maandag 30 november 2020

en donderdagmiddag kwam het nieuws - reorganisatie

 

Het wordt weer eens een praatje werk.

Waar ik werk gaat het met een van de onderdelen (divisies) ronduit slecht. De cijfers waren al in de min en covid maakte het daar niet beter op; de kosten zijn te hoog en de inkomsten te laag (heel simpel gezegd, er zit natuurlijk veel meer achter). Kortom het was te verwachten dat er iets moest gebeuren, en dat gebeurde dus afgelopen donderdagmiddag. Zowel de projectleiders als de monteurs kregen rechtstreeks van de directie te horen wat de plannen zijn voor deze divisie. Het verdere bedrijf kreeg rond dezelfde tijd uitleg via de mail, een eerlijk transparant verhaal. De manager van deze divisie blijft nog tot eind december, maar voor andere een collega, van wie haar core-business door faillissement is weggevallen, is ontslag aangevraagd en zij is per direct van alle taken ontheven.....

Zakelijk gezien heb ik alle begrip voor deze beslissing, natuurlijk moest er iets gebeuren. De betreffende divisie komt nu onder management van een andere divisie, die de hele organisatiestructuur van dit onderdeel gaan aanpakken, dus een vrij rigoureuze, maar ook zeer noodzakelijke aanpak. Alleen persoonlijk gezien heb ik er moeite mee, je baan kwijtraken in deze tijd van het jaar, dat wens je niemand toe. Daarnaast is die ene collega nu weg, het stukje geen afscheid kunnen nemen maakt het ook heel naar. 

Het was vrijdag ook heel vreemd, de sfeer in het hele pand was bedrukt. Natuurlijk er is begrip, maar ook een licht ongemakkelijk gevoel, van wat staat er nog meer te gebeuren, blijft het hierbij. 

En er wordt meer gereorganiseerd; een van de receptie dames gaat er mee stoppen, voor haar komt er geen vervanging. We krijgen op onze telefooncentrale een keuzemenu geïnstalleerd, waarbij de beller rechtstreeks naar de juiste afdeling of divisie wordt doorgeschakeld. En dan vraag ik mij af, welke werkzaamheden blijven er dan nog over voor de andere receptioniste.....




En verder heb ik een paar sokken afgemaakt (en ook weer een nieuw paar opgezet) En bakten dochter M en ik een flinke stapel pannenkoeken ter ere van sint Pannenkoek.

Heel veel heb ik toch ook niet te vertellen, zo veel onderneem ik niet. Soms zijn werk en boodschappen, het enige uitje van de week. En dat terwijl dit in andere jaren de tijd van de winterfestivals was, Castlefest Winter of de MidwinterFair, allebei met gezellige kampvuurtjes en warme wijn en heel veel gezellige mensen, die ik dit jaar helemaal niet heb kunnen zien. Maar zo denk ik dat we allemaal wel iets of iemand missen.

Nu eerst miss T haar Engels overhoren, dan koken, vanavond vast nog een paar naaldjes breien en morgen maar weer werken.

zondag 22 november 2020

Soms gaat de tijd gewoon sneller dan je denkt

 


Ik neem het me steeds voor om even iedere week een klein berichtje te plaatsen, gewoon een korte update, maar toch zijn er nu al weer twee weken voorbij voor ik er erg in heb.

Twee weken waarin er werd gewerkt en naar school gegaan. En we nog steeds druk bezig zijn met opruimen in de woonkamer. We hebben besloten dat twee 'oude' kasten weggaan, die gaan we op mp zetten, maar dan moeten ze wel leeg, dus alles wat er in staat, moet een ander plekje in huis krijgen. En dat is best een uitdaging.

Mijn werk is nog steeds ietwat chaotisch, nog steeds is niet alles werkend en alles wat het wel doet gaat met 'een omweg' zodat iets wat vroeger met 3 muisklikken was gebeurd er nu minstens 6 kost. Ik merk nu ook dat zelfs mijn meest positieve collega er genoeg van heeft en er ontmoedigd door raakt. Zo af en toe mopperen we dan maar even stevig op alles wat het niet doet of intens traag werkt, in het kader van gedeelde smart is halve smart.

