evenwicht

 

Het klinkt misschien raar, maar ik merk dat we toch een soort van evenwicht beginnen te vinden. De meiden en ik in hoe we hier met z'n drieën leven en ook R en ik hoe we met elkaar omgaan de laatste weken.

We praten veel over van alles, maar doen ook gewoon leuke dingen, zoals een strandwandeling na werk of samen naar een concert (waarvan we de kaartjes een hele tijd geleden al hadden gekocht). En het voelt aan de ene kant vertrouwd, maar toch ook weer nieuw, want wij zijn beide niet meer dezelfde als voor januari. Het is soms aftasten en een beetje elkaar opnieuw leren kennen.

Ik bemerk nu ook wat ongeduld bij mensen in mijn omgeving; zo van jullie praten, hebben geen ruzie, dus dan kan hij toch gewoon weer bij jou thuis wonen. Dan haal ik m'n schouders maar een beetje op, want het gaat om veel meer dan samen praten en begrip voor elkaar tonen. Het gaat voor mij ook om onvoorwaardelijk voor elkaar te kiezen. En zolang dat (nog)niet kan, zijn we beter af om apart te wonen en elkaar op te zoeken, omdat we er dan echt voor kiezen.

En wat mij zeker ook helpt is dat het nu echt lente is. Woezel plet zeer regelmatig mijn narcissen, de magnolia's die in een straat verderop staan, bloeien weer. En in de moestuin komt de rabarber voorzichtig boven de grond uit.

Ostara

 

De lente equinox, de dag dat dag en nacht even lang zijn. De zon wint aan kracht, de dagen worden langer en de nachten korter. De zon voedt plant en gewas, brengt ze tot groei en zorgt voor het lente groen.
Voor onze voorouders was de lente equinox de tijd dat de aarde-godin werd gewekt door de jonge zonnegod. Zij begon hier haar vruchtbaarheidscyclus met het verzorgen en voeden van alle dieren en gewassen.
Dit is de tijd van vernieuwing.

Dit is het seizoen van Eostre (Ostara), Godin van licht en vruchtbaarheid. Zij is een anglo-saksische/germaanse lente Godin.
Ze is energiek, ze verzet tijd en seizoen en beziet de wereld vanuit haar jeugdig enthousiasme door de ogen van een kind.
Zij leert ons in het hier en nu te leven, het heden te eren en om het kind in onszelf te omarmen.
Zij is de Godin van het stijgende licht.

Eostre eieren
Het ei symbool van vernieuwing en van nieuw leven. Het ei werd gegeven met wensen voor de komende tijd.
Eostre werd veel afgebeeld met de haas, een dier bekend om zijn vruchtbaarheid. Hazen maken geen holen, maar hebben legers en deze lijken op de nesten van weidevogels zoals de kievit. In vroegere tijden werd dus gedacht dat hazen ook eieren legden en hier komt dus de legende van de 'paas' haas vandaan.

Great goddess Eostre,
You have honored me this day
With your refreshing presence.
Goddess of spring and dawn,
Goddess of childhood and innocence,
Goddess of the east and rebirth,
I thank you for sharing your gifts
Of possibility,
Of renewal,
Of rebirth,
I leave this sacred space
With an open heart
And a sense of freedom.
Stay if you will, go if you must.
Blessed Be.

May I go with the love and guidance of the great goddess Eostre and her hare in my heart.
Merry Meet, Merry Part and Merry Meet Again!


(sluiting Eostre ritueel uit Goddess Alive van Michelle Sky)

Blessed Ostara!

Eén stap vooruit en twee weer terug

 

Zo voelt het nu een beetje voor mij, zeker na de afgelopen week. Hadden we in het weekend nog een afspraak, nu niet om te praten, maar gewoon om samen iets leuks te doen. Waarbij we dus via een app een stadswandeling maakten. En dat was fijn, gezellig, voelde goed voor allebei en ook voor ons samen.

Met dat gevoel ging ik de nieuwe week in. Een week waar ik tegenop zag, de week waarin ik verjaarde, en het gemis me heel zwaar viel. Dus ik was ook heel blij dat R. mijn uitnodiging om taart te komen eten uiteindelijk toch aan nam. Mijn gevoel zat nog bij de zondag ervoor en ik verheugde me ook op zijn komst. Ik dacht oprecht dat hij er ook zo instond. How wrong was I. Hij voelde zich door mij voor het blok gezet. Ik had op de eerste weigering op mijn uitnodiging, gezegt dat ik het jammer vond met een verdrietige emoji, want zo voelde het voor mij. Het is al moeilijk genoeg om die verjaardag ´alleen´ te moeten vieren. Dus zich verplicht voelend kwam hij toch en zat het uit als verplichte visite, wat natuurlijk eindigde in een ruzie-achtig sfeertje.  

Na deze klote week, waarin we nog wel wat met elkaar hebben gesproken via whapp, maar vooral over regeldingen, want gevoelige zaken bespreken over app doen we niet meer, geeft te veel kans op verkeerde interpretatie. Wel onze al afgesproken date laten doorgaan.

Zaterdag afgesproken om naar de Biesbosch te rijden. Met mooi lente weer, kun je maar beter in een mooie omgeving wandelen. Bij het bezoekerscentrum een wandeling uitgezocht en aan de wandel gegaan. En al wandelend pakken we dan onderwerpen op, waarover we ons hart willen luchten tegenover de ander.. Waarschijnlijk zaten we net in zo´n gesprek, maar we misten natuurlijk weer een afslag in onze route. Story of our life, zo gaat het bijna altijd als wij een route wandelen. Ik denk dat we eigenlijk gewoon ´dwalers´zijn. 

