Beltane

Beltane wordt vertaald als 'helder vuur' of Bel fire.

Tijdens Beltane wordt het begin van de zomer gevierd.
In verschillende tradities kun je de strijd tussen licht en donker terugvinden. Daarnaast wordt de heer der chaos, die verantwoordelijk is voor kou en vorst, voor de laatste maal geëerd.

Eén van de voornaamste aspecten die tijdens naar Beltane naar voren komt is vruchtbaarheid en bevruchting.

Voor onze pagan-voorouders was de eerste mei de eerste dag van de zomer, Ze vierden dit al de dag te voren met dans, eten en in sommige gevallen een complete symbolische afdwinging van vruchtbaarheid, in de vorm van het 'woudhuwelijk', dat werd gezien als een seksuele vereniging waarbij de Gehoornde God via de man als medium, de Godin bevruchtte via de vrouw als medium.
Het ritueel werd uitgevoerd als een viering van het leven en de liefde en terwille van vruchtbaarheid en een rijke reproductie, zowel op de akkers, als onder mens en dier.

De vuren van Bel
Het ontsteken van het Belvuur is een aanroeping tot de Zonnegod om zegen en bescherming voor het komende jaar. Dit vuur heeft van oudsher vele helende en zuiverde eigenschappen.
In het verleden werd vee door de smeulende sintels gedreven om ziekten uit te bannen. Zwangere vrouwen sprongen er, bij niet te ver gevordere zwangerschap, overheen om zich van een goede afloop van de bevalling te verzekeren. Reizigers sprongen over het vuur voor een veilige reis. Zieken lieten hun kwaal achter in de vlammen.
Anderen deden misschien gewoon een wens bij het vuur. Stellen konden samen over het vuur springen om bescherming van hun verbinding.

Ontsteek een kaars ter ere van de zon en doe een wens voor jezelf, voor elkaar, voor het leven, voor de liefde.
Blessed Beltane

deels uit Brieven van een Heks - Rae Beth

terrasje pakken en bollenvelden

 

Sinds gisteren mag het weer, een terrasje pakken. En zijn wij anders nooit haantje de voorste, gisteren zaten Lief en ik samen op het terras van Bazar in Rotterdam. Gewoon omdat het weer mogelijk was. En ik heb het oprecht gemist, zitten op een terras, kijkend naar alles en iedereen die langs loopt of langs fietst. Wat dat betreft is een stad als Rotterdam gewoon veel kleurrijker en gezelliger dan ons dorp. En heel eerlijk was ik het laatste half jaar nauwelijks ons dorp uit geweest.

Maar gisteren hebben Lief en ik dat weer goed gemaakt. Eerst had ik een afspraak bij een lingeriewinkel, voor mijn verjaardag in 2020 kreeg ik van Lief een giftcard voor deze winkel, maar voor ik hier iets mee kon doen, was daar corona en lockdown nummer 1, maar inmiddels heb ik gisteren dit cadeau ruimschoots verzilverd 😊 En na de lunch nog even door de stad geslenterd, ik wilde graag naar de Binnenweg, even kijken of onze 'kroeg' Rotown er nog steeds is. En gelukkig zagen we daar een vol terras. We hebben historie met die kroeg, onze eerste date was eten bij Rotown en een heel aantal jaar kwamen we er samen en later ook samen met miss T voor een drankje en een tosti. En was het terras niet vol geweest, hadden we nu ook zeker er weer een drankje gedaan. Lente betekent voor mij met een witbiertje op het terras bij Rotown. Dat komt nu gewoon een volgende keer. Wat mij wel pijn deed, was om Black Widow gesloten te zien, want de Binnenweg is toch niet compleet zonder deze winkel. Ik weet times are changing, maar van sommige dingen hoop je dat ze er altijd zullen zijn.

Al met al hadden we gisteren samen een fijne dag.

En ja, we zijn allebei deze week vrij, dus was er ook nog het plan om een motorritje te maken door de bollenstreek. Nu is de laatste tijd de temperatuur eigenlijk een aantal graden te laag voor mij om achter op de motor te kruipen en daarbij was het vandaag zeer grijs en nat, dus geen motorrit, maar gewoon met de auto. En ook miss T ging gezellig met ons mee.

Velden vol hyacinten waarvan de geur bedwelmend was.

En tulpen, natuurlijk heel veel tulpen. Ik 💓 tulpen, net als miss T. En nu willen we in onze tuin ook heel veel tulpen. En dan vooral heel veel roze tulpen.

