Brief aan 2022

 

Dear 2022,

Jaar van grote hoogtes en diep dalen. 

Jaar waarin ik begon met een wandelen van en naar werk; waarin Lief weer een verre reis maakte (Cambodja); waarin oudste dochter het Nest verliet; waarin we verhuisden naar een oud huis in de leukste straat van ons dorp; waarin we een zomer lang met de verfkwast in de weer waren; waarin we gezinsuitbreiding kregen in de vorm van een kitten; waarin we proberen te dealen met burn-out, vermoedelijke add en depressie; waarin met Kerst bijna al mijn kinderen (en aanhang en kleindochters) hier aan tafel zaten; waarin ik leerde loslaten en vertrouwen dat alles goed komt.

En het jaar dat blog technisch mijn slechtste jaar was, nog nooit heb ik zo weinig gepost.

Toch lief 2022, had ik je niet willen missen, maar mag ik vragen of 2023 iets meer van het kabbelende mag zijn.

Wens ik hierbij iedereen een rustige jaarwisseling en een gezond en liefdevol 2023!

kerstdagen

 

Een volle tafel op eerste kerstdag, oudste zoon met gezin (over uit Brisbane), middelste zoon met gezin, de twee dochters en Lief en ik. Twaalf mensen rond de tafel, Het was lang geleden dat we met zoveel bij elkaar waren. Vol huis en vol hart.

Tweede kerstdag gingen Lief en ik op pad voor een kleine wandeling. We reden naar de Biesbosch en haalde in het bezoekerscentrum een wandelroute, waarbij we natuurlijk een 'paaltje' misten en we er onze eigen draai maar aan hebben gegeven. Toen het begon met schemeren, waren we gelukkig al weer in de buurt van de parkeerplaats. Dit had ik niet in het donker willen doen, pas na twee dagen was alle bagger weer van mijn Docs af te kloppen 😉

Verder deed ik aan speed breien. Op 21 december bedacht ik dat ik Lief voor onder de boom een paar handgemaakte wollen sokken wilde geven. Sinds we hier wonen is hij ook helemaal om en zweert bij gebreide wollen sokken. Op kerstavond had ik de eerste sok af, die mocht in een mooi papiertje onder de boom en gisteren kon ik ook de tweede sok geven.

(en dat betekend dat ik nu weer verder kan met de trui, die ik half december heb opgezet)

En al zijn de feestdagen voorbij. Ik vind deze dagen altijd een beetje tijd tussen de tijd in. Het heeft er vast ook mee te maken, dat ik niet hoef te werken, dus de dagen glijden allemaal een beetje in het zelfde ritme voorbij. Wat later opstaan, wat naalden breien met een mok koffie en daarna pas bedenken wat we deze dag gaan of willen doen. Er is minder moeten, dus ook meer rust. Dat laatste heb ik eigenlijk al een tijd heel hard nodig. En zo gaan we rustig naar het einde van dit jaar.

Yule / Midwinter

Het hoogtepunt van de winter, de langste nacht van het jaar.

Hier vieren wij de terugkeer van het licht.
En met de wedergeboorte van het licht begint ook de nieuwe jaarcyclus.
De winterzonnewende markeert een punt van natuurlijke omslag op aarde.
Dit is tegelijkertijd een tijd van evenwicht en van verandering.
Met Yule brengen wij hulde aan de Godin, Moeder Aarde, voor het feit dat zij opnieuw de zon heeft gebaard. Net zoals zij gedurende de donkerste tijd van het jaar, vanaf Samhain tot aan Yule het licht in haar schoot trekt, brengt zij bij de winterzonnewende het licht weer voort.

Dit is de tijd van stilte.
In deze tijd zijn wij volledig naar binnen gekeerd, het leven speelt zich af binnenshuis, bij vuur en kaarslicht.
Maar ook geestelijk zijn wij naar binnen gekeerd en hierdoor groeit onze innerlijke wereld en dit brengt ons verlichting en herstel.
Deze periode geeft ons rust om alles goed te bezien en beslissingen te nemen voor het komende jaar.

Het is de tijd van de Wijze Vrouw, de Crone. Zij heeft levenservaring, zij bezit wijsheid. En haar wijsheid klinkt door in de oude verhalen, sagen en legenden, die we elkaar vertellen bij het licht van de kaarsen en de warmte van het vuur.
Luister naar de wijze vrouw in jezelf en zij vertelt welk pad je gaat bewandelen het komende zonnejaar.

Blessed Yule

en toen was december

 

De tijd van extra lichtjes en baardige bewoners hier in huis, van slapende katten op iedere warme plek en van avonden onder een dekentje op de bank.

Regelmatig bedenk ik als ik naar werk loop waar ik nog over wil bloggen, hele stukken tekst weet ik dan al. Alleen tegen de tijd dat ik 's avonds weer thuis ben, heb ik niet meer zo'n zin om de koude zolder op te klimmen, want ja, het is hier koud; geen verwarming en nu in de winter ligt er een luik over het trapgat, zodat de warmte niet naar zolder verdwijnt. Dus het wordt er ook niet warm.

Je kunt wel zeggen dat ik nu de kou getrotseerd heb, want ondanks wollen sokken en sloffen heb ik gewoon koude voeten. Tsja, dat krijg je als je zo nodig in een oud huis moet gaan wonen. Ach, het stimuleert mij in ieder geval om allerlei brei-projecten (ufo's) nu eens af te maken.

Maar afgelopen donderdagochtend pakte ik m'n spullen, zei Lief gedag en zwaaide naar miss T. die ook op het punt stond om de deur uit te gaan. En terwijl ik de nog donkere straat inliep, bedacht ik me ineens, dat ik mij tegenwoordig de kostwinner voel, want alleen ik ga de deur uit om te werken. Lief is thuis, al sinds oktober, thuis vanwege een burn-out. 

Al wandelend bedacht ik me wat dit met mij doet. Het geeft mij wel het gevoel dat ik nu niet mag uitvallen, want dan stort het kaartenhuis in. Verder lopend en kijkend naar de kerstversiering, die ik bij de huizen waar ik langs wandel zie, bedacht ik me dat dit is hoe ik het voel, maar dat dit niet zo is, want sowieso ben ik niet de kostwinner, maar ik hoef ook helemaal niet alle controle vast te houden. Juist door de dingen wat meer los te laten, geeft het mij ook wat meer ruimte en hoef ik niet bang te zijn dat ik omval of uitval.

En dan kan ik me alleen maar bedenken dat die wandelingetjes naar werk toch wel heel nuttig zijn in ieder geval voor mijn gemoed.

En nu heb ik heel veel zin in warme thee en om het paar sokken van de foto, maar eens af te maken.

Dus ik daal maar weer af van mijn zolder naar de warme woonkamer en ook al mopper ik op de kou, hoop ik toch dat het straks hier ook even gaat sneeuwen. Gewoon omdat zo'n witte deken, die alles bedekt zo mooi is.