Ook nam de remedialteacher van de school van miss T contact met mij op. Bij de aanmelding van miss T op de middelbare had haar basisschooljuf al aangegeven, dat het leesniveau achter blijft en er een vermoeden is dat de oorzaak dyslexie is. Nog voor het schooljaar begon hadden wij al bericht ontvangen, dat miss T , het zogenoemde onderzoekstraject in zou gaan. Inmiddels waren er al een aantal testen achter de rug en zij berichtte mij van de resultaten en het hieruit voortvloeiende vervolgplan. Op alle geteste fronten scoorde miss T zwak of onvoldoende, dus de rt-dame deelde de mening van ons en de basisschool, dat er wel degelijk iets aan de hand is en er vervolgonderzoek nodig is. Maar omdat haar basisschoolscore net te hoog was (geen E-score), krijgt ze nu eerst vanuit de school een aantal maanden remedial-lessen en met de daar behaalde resultaten, kan ze dan door naar het dyslexie-onderzoek wat weer uitgevoerd wordt door een andere instelling. Dus ook dat traject loopt.



En natuurlijk deden we nog leuke, gezellig dingen. Afgelopen woensdag was het het een prachtige, zonnige herfstdag, maar om nu weer te gaan wandelen. Ik heb een beetje het idee dat wandelen nog het enigste is wat wij doen, samen met de dochters heb ik sinds maart ik-weet-niet-hoeveel kilometers gewandeld. Eigenlijk had ik zin om ergens te gaan lunchen, maar dat zit er nu niet in. Toen had oudste dochter een perfect idee, een to-go lunch, dus wat bestellen, dat ophalen en ergens in de zon een plekje zoeken en lunchen. Zij bestelde bagels bij haar vroegere werkgever en wij liepen naar de stad en vonden op het stadhuisplein een bankje in de zon, waar we gezellig onze bagel konden eten. Omdat het zulk mooi weer was, misschien wel de laatste mooie herfstdag, zijn we via de dorpsstraat weer terug gelopen, waar we ook langs de natuurvoedingswinkel gingen om onze thee voorraad weer aan te vullen. Al met al een super gezellig middag.



Ik maakte eindelijk mijn rechtedriehoeksjaal af en heb deze ook meteen in gebruik genomen, want het is 's ochtends (en 's avonds) best koud op de fiets.

En verder ben ik gewoon al met de kerst bezig, als dat geen lange termijn planning is van mijn kant. Eigenlijk gaat mijn moeder iedere kerst naar mijn broer en zijn gezin in Duitsland, maar dat zie ik dit jaar niet gebeuren, dus dit jaar komt mijn moeder bij ons van kerstavond tot na de kerstdagen. Dus dat wordt een full house met kerst, want al  begin december komt de verloofde van jongste zoon vanuit de Filipijnen naar Nederland. Hij zou afgelopen maart, haar kant op gaan, om daar samen een leven op te bouwen, maar toen kwam covid....... (de rest is wel bekend)
Maar nu mag zij voor drie maanden hierheen komen en heb ik er van december tot maart een dochter bij. Dus voorlopig heb ik nog wel even een groot gezin en dat vind ik gezellig en fijn.


maandag 9 november 2020

maandag = lijstjesdag

 



Maandag is mijn lijstjesdag.

Dat begint met het weekmenu voor de komende vijf dagen, maakte ik dit tot twee jaar geleden met als leidraad de inhoud van de Odin groententas, tegenwoordig haal ik inspiratie van instagram, uit de allerhande, de pinterest van oudste dochter of gewoon van oudere weekmenu's. (Ik heb al zo'n tien jaar aan weekmenu's in diverse schriften staan, heel handig)

Dan wordt naar aanleiding van het weekmenu de boodschappenlijst geschreven, aangevuld met basisproducten, die we iedere week nodig hebben.

En omdat ik dan toch zo lekker bezig ben, maak ik ook de to-do lijst voor de week. Ik leg de keukenkalender en mijn agenda naast elkaar en zorg dat alle afspraken e.d. zowel op de kalender, als in mijn agenda staan.

