Grijs en koud

 

Zo laat de afgelopen week zich het best beschrijven, mistig, grijs en koud. Het klinkt wel heel negatief, maar ik had ook niet mijn beste week, zeg maar. Ik had natuurlijk Lief aangestoken met mijn verkoudheid, daar voelde hij zich nogal gammel door, dus werkte hij vanuit huis. Nu is Lief een soort van Klein Duimpje, hij laat namelijk overal zijn spoor achter, als een bordje en kopje op de eettafel, een koffiekopje en kwarkbak op de salontafel en op het aanrecht beleg en gebruikte messen. Je kan op deze manier precies zijn dag volgen, maar het is niet waar ik heel erg vrolijk van wordt, zeker niet als ik na een werkdag thuis kom. Ik was dan ook blij dat hij zich halverwege de week weer goedgenoeg voelde om weer op kantoor te werken. 

En dan ben je donderdag aan het werk, hoor je beneden weer onwijze herrie. Weer slopen, ze waren vergeten een deur weg te halen, dus dat deden ze nu eventjes. Zo fijn. Wat wel fijn was, was de yoga-les van donderdagavond. Onze lerares had laatst verteld dat ze een cursus somasticyoga deed en of we het leuk vonden om tijdens onze les ook wat somatische oefeningen te doen. Het bleek precies te zijn wat ik nodig had. Heel kort gezegd gaat het erom dat we ook onbewust spieren aanspannen en met deze oefeningen, eerst aanspannen en dan heel langzaam spanning loslaten, leert de spier weer wat echt ontspannen is (dit is mijn simplistische uitleg). Nu weet ik dat als ik stress altijd m'n schouders aanspan, maar dat het zo erg was, had ik niet verwacht. Ik voelde schouders en bovenarmen gewoon trillen en daarmee ook spanning wegglijden. Je wilt niet weten hoe heerlijk vast ik heb geslapen na die les.

ENu begint deze maandag gelukkig zonnig, dat is vast om mij een postieve boost te geven voor deze week. En dat wil zo best lukken. Ga ik nu nog even een paar naalden breien, want the Boyfriendsweater is nu rcht bijna af.

November

 

Het is al weer november, het kalenderjaar kruipt naar zijn eind. De afgelopen week was weer een intensief weekje. Niet voor de dochters, want beide hadden vakantie. De jongste woonde practisch bij haar vriendin, die een straat verder woont. Het grappige is dat de moeder van die vriendin, vroeger medewerker was op het kdv waar ik kleine miss T toen bracht op werkdagen. Oudste dochter zat op  (redelijk) zonnig Ibiza voor een weekje. En Lief en ik maar werken.

Werk was waardeloos vorige week. Een nieuwe fase van de verbouwing was ingezet. Nog meer sloopwerk, met drillboren werd het oude toiletblok weggesloopt en dat is zo'n beetje net onder ons kantoor. Echt zelfs met oordoppen in was het niet echt te doen, maar er was niemand om tegen te klagen, want één collega was vrij, de ander werkt altijd op dinsdag vanuit huis, collega 3 heeft ouderschapsverlof op dinsdag en manager was gevlucht naar onze vestiging in het oosten van het land. Heel fijn dus.

Ik had verwacht dat ze na woensdag wel klaar zouden zijn. Helaas, toen ik donderdag in de straat waar mijn werk zit liep, hoorde ik de betonboren al. Ik stond gelijk weer stijf van de spanning. Nu had ik wel de oortjes van mijn telefoon meegenomen en ik heb dus op de werkplek gezeten met oortjes in en muziek op, dat hield het lawaai wel op de achtergrond (en ook de telefoon en vragen van collega's). Je moet toch wat. Halverwege de ochtend waren de heren beneden inderdaad klaar en dan is het zo heerlijk stil, dat gehamer en gezaag nemen we wel voor lief.

Door mijn gehoest 's nachts slaap ik al de hele week niet goed. Vrijdagmorgen werd ik ook weer zo lekker brak wakker, dat ik me bedacht dat ik best een uurtje eerder kon stoppen met werken, dan was ik om half 1 al klaar en 4 uurtjes in m'n eentje op kantoor zijn wel uit te houden. Uiteindelijk ging ik heel ontspannen het weekend in. 

