Het is nu toch echt zomer, de lange dagen vertellen het, de uitbundig bloeiende planten zingen het, zelfs de kalender zegt het. Alleen voel ik het niet. Ik geniet van de lange avonden, van alles wat groeit en bloeit in tuin en moestuin, maar het gevoel wat ik anders altijd heb zo rond de zomervakantie ontbreekt bij mij. Ik realiseerde me , zelfs een tikje verbaasd, dat volgende week de eerste collega's al met vakantie gaan. Dat vakantie gevoel of bijna vakantie gevoel ontbreekt dus totaal bij mij.
Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat ik deze zomer geen vrij heb genomen, dus ik heb ook geen last van het gevoel te stranden in het zicht van de haven, wat ik normaal heb vlak voor ik eindelijk met vakantie ga. Deze zomer ben ik de rots in branding van onze afdeling en ik vind het wel prima. Waren werk en collega's mijn afleiding in januari, nu is het de constante factor, soms zelfs houvast.
Langzaam komt mijn lijf weer uit de totale fight or flight modus, waarin het in januari beland was. Waarin ik zoveel mogelijk mijn gevoel opzij schoof, want ik moest overleven, sterk zijn, standvastig, maar soms ook meebuigen als het riet langs de slootkant. En met het loslaten van die modus komen pijn en verdriet soms op de meest overwachtse plaatsen en momenten naar boven. En dat mag.
Waar hij me blijft vertellen dat ik zijn anker ben, is mijn anker, mijn vertrouwen, in januari zo abrupt losgeslagen dat het de bodem nu wel voelt, maar nog niet er weer in vastzit, dat heeft tijd nodig en die tijd krijg ik. En ja, hij en ik, zijn nog steeds een wij, alleen voorlopig in een andere vorm dan het was.
En voordat iedereen denkt dat ik dit jaar echt doorga zonder vakantie, wees niet bang. Ik had ergens in mei een collega al moeten beloven om minimaal een week vrij te nemen in de zomermaanden en dat heb ik gisteren dan ook gedaan. Half september, na de verjaardagen van de dochters, ben ik twee weken vrij. En als kers op de taart gaan hij en ik dan samen naar Berlijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten