en weer verder

Weer een paar weken en een goed aantal gesprekken verder, hebben we ons evenwicht weer teruggevonden. Een wankel evenwicht weliswaar, maar er is weer balans. Waar ik naar het grote geheel keek, namelijk de mogelijkheid om weer als gezin samen te wonen, keek hij naar tussenstappen; als in een aantal dagen samen en dan weer aantal dagen apart. Hoe we dit vorm kunnen gaan geven? Geen idee. Misschien eerst maar eens beginnen met dat R weer keertje mee eet, waarbij we met z'n allen, ontspannen aan tafel zitten , maar zelfs zover zijn we nu nog niet.

Soms ben ik heel trots op ons, dat we sinds januari zo ver gekomen zijn en om wat we nu voorzichtig weer opbouwen. En soms vind ik, dat ik vooral een heel lange adem moet hebben en veel geduld. Terwijl ik niet bekend sta als de meest geduldige persoon. Maar ik leer het nu wel; geduldig te zijn 😉

Lammas / Lughnasadh

Dit is het feest van de eerste oogst, de graanoogst,  om de aarde te bedanken voor haar mildheid.

De Keltische naam van dit feest, Lughnasadh, betekent 'rouw om Lugh'  , terwijl de Saksische naam, Lammas, 'broodmis'  betekent.
Het representeert het vervagen van het licht van de zon en dus de dood en opoffering van Lugh.
Door deze opoffering kunnen wij van de oogst genieten, anders zouden de gewassen zijn verbrand op de velden.
Lammas / Lughnasadh is de uitkomst van Samhain, Imbolc en Beltane. 
Nu vier je de uitkomst van wat geplant werd met Samhain, gezaaid met Imbolc en bloeide met Beltane.

Lammas is een saksische naam en betekend brood, Lammas is dus het feest van het brood.
Dit is een tijd, die rust na gedane arbeid markeert, een tijd om voorraad in te slaan.
Het is een tijd van vieren en genieten van de uitkomst van ons dagelijks werk.

Het is de tijd van analyseren en evalueren, de voorbereidingen voor de komende donkere tijd, waarin we terug kijken op het jaar en teren op de oogst van de zomer.
We staan stil bij wat we bereikt hebben en zijn dankbaar voor wat we hebben.

Het is een tijd om anderen te laten delen in onze overvloed.
Lammas geeft ons de gelegenheid om na te denken over wat beter had gekund en over wat goed is en voortgezet kan worden.

Deze periode staat in teken van de elementen vuur en water.
Het vuur van Litha brandt nog in ons, maar al wel minder heftig.
En dit vuur zorgt er voor dat Lammas nog een heel uitbundig feest is, met muziek, zang en dans.
Het water zorgt al voor een beginnende stroming van emoties, waardoor we onze oogst kunnen overdenken en zien wat goed is en wat we moeten loslaten.

Dit is het laatste uitbundige feest, na Lammas keren we ons weer langzaam naar binnen.

Extrovert wordt weer introvert.

Buiten leven wordt weer leven binnen met het gezin.

Zonnewarmte wordt verruild voor de warmte van wol en vuur.

Maar voor nu:

dans, maak muziek, eet, drink en wees vrolijk.

Vier de oogst en toon dankbaarheid voor de overvloed van de Moeder.

Blessed Lammas

Blessed Lughnasadh

sessies

 

We hebben de stap gezet en aangeklopt bij een relatie therapeut. De laatste maanden hebben we samen misschien meer gepraat dan in de jaren ervoor en dan bedoel ik niet small talk, maar we merkten wel dat we wat vast begonnen te lopen. We dansten om bepaalde onderwerpen heen uit angst de ander te kwetsen of om verkeerd begrepen te worden, dus het was tijd om iemand in te schakelen om ons te hiermee te helpen en te leren om te blijven praten ook als je opgeslokt wordt door de hectiek van alledag.

De eerste sessie was okay, ook een wederzijds aftasten, maar toch vond ik het wel pittig, want door alles weer te sprake te brengen, kwamen bij mij ook alle emoties weer los. En de rauwste ervan had ik natuurlijk allang al weggestopt.

Sessie twee was ronduit kut. De therapeute legde mijn grootste pijnpunt bloot, wat al in mijn kinderetijd ontstaan was, waardoor ik me ook altijd conformeer aan andersmans wensen en behoeftes, zeker als ze dichtbij me staan. Daarna verlegde de therapeute haar aandacht naar R en vroeg hem mij te geven waar ik eigenlijk om vroeg en dat kon hij niet. Niet op de manier waarop zij dat vroeg. En ik voelde me zo verloren en alleen daar. Ineens was één van de hulpvragen van ons voor hem voor 180 graden gedraaid en stond ik voor mijn gevoel weer alleen. 

Na deze sessie gingen we beide met een zeer onbevredigend gevoel weer daar weg. Hadden we na de eerste sessie nog een stuk gewandeld en dingen besproken, deze keer liepen we een heel klein rondje en hebben mekaar stevig geknuffeld zonder iets te zeggen. 

Aan het eind van de middag kwam R, die een werkafspraak in DenHaag had gehad, nog even langs en hebben we alsnog gepraat over hoe we het allebei hadden ervaren en hoe we ons nu voelden en waar er in emotie dingen te hard waren verwoord. Toch konden we met dit gesprek samen het rotgevoel dat we allebei aan die sessie hadden overgehouden ombuigen naar de goede dingen die eruit kwamen.

