sessies

 

We hebben de stap gezet en aangeklopt bij een relatie therapeut. De laatste maanden hebben we samen misschien meer gepraat dan in de jaren ervoor en dan bedoel ik niet small talk, maar we merkten wel dat we wat vast begonnen te lopen. We dansten om bepaalde onderwerpen heen uit angst de ander te kwetsen of om verkeerd begrepen te worden, dus het was tijd om iemand in te schakelen om ons te hiermee te helpen en te leren om te blijven praten ook als je opgeslokt wordt door de hectiek van alledag.

De eerste sessie was okay, ook een wederzijds aftasten, maar toch vond ik het wel pittig, want door alles weer te sprake te brengen, kwamen bij mij ook alle emoties weer los. En de rauwste ervan had ik natuurlijk allang al weggestopt.

Sessie twee was ronduit kut. De therapeute legde mijn grootste pijnpunt bloot, wat al in mijn kinderetijd ontstaan was, waardoor ik me ook altijd conformeer aan andersmans wensen en behoeftes, zeker als ze dichtbij me staan. Daarna verlegde de therapeute haar aandacht naar R en vroeg hem mij te geven waar ik eigenlijk om vroeg en dat kon hij niet. Niet op de manier waarop zij dat vroeg. En ik voelde me zo verloren en alleen daar. Ineens was één van de hulpvragen van ons voor hem voor 180 graden gedraaid en stond ik voor mijn gevoel weer alleen. 

Na deze sessie gingen we beide met een zeer onbevredigend gevoel weer daar weg. Hadden we na de eerste sessie nog een stuk gewandeld en dingen besproken, deze keer liepen we een heel klein rondje en hebben mekaar stevig geknuffeld zonder iets te zeggen. 

Aan het eind van de middag kwam R, die een werkafspraak in DenHaag had gehad, nog even langs en hebben we alsnog gepraat over hoe we het allebei hadden ervaren en hoe we ons nu voelden en waar er in emotie dingen te hard waren verwoord. Toch konden we met dit gesprek samen het rotgevoel dat we allebei aan die sessie hadden overgehouden ombuigen naar de goede dingen die eruit kwamen.

En ik denk dat dit ook de essentie zal zijn. Zij geeft ons aanzetjes, prikkelt ons, laat emoties naar boven komen en daarna moet wij er zelf weer verder over praten. Maar bij de volgende afspraak moeten we haar wel meteen duidelijk maken dat het niet onze bedoeling is om na vijf sessies weer als gezin in één huis te leven, dat willen we nog niet. Al is het wel mijn diepste verlangen voor de toekomst.

Maar al met al ben ik nu al een paar dagen emotioneel labiel en aan het piekeren. Wat mij gewoon niet helpt is dat R vanaf vrijdag aan de andere kant van het land zat en we nog geen dag hebben afgesproken om elkaar te zien. Ik mis het om alle emoties die nu nog zo vers zijn te kunnen bespreken en ik mis ook die arm om m'n schouder, dat stukje aanwezigheid.

Eigenlijk als ik heel eerlijk ben, vind ik alles nu gewoon heel kut.