De eerste (werk)week van het jaar zit er weer op. Ik merk dat ik de laatste dagen meer behoefte heb om me even terug te trekken in mijn hoekje van de zolder. Een beetje lezen, een beetje journaling, een beetje bloggen en dat meestal in het gezelschap van een kat. Woezel heeft besloten dat de schapenvacht op de grond naast mijn tafel, de beste slaapplek voor overdag is. (en op dagen dat ik toch thuis ben, zet ik dan ook 's ochtends het zolderluik al voor hem open). Ik begrijp hem ook wel, het is hier nu fijn, don zon schijnt door het kleine raampje en verwarmt mijn benen. En dat kleine beetje zon doet mij meteen aan de lente denken, naar de lente verlangen. Ik heb zin om aan de achtertuin te beginnen, om het plaatsje te voorzien van groen. Ik denk dat ook de katten daar erg blij mee zullen zijn; planten om onder te liggen of je achter te verstoppen. Zo ver is het natuurlijk nog lang niet, want de komende twee maanden kunnen we echt nog winterse kou verwachten, maar toch in gedachten geef ik de tuin wat vorm of drink ik een mok thee buiten in de zon.
Nu past dit meer bij dit jaargetij; een warme trui breien. Heel langzaam naald voor naald wordt het patroon zichtbaar en omdat ik niet iedere dag tijd of zin heb om te breien, gaat dit ook echt langzaam. Het valt ook echt onder de noemer slow fashion. Maar ja, eigenlijk is het toch niet erg, als iets tijd vraagt. Deze wereld gaat toch al snel genoeg, te snel voor mijn gevoel. Dus dan maar liever langzaam, steek voor steek en naald na naald breien, gewoon in mijn tempo.
En wat er hier verder nog gebeurde deze eerste helft van januari; de eerste dag na de vakantie mocht missT zich om 08.00 uur melden bij de ortho, want eindelijk mocht haar beugel er dan uit. Dat traject hebben we nu dan afgesloten.
En ik werk me drie slagen in de rondte, want januari is administratief de drukste periode van het jaar. Na twee weken nauwelijks voor een beeldscherm vinden mijn ogen de overgang naar acht uur lang op dat scherm turen niet echt fijn. Het is weer even wennen, ook het gevoel van een moe hoofd, na een hele dag constant informatie te moeten verwerken. Dus op werkdagen lig ik 's avonds echt bijtijds in bed. Misschien niet altijd gezellig, maar ik heb het nu nodig.
En ook lief begint weer voorzichtig met werken. Hij gaat re-integreren bij een andere afdeling en begint met een paar uur in de week. Zijn herstel gaat langzaam en in kleine stapjes, maar op deze manier zal het een blijvend herstel zijn.
Dus deze januari doen we langzame stappen, breien langzame naalden richting de lente.