Daarna is het natuurlijk tijd om die boodschappen dan ook te halen. Tot het afgelopen schooljaar deed ik dat dan ook meteen, nadat ik met miss T mee naar school gelopen was. Nu zij op de middelbare zit, vind ik, dat ik niet langer wanneer zij uit school komt, klaar moet zijn met (bijna) alle huishoudelijke taken. Ik hou nu meer de tijd aan mijzelf.

Zo kan het komen, dat ik op maandagmorgen, samen met mijn Lief, loop te wandelen in Meyendel. Ik was  zaterdags aan het eind van de ochtend er ook al naar toe gereden met de dochters, alleen daar aangekomen zijn we omgekeerd, want er was absoluut geen parkeerplekje te vinden. Best wel logisch, een prachtige herfstdag, geen sportwedstrijden, waarbij je langs de lijn moet hangen of zelf moet spelen, dus iedereen gaat wandelen, want dat mag nog wel.

Maar wij deden dat dus vanmorgen, in een zeer rustig en stil Meyendel. Lekker door alle afgevallen bladeren lopen met als enigste geluid het fluiten van vogels of het gekras van kraaien.



Een heel goed begin van de nieuwe week.

Ook nog even een update over Woezel de Poezel. Vorige week maandag ben ik met hem naar de dierenarts geweest om toch zeker te weten of hij niets aan zijn avontuur heeft overgehouden. Alles was goed, alleen was hij heel erg afgevallen, hij woog nog maar 3.8 kg. Wat zijn gewicht betreft had zijn zwerftocht niet veel langer moeten duren.

De eerste dagen deed hij ook niets anders dan eten en slapen, maar zodra hij begon aan te komen, kwam ook zijn energie terug.

Sinds dit weekend mag hij ook weer naar buiten, alleen heeft hij nu een soort van 'enkelband' in de vorm van een gps-tracker aan zijn halsband, dus we kunnen nu een beetje in de gaten houden, waar hij uithangt en dat is voorlopig nog netjes in de buurt 😊


zondag 1 november 2020

wat een bizarre week was dit

 


En dat was het, een bizarre week. Alleen door al het gedoe op mijn werk. Uiteindelijk konden mijn collega en ik donderdag rond 10.00 uur weer aan het werk. En vanaf dat moment zijn we druk bezig om alle gegevens van de afgelopen twee weken in de administraties terug te zetten. Een monnikenwerk, ook omdat nog niet alles naar behoren werkt. 

Maar het meest bizarre gebeurde gisterochtend. 

Rond zeven uur liet Muis mij duidelijk weten, dat ik genoeg geslapen had en hij wilde eten. Net als iedere dag loop ik naar beneden, voor de voeten gelopen door Muis. De vaste routine, brokjes bijvullen, waterbak verschonen en daarna Muis vleesvoer geven. Terwijl die zat te schrokken, deed ik de tuindeur open, pakte het 'woezelbakje', wat leeg was, wilde dit schoonmaken en net als iedere dag weer vullen met brokken. Terwijl ik naar de keuken slofte, zag ik ook Mammiepoes naar beneden komen en ik begroette haar, dat ze nog op tijd was voor haar 'vlees'. Dus ik pak het zakje voer en wil dit in het bakje van Mammie leegschudden en ineens hoor ik achter mij een klagend gemiauw en voor ik besef wat er gebeurd, staat Woezel naast me in de keuken.

Hij is terug, na zes weken spoorloos te zijn geweest, broodmager en hongerig, maar hij heeft zijn huis teruggevonden. 

Hij mag nu niets anders dan eten, drinken en slapen, bijkomen, aansterken en zich door ons heel veel laten knuffelen.

Dit had niemand van ons meer verwacht, al hoopten we het nog wel, maar hoe reëel was het nog na al die weken. Dus je begrijpt vast wel dat wij nu extreem blij zijn.

Oja, en voordat Woezel weer naar buiten mag, krijgt hij een gps-tracker aan zijn halsband.