Eindelijk

 

Eindelijk is het zo ver. Het moment waar ik sinds midwinter naar uitkijk. Het is niet langer donker als ik iets over vijven het pand verlaat; de dagen worden nu zichtbaar langer. Mijn jaarlijks geluksmomentje.

De sneeuw toen ik op maandagochtend naar werk wandelde. Het is toch wel heel mooi om te zien, zelfs zo'n bedrijventerrein knapt ervan op en onze straat is met sneeuw gewoon sprookjesachtig.

Deze week werkte ik gewoon veel uur, maar het hielp wel. Zo had ik donderdag eindelijk het gevoel mijn werk weer wat onder controle te hebben. Opluchting; ik voelde gewoon een last van mijn schouders vallen. Diezelfde schouders die ik donderdagavond met de yogales weer los mocht maken. De les was deze keer, vanwege ik voorspelde gladheid, via zoom. Ik hoefde er dus niet eens het huis voor uit, maar matje in de slaapkamer en poes die toekeek vanaf het bed.

En verder heb ik vandaag alle boodschappen gehaald voor de komende week, want inderdaad ook morgen werk ik. Als het goed is, is dat nu wel de laatste maandag. Kan eigenlijk ook niet anders, want vrijdag is de laatste werkdag van de collega, dus voor vrijdag moet het jaar afgesloten zijn. 

Ook hebben Lief en Oudste Dochter de grote kastenwand in haar kamer eruit gesloopt, dat was nog een redelijke klus, want deze was zeer degelijk gemaakt en de schuifdeuren waren erg zwaar. Zonder die kast is de kamer ineens een heel stuk groter. Nu kan Dochter bedenken welke spullen uit haar flat zij hierheen kan verhuizen en wat niet, want het besluit om de huur op te zeggen en weer definitief bij ons te komen wonen heeft zij inmiddels genomen.

Dan ga ik mij nu nog even op de bank nestelen, breiwerk en thee erbij. Nog even het weekendgevoel opzoeken, want als je al zoveel jaar drie dagen in de week werkt, is ineens terug naar vier, een dag weekend te weinig.