't is weer maandag

Ik zit in mijn hoekje op zolder, terwijl ik een zeer speelse kitten (met geen enkel respect voor een heksenaltaar) in de gaten probeer te houden. Een kruipende dreumes is er niets bij 😉Eigenlijk moet ik echt wantrouwig worden, als ik haar niet hoor of dan maar hopen dat ze weer naar beneden is gehupst.

Maar het is dus weer maandag, afgelopen week was een rommelige week en niet alleen werktechnisch. Ik heb ook heel lang lopen te denken of ik meer van het verhaal wat hier speelt zal vertellen in plaats van alleen de gezellige huis,- tuin-, en keukenverhaaltjes. In mijn eerste blogjaren was ik veel makkelijker met het delen van allerlei info, maar niet alleen kinderen worden groter, dit is ook een open blog. Dus ben de laatste jaren veel voorzichtiger met wat ik deel wat mijn blog veel minder persoonlijk maakt en dat vind ik jammer. Wat ik wel besef is dat bloggen zeer ouderwets is en dat ik mijn lezers inmiddels op een hand kan tellen (en dit zijn soms ook mensen die echt al jaren meelezen), dus waarom doe ik nog zo moeilijk. Nou, omdat het over twee mensen gaat, die mij zeer lief zijn en al kaart ik hun verhaal uit privacy niet aan, ik kan wel vertellen over de impact die dit soms op mij heeft.

Maandag dus. Voor miss T het begin van haar proefwerkweek en voor mij de dag om met een emmer met sop zo snel mogelijk door het huis te gaan, want met Lief even naar een afspraak buiten de deur, kan ik even mijn gang gaan. Het werkt nu eenmaal veel sneller als je niet hoeft te vragen of je ergens bij mag. Al hoewel een kat ook flink in de weg kan liggen(op bed terwijl je dit net moet opmaken) en dan ben ik weer zo'n weekdier die de kat nog maar even lekker laat slapen.

En verder was mijn plan om vandaag ook wat tijd voor mezelf te nemen. Afgelopen zaterdagavond ging het even fout, vanuit het niets werd ik vreselijk misselijk. Lang verhaal kort, ik die (bijna) nooit overgeeft (zelfs niet tijdens mijn zwangerschappen), kon nog net roepen om een emmer, maar met een goede nacht slaap erachter aan, was ik zondag nog wat wiebelig maar wel okay. En ineens besefte ik me dat mijn lichaam gewoon even aan de noodrem trok, ik was mezelf weer aan het voorbij lopen. Bij een akkefietje van vrijdagmorgen, waarbij Lief was vergeten een deur af te sluiten/goed dicht te doen, schoot de adrenaline al zo hoog door mij heen, dat zelfs mijn ochtendwandeling naar werk, me niet tot rust bracht. En dat had toch al een alarm bij mij af moeten laten gaan. 

Ik moet echt leren om meer los te laten, wat een ander niet onder controle heeft is niet mijn taak om dat dan wel te controleren,  ofwel leren leven met een add-er en ik heb het altijd gekund, alleen soms iets minder goed dan anders 😊

En dan is het toch fijn om een blog te hebben waar ik het van me af schrijf, de dingen herlees en weer relativeer.

En nu is het half zes in de avond, ik hoor de buren thuiskomen en ik weet dat over een half uur onze straat compleet uitgestorven is, want iedereen zit dan fijn en knus thuis. Dus laat ik mijn zoldertrap maar afklimmen, nog een kop thee drinken en beginnen met koken, want de dagen dat ik onrust voel is het fijn dat er structuur en regelmaat is.