niet mee geholpen.

Dus de vluchten zijn geannuleerd en de reis is (weer) uitgesteld en meer kan ik er ook niet over zeggen, behalve die verschrikkelijke dooddoener; 'het is, wat het is' 

Waar ik dan wel iets over kan zeggen is dat het de afgelopen dagen het-lijkt-wel-lente weer is. Ik ben dan ook regelmatig in de tuin te vinden en niet alleen om de was op te hangen.

Dus ondanks dat ik geniet van de zon en het rommelen in de tuin, overheerst toch wel het gevoel van teleurstelling. 

Dus dan eindig ik maar met een andere dooddoener; 'wat in het vat zit, verzuurt niet'