Ineens is het Lente

 

En ziet de wereld er  veel zonniger uit. Bomen en struiken beginnen uit te lopen, overal bloesems en natuurlijk lammetjes! Uit mijn werk fiets ik nu even bij ze langs, gewoon omdat ik er zo blij van word.

De magnolia voor de deur is ook zo'n blij maker. Iedere dag openen de bloemknoppen zich verder tot de boom een explosie van roze bloesem is. Op instagram post ik dit nu onder #mydailymagnolia

Op mijn werk is het minder lente, mijn werkhoeveelheid loopt terug, loopt schrikbarend terug. Ik heb het er hier jarenlang over gehad, dat de werkdruk te hoog was, dat er verwacht wordt om een fulltime job in drie dagen te klaren. Dat is nu niet meer zo, ik ben nu blij als ik voor een volle dag werk te doen heb. Hierover ook gesproken met mijn manager, die hoopvol vroeg of dit kwam door onze automatisering van de diverse processen. Helaas kon ik hem alleen maar zeggen dat mijn werk terug loopt, omdat er niet wordt ingekocht. (en dat dit betekent dat er dus ook niets verkocht gaat worden)

Gelukkig was een andere collega wel dicht gesneeuwd met werk, omdat hij, zoals hij dat zelf nu toch ook aangaf, niets kan loslaten, maar er wel steeds meer bij pakt. Dus hij droeg een pakket werkzaamheden aan mijn over, iets wat ik heel veel jaren geleden ook wel heb gedaan, maar er nu toch weer even mijn tanden moest inzetten en vooral mijn hoofd erbij moest houden. Dus voorlopig ben ik weer gered, maar de corona bijwerkingen beginnen nu echt voelbaar te worden.

Maar vandaag ben ik thuis en ga ik van het mooie weer genieten, dus eerst de was naar buiten. Straks vast nog een wandelingetje en dan de rest van de middag met boek of breiwerk en grote pot thee op de tuinbank in de zon.

En nog een lammetje, omdat ze zo schattig zijn. Ik dacht eerst dat het alleen kwam door de zon dat ik me zoveel lichter en opgeruimder voel, maar het is de lente. Het is het besef, dat wat er ook gebeurt, na de winter volgt altijd de lente.

even een update

Het begon er gewoon op te lijken, of ik de weg naar mijn blog was kwijtgeraakt. Nou dat viel wel mee, meer een combinatie van niet super veel te vertellen en geen zin om boven te gaan zitten.

Het voordeel is nu wel, dat ik tenminste wat te schrijven heb.

Kijk, deze mooie rooie is Guus, de kater van mijn moeder. Vorig weekend reed ik op zaterdagmorgen naar Drenthe, een weekendje naar m'n moedertje. Het is vanaf hier toch bijna twee en een half uur rijden naar haar toe, dus blijf ik slapen en rijd dan de volgende dag weer terug.

Dus mijn moeder had gezellig iemand om tegen aan te kletsen, want ik weet dat ze dat wel mist. Ze is al weer een aantal jaar alleen en nu door alle corona maatregelen mist ze ook haar gezelligheid in de vorm van het koor, de boekenclub en de dansles. 

Tussen alle gesprekken door liet ze mij toch zo iets leuks zien. Een kookboek uit 1938, wat nog van mijn oma was geweest. 

Wat ik uit de recepten leer, is dat dit nog echt een tijd was,  waarin de meeste mensen lichamelijke arbeid verrichten en men nog tussen de middag warm at. Dit is iets wat ik uit mijn jeugd ook nog wel ken, van onze buren, die een tuinderij hadden of van een vriendinnetje, die van een boerderij kwam. Maar super leuk zo'n stukje huishoudelijke historie.

De laatste twee weken vliegen de sokken hier van de naalden. Ik zit kennelijk in een goede brei-flow, tussen de foto van het paar sokken en het mandje met anderhalve sok zit een week, lekker doorgebreid dus.

Nu ik zo terugdenk, gebeurde er best veel de afgelopen we(e)k(en). Miss T gaat weer naar school, iedere dag heeft zij een halve dag fysiek les en een halve dag online les. En dat gaat goed, zelf vindt ze de lessen op school fijn, ook al is het maar met de halve klas en moet er afstand gehouden worden. 

Verder nog veel beter nieuws, na eindeloos lang solliciteren heeft dochter M een baan!! De functie is precies waar ze naar op zoek was en het bedrijf zit in Rotterdam, dus de reistijd is ook redelijk. Na de Pasen begint ze daar, voorlopig online, want van dit bedrijf is het kantoor nog volledig gesloten. Maar wat ben ik een partij trots op haar, al is het alleen al om haar doorzettingsvermogen, want om afwijzing na afwijzing, de moed er in te houden en keer op keer zeer gemotiveerd te solliciteren. Ik vind dat knap.

Ook kwam het bericht dat het visum van schoondochter met 60 dagen is verlengd, dus zij en zoon J mogen nog wat langer samen blijven. Ze proberen om straks eind april samen terug te vliegen, maar of dat gaat lukken met alle bureaucratie en covid-maatregelen, weten we nog niet. Voorlopig wonen ze nog gezellig hier.