En nu is de week nog steeds niet om, maar verder geen plannen. Of eigenlijk toch wel, want zaterdag rijden oudste dochter M en ik naar Drenthe, om verse asperges te gaan eten bij mijn moeder. Maar dat is zaterdag pas. Ik ga nu eerst genieten van het nu en dat is met thee op de bank samen met mijn Lief.

rondje meijendel

Het was toch echt een hele tijd geleden dat we een rondje Meijendel deden. Vroeger, lang geleden toen miss T, nog een pukje was in plaats van een lang benige puber, liepen we al gauw om de week wel een rondje door ons bos.

Vanmorgen, terwijl we aan de koffie zaten, bedachten oudste dochter en ik, dat we best weer eens naar Meijendel konden gaan. En dat, wanneer we bijtijds zouden gaan, we vast geen parkeerproblemen zouden hebben. Lief moest er even over nadenken, maar besloot ook om mee te gaan en zelfs miss T, die 5 minuten voor we weg wilden gaan haar bed pas uitkwam, ging toch ook mee.

Het was niet overvol, maar er liepen toch al vrij veel mensen rond en dat om kwart voor elf op zondagmorgen. Maar Meijendel is groot, dus ruimte genoeg en zodra je een beetje uit de route bent richting Monkeybos of speelweide, is het meteen een stuk rustiger. En konden we genieten van stilte, vogel gefluit en de uitlopende bomen en struiken. Al heb ik het idee dat de lente dit jaar veel later inzet, dan vorig jaar.

Alles bij elkaar een anderhalf uur gelopen, dat is toch een goede start voor een nieuwe week. Alleen deze week doen lief en ik mee met miss T en houden meivakantie. Ik moet voor 1 juli mijn overschot aan niet opgenomen vrije dagen van vorig jaar nog opnemen, dus ik had in maart al bedacht dat dit dan wel een fijn weekje zou zijn. En lief, die eigenlijk werktechnisch een beetje op zijn tandvlees liep, deed verstandig en nam ook deze week vrij. Dus denk eens in , een hele week geen wekker en geen haast.

Maar ik dwaal af, want dit heeft niets met ons wandel rondje te maken of misschien wel, want wandelen ontspant en daar gaat het de komende week vooral om; ontspanning.

weekend

 

Altijd zo voorbij dat weekend, terwijl technisch gezien vandaag voor mij nog steeds weekend is, want mijn werkweek begint morgen pas. Het was niet het meest actieve weekend, maar wel gezellig.

Zaterdag bleef een vriendin van miss T slapen, dus ik bakte weer eens een ouderwets stapeltje pannenkoeken (terwijl ik dit schrijf, eet lief net de laatst overgebleven pannenkoeken op). Het waren er dus echt heel veel.

Eindelijk komt de rabarber weer op. Ik was eigenlijk een beetje bang dat het verplaatsen van de rabarber afgelopen herfst niet een van mijn slimste acties was, maar gelukkig is rabarber vergevingsgezind. Ik kijk nu al uit naar het oogsten om weer een rabarbertaart te kunnen bakken.

Gewandeld werd er ook nog, door mij en oudste dochter, de ene dag een wandeling met een lunch-to-go en de volgende dag wandeling met een ijsje in het park. Zittend op een bankje maakte ik deze foto, dit parkje is voor mij pure nostalgie. Er zijn foto's van mij als kleine frummel met eendjes om me heen, want ik voerde liever mezelf dan de eendjes. Dit is ook wel het oudste parkje van onze woonplaats, niet meer dan een vijver, gras, bomen, asfaltpaden en het 40-45 monument, een stenen muur met tekst, waar op 4 mei de kranslegging en herdenking is.

Dus misschien niets bijzonders, maar het heeft wel een plekje in mijn hart.

En vandaag min of meer over tot de orde van de dag. Bedden verschonen, badkamer schoonmaken en lijstjes maken; het weekmenu en het deze week to-do lijstje. Waarbij dat laatste erg meeviel, want behalve een ortho en fysio afspraak van miss T staat er niks op. Dus na een rustig weekend, misschien ook een rustige week.

Fijne week gewenst!

iets met een dooie mus

 

Nu wilde ik een leuk stukje schrijven over het weekendje weg van lief en mij en over onze, ietwat uit de hand gelopen, wandeling over de Ginkelse Hei.

