Dat is wel een beetje de positie waar ik me in bevind op werk. Sinds N. met verlof is, ben ik verantwoordelijk voor een aantal maand-afsluitende administratieve taken, die er voor zorgen dat de directie de maandcijfers krijgt en de belastingdienst onze maandelijkse ob aangifte. Niks mis mee, denk je dan.
Maar vorige week viel ik bijna om, hoofdpijn, koude rillingen. Ik voelde me echt zo niet okay. (waar ik sowieso al van baalde, want ik-nooit-ziek, lag in december ook al in de lappenmand) En toch gaan werken, want ik moest dingen opstarten/uitvoeren en nee, er is niemand die dit kan, want ik heb geen backup zolang N nog met verlof is.
En natuurlijk stortte ik in het weekend volledig in. Dacht ik vrijdagmiddag me nog iets beter te voelen, voor het avond was lag ik alweer te rillen op de bank. Zaterdag heb ik niet eens meer de moeite genomen om mijn bed uit te gaan. Nou ja, alleen om even de katten te voeren. Gisteren was nog zo-zo en vandaag gaat het met een beetje hulp van paracetamol best prima. Het huis is weer fris en schoon en dat had ik echt een week laten liggen,
Maar ja, nu morgen. Misschien zou het beter zijn om nog een dagje uit te zieken, maar die tijd kan ik met nu niet veroorloven. Het-Kan-Echt-Niet
Dus ik ga nu de rest van de middag stil op de bak zitten, even zorgen dat ik energie overhoud. En nee, verstandig is dit niet.