En dat deed mij ergens aan denken. Ooit, jaren geleden, ben ik een benaderd via instagram of ik wilde meewerken aan een programma over meerdere generaties die samen wonen. Het mag duidelijk zijn, dat ik daar nooit op ingegaan ben, maar het zette mij toen wel aan het denken. Zou ik dat kunnen in een woning samenleven met mijn moeder of schoonmoeder. Mijn eerlijke antwoord; nee, absoluut niet! Mijn moeder een lief mens, maar wel met een krachtige persoonlijkheid, die wil dat alles volgens haar regels en gebruiken verloopt, iets wat ook botst als ze hier langere tijd logeert.  En laten we eerlijk zijn, mijn moeder zou ook knettergek van mij (en mijn gezin)worden. Maar soms zou wat dichter bij mekaar wonen wel fijner zijn (maar ik verhuis niet naar Drenthe). Maar inmiddels hadden we zo aan dat programma kunnen mee doen, want met inwonende zoon en schoondochter wonen wij met meerdere generaties onder een dak. En ach, vanuit mij gezien, gaat dit best goed 😁

Ik denk dat ik nu wel alles verteld heb  wat er te vertellen valt, ga ik nog even een paar pennen breien, voor de nieuwe (werk)week weer begint.

Ostara - lente equinox

Ostara betekent de komst van het seizoen van vruchtbaarheid en groei; de lente! Ostara is de godin van het lenteseizoen, haar naam slaat op het oosten, de richting waar het licht, de zon, vandaan komt. Ostara is de godin van de stralende morgen, het stijgende licht.

Ostara is een tijd om te zaaien, een tijd waarin we alles wat we ons met Samhain hebben voorgenomen uit beginnen te voeren.
De dagen worden langer, de nachten korter. De zon wint aan kracht en warmte, de aarde krijgt langzam kleur.

Bij de lente equinox krijgt het licht de overhand, want hierna zullen de dagen langer zijn dan de nachten,
Het belangrijkste symbool van Ostara is het ei, dat de vruchtbaarheid in de natuur symboliseert.
Het wijst ons er ook op dat plannen die tijdens de winter op innerlijk niveau werden uitgebroed nu in ons leven in de praktijk kunnen worden uitgevoerd. Mogelijk zetten we nu de stappen in de richting van iets waar we alleen nog maar van hebben gedroomd.
Dit is het feest van het nieuwe leven, nu laten we de winter achter ons en alles wat bij de winter hoort.

Eieren misschien met beschilderingen versierd horen nu op het altaar. Zij geven het ontluiken weer van het leven uit de duisternis, het op borrelen van ideeën uit diep innerlijke niveaus. Eieren zijn het symbool van de vruchtbare godin, vol belofte en potentieel leven.
Niet voor niets is dit feest vernoemd naar de oude Teutoonse Godin Oestre, wiens naam verband houdt met ons moderne woord oestrogeen, voor het hormoon dat de ovulatie stimuleert.

Dit is de tijd van Ostara, godin van licht en vruchtbaarheid.
Ze leert ons in het hier en nu te leven, het heden te eren en om het kind in onszelf te omarmen.

May I go with the love and guidance of the great goddess Ostara and her hare in my heart.
Merry meet, merry part and merry meet again.

Blessed Ostara

niet veel te vertellen

Allereerst iedereen bedankt voor de lieve woorden na het plotseling overlijden van poes Nutmeg. Het voelt nog steeds vreemd, ons huis zonder het kleine poesje met het bolle kontje, op haar hoekje van de bank.

En verder heb ik niet veel te vertellen, zo veel maken we niet mee. Iets waar in deze tijd  misschien iedereen wel wat 'last' van heeft, want we kunnen/mogen niet zo veel. 

Ik merk het aan gesprekken met mijn moeder, die alles wat ze nu nog meemaakt, zo'n vijf keer uitvergroot en dat ook zo'n vijf keer verteld. En ik merk het aan mijn schoonmoeder, die alleen nog over het verleden vertelt, want waarschijnlijk valt er over haar heden even niets te zeggen.

Positief punt; miss T is weer naar school! Sinds vandaag volgt ze weer een halve dag fysiek les en een halve dag online. Dat was weer even wennen, want nu moest ze om half 9 in de klas zijn,  in plaats van 

rond die tijd haar bed uit te komen rollen. Ik ben wel blij met deze 'vertrouwde' regelmaat, want ook al beweerde zij van niet, ik vond de laatste weken haar motivatie om online ook echt geïnteresseerd de lessen te volgen ver te zoeken.

Wandelen kunnen we nog steeds, dus dat doen we dan ook. Vorige week wandelde ik met Lief langs het strand bij Monster en vanmiddag liep ik met oudste dochter een rondje door het Westerpark.

En gelukkig staan daar ook schapen

En verder hebben we besloten (net als zo veel Nederlanders) deze zomer in eigen land te blijven en voor een week een huisje in Limburg geboekt en daar kijken we allemaal naar uit. (ik denk dan niet aan ons voor-corona plan, wat was om naar Australië te vliegen en eindelijk zoon en schoondochter weer te zien, little miss E te knuffelen en baby A eindelijk vast te kunnen houden - misschien in 2022 dan?) 

Dus nogal een nietszeggend blogje, waarbij ik merk dat het me vandaag niet lukt om positief te blijven. Vandaag zie ik even geen licht aan het eind van die corona tunnel, ik heb eigenlijk het gevoel dat deze zojuist weer met een paar kilometer is verlengd.

Volgende keer beter dan maar.