Maar het gevoel van die dooie mus overheerst te veel, want een dooie mus was de persconferentie van afgelopen dinsdag toch wel. De week ervoor werd immers nog gelekt dat er versoepelingen kwamen; terrassen weer voorzichtig open en het beëindigen van de AVONDKLOK . Natuurlijk werd dit in de loop van de week al ingeslikt en verder afgezwakt, tot we niets overhadden. Ik vind het fijn voor de ouders voor wie de naschoolse opvang weer open gaat, ik begrijp best dat zij zich de afgelopen maanden in honderdduizend bochten hebben moeten wringen met de combinatie van kinderen opvangen en ook nog (thuis)werken. Maar verder staan we met lege handen en het al honderd keer herhaalde 'nog even volhouden', terwijl de rek er uit is. (En ongetwijfeld wanneer je in de zorg werkt waarbij volle bedden en steeds meer werkdruk jouw realiteit is, denk je hier heel anders over)

En het is ook niet dat ik, zodra het mag, meteen alle terrassen afga. Helemaal niet, maar het zou zo fijn zijn om tijdens een wandeling even een koffie zittend op een terras te kunnen drinken in plaats van on- the-go of zittend op een steenkoud muurtje. Tenminste als er straks nog horeca is, tegen de tijd dat alles weer open mag, want overheidssteun is leuk, maar moet ook weer terugbetaald worden, door mensen die nu al weer maanden zonder inkomsten zitten.

Als ik kijk naar ons kleine buurtwinkelcentrum, de kantoor-boekhandel is gesloten, omgevallen. De twee cafés zijn nu al tijden dicht, waarvan er een echt de functie van tweede huiskamer vervulde voor veel oudere bewoners van de flats boven de winkels. Voor deze mensen, die vaak alleenstaand zijn, was dit café, de plek waar ze een praatje konden maken met andere buurtgenoten met 's ochtends een kopje koffie en 's middags een pilsje of een wijntje, een gezellig sociaal gebeuren was het altijd op dat terras. En juist voor die mensen had ik zo fijn gevonden als ze met elkaar, weliswaar op anderhalve meter afstand, daar weer koffie konden drinken.

  

Toch nog een stukje over afgelopen weekend. Met iedereen veel thuis, bleef er voor lief en mijn weinig tijd of ruimte over om echt samen te zijn. Dus afgelopen weekend gingen wij naar een hotel in Ede, een overnachting met private dining. Wij dachten nog dat we op onze kamer moesten eten, maar wij kregen de sleutel van nog een andere kamer en hier moesten we 's avonds om half 7 zijn en daar konden we dineren. Toen we binnen kwamen stond het voorgerecht er al en een uurtje later werden het hoofdgerecht en dessert  op de kamer gebracht. Natuurlijk is het lang niet hetzelfde als uit eten in een restaurant, want vanwege de regels mocht er niets uitgeserveerd worden, dus alles werd kant en klaar afgeleverd, maar toch was het leuk, gewoon samen eten in een heel andere omgeving. 

Soms is dat ook echt nodig, even ongestoorde tijd samen. De volgende morgen, nadat we beneden ontbijt konden ophalen wat we nu wel op onze kamer aten, uitgecheckt en met de auto naar een natuurcentrum bij de Ginkelse hei gereden, van de receptioniste van het hotel hadden we gehoord dat je daar fijn kon wandelen.

Op aanraden van iemand bij dat centrum kozen we voor de klompenpad route en wij wilden de korte route van 8 km lopen. Als je ons een beetje kent, weet je al waar dit fout ging, we misten natuurlijk de afslag van die verkorte route en na zo'n 7 km hebben we met behulp van g.oogle, zelf de route maar afgekort, waardoor we uiteindelijk 12 van de 14 km liepen. Maar de omgeving maakte dit meer dan goed. Als we ooit eens weg gaan uit de randstad zou ik echt wel graag naar Ede of omgeving willen verhuizen.

Maar de realiteit van de dag is: ik heb nu een corona-bruiloft meegemaakt (jongste zoon-december) en een corona-uitvaart (man van mijn collega-afgelopen maandag) en ik ben er klaar mee, corona moe. Ik snak naar menselijkheid, naar fysiek contact en vooral om mijn collega een dikke knuffel te geven, omdat dit meer troost geeft dan alle woorden bij elkaar.

En misschien ook daarom hakte die dooie mus er weer lekker in bij mij. Nog maar even volhouden, toch?!