Natuurlijk kwam mijn verjaardag ter sprake, waarbij ik mijn kant van het verhaal vertelde, hoe ik ertegen op zag, hoe ik me voelde en wat alles uiteindelijk met me deed. En zo vertelde hij ook het verhaal vanuit zijn oogpunt en gevoel. En dat geeft begrip. We hoeven het niet met elkaar eens te zijn, maar we kunnen elkaars beweegreden wel begrijpen en respecteren. De les van deze week, zeg maar.

En ondanks dit soort gesprekken hebben we ook lol met elkaar, vinden het fijn om bij elkaar te zijn.

Maar er zijn wel dingen die ik moeilijk vind. Ik hoor hem zeggen dat hij z´n dochter mist, de katten mist, maar nooit dat hij mij mist. Dat steekt, hoor. Hij vindt het ook prima dat de meiden en ik een nieuwe vorm van geznsleven oppakken zonder hem, hij voelt daarin geen gemis, zegt hij. Plus dat hij met miss T overlegt over de zomervakantie. Voor haar vind ik het fijn dat hij met haar wegwil, maar mij doet het pijn, het voelt toch alsof ik niet meer meetel.

Zo veel dingen die zo dubbel voelen. En ondanks dat dit weekend verhelderend was en goed voelde, blijft bij mij nog een beetje het gevoel hangen van ik ben weer terug bij af. En dat voelt niet fijn.

Catching the Sun

 

Als een kat in het laatste zonnestraaltje, stond ik vandaag in het hoekje bij de achterdeur met mijn gezicht in de zon. Licht en warmte, ik heb het zo nodig. Het vervangt die arm om m'n schouder niet, maar het doet me zo goed.

Na ons laatste gesprek, waarin R aangaf dat hij wilde overdenken of hij misschien, eventueel toch open zou staan voor gesprekken onder begeleiding, ben ik mij deze week gaan verdiepen in de wereld van relatietherapie, relatiecoaching en -counseling. En dan in de zin wat zijn de verschillen of overeenkomsten en welke vorm zou voor mijzelf het prettigst voelen. Dat werden dus een heleboel linkjes in de w-app naar R, die daar, geloof ik, een beetje van schrok. Nadat ik had gezegd dat dit puur informatief was en graag ook linkjes terugzie, was het wel weer okay, hoor. Het met elkaar omgaan blijft een soort koorddans, veel wankelen en balanceren. Maar toch zijn de middagen, die we samen doorbrengen, ondanks de soms intensieve gesprekken, ook fijn en gezellig, waarbij we ook samen lachend door de binnenstad van Rotterdam lopen. De laatste keer viel het afscheid me ook echt zwaar, ik wilde het samenzijn, de saamhorigheid, die we op dat moment hadden, helemaal niet kwijt, maar vasthouden, al was het maar voor nog 5 minuutjes. Terugreizend met de metro volgt dan het zwarte gat, terug naar de realiteit en dat doet pijn. Dat is ook één van de redenen dat ik met het ov reis, ik gebruik de reistijd om verdrietig te zijn, maar ook om me te herpakken, zodat ik thuis moeiteloos mijn leven met de meiden oppak.

Als ik mijn leven nu zou moeten omschrijven, vind ik er nog steeds zonnestraaltjes, mooie momenten die alles lichter maken, maar het is  wel heel intensief.

En kattenknuffels maken ook veel goed 💗

En nu?

 

Goeie vraag. Maar ook een vraag waarop ik geen antwoord kan geven. Ik leef van dag tot dag, van week tot week, kleine stapjes, alle ballen hooghoudend. Soms steek ik m'n kop in het zand en leef met de meiden alsof er niets aan de hand, alsof alles normaal is, maar soms ben ik boos en soms intens verdrietig.

Om niet in de grijzigheid te verzanden, probeer ik in iedere dag iets te vinden waarvan ik blij werd. Een polletjes sneeuwklokjes in de tuin, een mooie zonsondergang of vandaag een gesprek met een zeer begripvolle en meedenkende leerplicht ambtenaar. Kleine momentjes, die mijn dag dan lichter maken en m'n schouders laten ontspannen.

Ik kijk uit naar het voorjaar om de moestuin weer op te starten en om een kruidentuin te beginnen met helende kruiden. Afgelopen winter las ik het boek 'All My Wild Mothers' van Vicoria Bennet een boek over moederschap, verlies en heling. Om haar verlies te verwerken begon de hoofdpersoon met haar zoontje met het aanleggen van een tuin vol geneeskrachtige planten/kruiden. Ik vond het een prachtig verhaal, maar had nooit kunnen denken dat dit zo op mij van toepassing zou kunnen zijn. Het klinkt misschien dramatisch, maar ook ik zit midden in een rouwproces. En ik denk dat het aanleggen van een kruidentuin, mij ook kan helpen, niet alleen in de keuze van kruiden, maar ook gewoon door met de handen in de aarde te zitten.

Dus heel voorzichtig kijk ik vooruit. Niet te ver, want dat durf ik nog niet. Maar met kleine stapjes, kom ik er uiteindelijk ook wel.

v