Verloren

Dit zijn geen makkelijke dagen/weken. Deze periode was voor mij altijd echt familie tijd, samen koken, film kijken, spelletjes doen, doen waar we zin in hadden en vooral geen verplichtingen, maar samen zijn. Natuurlijk kookten we nu ook uitgebreid samen, deden tussen de gangen door het spel Hitster en was het echt gezellig. Het haalde voor mij niet het gemis weg, want ik miste iemand aan onze tafel. En ja, uiteindelijk zal ik ook hier mijn weg weer in vinden, maar niet nu, alles is nog veel te rauw, doet te veel pijn.

Ik worstel sowieso enorm met mijn gevoelens, heb hiervoor ook iemand gevonden tegen wie ik even kan aanpraten, alle dingen die ik niet met de meiden of vriendinnen deel maar er wel uitmoeten. En dan is iemand die alles aanhoort zonder oordeel, die je ook laat relativeren of dingen van een andere kant laat zien, heel fijn. Toch concludeerde ze heel voorzichtig dat ik het afgelopen jaar heel veel ruimte heb gegeven aan R, omdat hij dat nodig had. En kennelijk deed dat toch wat bij mij, want de volgende ochtend besefte ik me, dat ik heel veel ruimte, tijd en liefde heb gegeven, maar toen ik wat terugvroeg wat ik nodig had, iets meer aanwezigheid, contact en intimiteit, was ik aan het claimen. Met dit besef kan ik eigenlijk helemaal niks. Ik hou nog steeds zielsveel van hem, zou hem met armen wijd terug verwelkomen, kan hem niet loslaten.

Maar het doet wel f*cking veel pijn te weten, dat waar voor mij m'n wereld en toekomst zijn ingestort, hij voor zichzelf een nieuwe toekomst opbouwt. En heel eerlijk het doet me ook wel pijn dat ik van m'n schoonmoeder ook helemaal niets meer heb gehoord, alsof ik al uit het adresboek ben gescheurd en doorgestreept op de verjaardagskalender. Nu kan ik dit nog wel relativeren, want ik denk dat R. ook niks meer heeft gehoord van mijn moedertje, het laatste waren vast de felicitaties met z'n verjaardag in oktober. Maar toch steekt het me wel, heeft ook vast met mijn bui temaken, want zo lekker steek ik niet in m'n vel.

Ik voel me verloren en alleen. En ja ik recht m'n rug, neem alle verantwoordelijkheid op me, zorg en regel en probeer hier alles in goede banen te leiden, maar diep in me zit een gevoel van intense verlatenheid. En dat draag ik stil met me mee.