En ik denk dat dit ook de essentie zal zijn. Zij geeft ons aanzetjes, prikkelt ons, laat emoties naar boven komen en daarna moet wij er zelf weer verder over praten. Maar bij de volgende afspraak moeten we haar wel meteen duidelijk maken dat het niet onze bedoeling is om na vijf sessies weer als gezin in één huis te leven, dat willen we nog niet. Al is het wel mijn diepste verlangen voor de toekomst.

Maar al met al ben ik nu al een paar dagen emotioneel labiel en aan het piekeren. Wat mij gewoon niet helpt is dat R vanaf vrijdag aan de andere kant van het land zat en we nog geen dag hebben afgesproken om elkaar te zien. Ik mis het om alle emoties die nu nog zo vers zijn te kunnen bespreken en ik mis ook die arm om m'n schouder, dat stukje aanwezigheid.

Eigenlijk als ik heel eerlijk ben, vind ik alles nu gewoon heel kut.

Zomer

 

Het is nu toch echt zomer, de lange dagen vertellen het, de uitbundig bloeiende planten zingen het, zelfs de kalender zegt het. Alleen voel ik het niet. Ik geniet van de lange avonden, van alles wat groeit en bloeit in tuin en moestuin, maar het gevoel wat ik anders altijd heb zo rond de zomervakantie ontbreekt bij mij.  Ik realiseerde me , zelfs een tikje verbaasd, dat volgende week de eerste collega's al met vakantie gaan. Dat vakantie gevoel of bijna vakantie gevoel ontbreekt dus totaal bij mij.

Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat ik deze zomer geen vrij heb genomen, dus ik heb ook geen last van het gevoel te stranden in het zicht van de haven, wat ik normaal heb vlak voor ik eindelijk met vakantie ga. Deze zomer ben ik de rots in branding van onze afdeling en ik vind het wel prima. Waren werk en collega's mijn afleiding in januari, nu is het de constante factor, soms zelfs houvast.

Langzaam komt mijn lijf weer uit de totale fight or flight modus, waarin het in januari beland was. Waarin ik zoveel mogelijk mijn gevoel opzij schoof, want ik moest overleven, sterk zijn, standvastig, maar soms ook meebuigen als het riet langs de slootkant. En met het loslaten van die modus komen pijn en verdriet soms op de meest overwachtse plaatsen en momenten naar boven. En dat mag.

Waar hij me blijft vertellen dat ik zijn anker ben, is mijn anker, mijn vertrouwen, in januari zo abrupt losgeslagen dat het de bodem nu wel voelt, maar nog niet er weer in vastzit, dat heeft tijd nodig en die tijd krijg ik. En ja, hij en ik, zijn nog steeds een wij, alleen voorlopig in een andere vorm dan het was.

En voordat iedereen denkt dat ik dit jaar echt doorga zonder vakantie, wees niet bang. Ik had ergens in mei een collega al moeten beloven om minimaal een week vrij te nemen in de zomermaanden en dat heb ik gisteren dan ook gedaan. Half september, na de verjaardagen van de dochters, ben ik twee weken vrij. En als kers op de taart gaan hij en ik dan samen naar Berlijn.

de laatste weken

 

Ik had een paar weken geleden mijn laptop al verplaatst van de zolder naar de bijkeuken/werkkamer en daar ben ik nu heel blij mee, want hier is het nog goed te doen met luxaflex voor de ramen en plavuizen op de vloer. Ik begrijp ook niet dat de katten niet hier gaan liggen, de ene ligt te stoven verstopt onder de vlinderstruik en de rozemarijn en de ander ligt in de schuur languit op de vloer. 

En omdat ik toch bezig was de foto's van camera en mobiel over te zetten op de laptop, kon ik ook wel even iets bloggen. Het was al weer een tijdje geleden en er is best wel veel gebeurd deze laatste weken, met kleine stapjes, die soms best veel betekenen, komen R en ik toch weer dichter tot elkaar.

Ook jongste dochter maakte een stap, de opleiding voor het komende schooljaar, waar zij in december voor koos, bleek toch niet bij haar te passen. Er volgden wat gesprekken tussen haar en mij en ook tussen leerplicht en ons. En samen met de leerplicht ambtenaar en een begeleider van haar mbo kwamen ze tot een compromis. Ze blijft werken waar ze nu werkt, want dit bedrijf is een officieël leerbedrijf, en ze gaat straks één dag in de week naar school. 

Nu zijn de foto's bij deze blog een verzameling van de afgelopen weken en ook nog in willekeurige volgorde. Maar deze hierboven is van deze ochtend, toen ik voor het echt warm zou worden de doperwten ging oogsten. Dit is ook echt de hele oogst, als ik ze dop blijft er net een hoeveeleid over voor één maal, maar dat maakt mij niet uit, dit is mooi wel eten uit eigen tuin.

Moet altijd een beetje lachen om mezelf, hoe trots ik kan zijn op mijn oogst, ook al is die best bescheiden.

Alles bijelkaar zijn het misschien allemaal kleine dingen, maar die maken wel mijn dag en dagen.