Lief iets minder. Ik had hem inmiddels aangestoken met mijn verkoudheid, maar waar ik me vooral rot hoestte, voelde hij zich vooral brak. Ik kon in ieder geval nog even doorgaan met het maken van gemberthee. Het werd voor ons dus een rustig en gezapig weekend. Op zaterdag even naar een landwinkel, die zit  een dorp verder, gegaan. En we waren echt van plan om te gaan fietsen, maar ik vond het niet erg dat Lief voorstelde om toch aar de auto te pakken. Groente, fruit, thee en speculaas gekocht. Het mag duidelijk zijn, wanneer ik met Lief waar dan ook boodschappen doe, eindig ik altijd met meer in mijn mandje dan ik van plan was. En zondag kwamen we niet verder dan een rondje rond de Noord Aa te lopen, was heerlijk in de zon en met alle herfstkleuren. Maar iets over de helft merkte ik wel dat die verkoudheid een behoorlijke aanslag op de conditie is geweest. Het rondje kostte me best moeite terwijl normaal wandel ik dat zonder moeite. Het vooruitzicht van thee met speculaas hield me op de been, zeg maar.

En zo rollen we de nieuwe week in. Vandaag nog even thuis aan de rommel, als in boodschappen, de was en de poets. Gewoon net zoals iedere maandag. Kan ik nu  mooi iets doen met de stoofperen, die ik nog heb liggen.

Fijne week.

Samhain

Samhain is de donkere tegenhanger van Beltane. De hemelgod Lugh, die zichzelf offerde met Lughnasadh en zijn reis naar de onderwereld begon met Mabon is met Samhain aangekomen in de onderwereld.

Dit feest betreft het sterven van het jaar en is daarom ook het feest van het Nieuwe Jaar, want een sterven houdt een wedergeboorte in.
Maar op dit tijdstip is de dood duidelijker waarneembaar dan de nu nog abstracte wedergeboorte.
De akkers liggen braak en heel de natuur is in rust.

Het is de tijd van dood en wedergeboorte; van transformatie.
De tijd van Mabon leerde al welke obstakels ons tegenhouden. Nu met Samhain zijn we zover om hetgeen wat we als ballast ervaren achter ons te laten.
We kunnen onszelf de vraag stellen wat we willen bereiken, wat we met ons leven gaan doen in de nieuwe cyclus.
Samhain geeft ons de mogelijkheid te oeverdenken, te beslissen en opnieuw te beginnen.
Let wel een nieuw begin komt met offers. we moeten ons bewust zijn wat we willen opofferen, waar we afstand van willen doen.

De elementen van Samhain zijn water en aarde.
Water om los te laten, om het oude met de stroom mee te laten voeren.
Aarde om te gronden, om diep in onszelf te kunnen gaan en te begrijpen wat we voor het nieuwe jaar nodig hebben.

Voor onze voorouders was Samhain het laatste oogstfeest; het slachtfeest.
Het vee werd binnen gehaald en voor een deel geslacht om de winter door te komen. Het bloed werd over de akkers verspreid om dank te zeggen en een goede oogst voor het volgend jaar te verzekeren. Dit zou misschien de reden kunnen zijn dat november ook de bloedmaand genoemd wordt.
Nadat het restant van de zomer op een vreugdevuur was beland en de voorbereidingen voor de winter waren afgerond, hebben onze voorouders deze periode gezien als het moment waarop de oude cyclus overgaat in een nieuwe.

Dit is de periode om naar binnen te keren. Samen te zijn met familie en dierbaren, de doden te eren en de geboortes van het afgelopen jaar te vieren. Te voelen en te beseffen dat ieder einde ook weer een nieuw begin inhoudt.

Blessed Samhain!

Gember, citroen en honing

 

Dit is de laatste dagen een vast trio op het aanrecht. Gember, citroen en honing. Het hoest seizoen is weer begonnen en voorlopig ben ik degene die er last van heeft. En ik zweer bij bovenstaande tegen keelpijn, gehoest en een algeheel mottig gevoel. Het mag duidelijk zijn ik ben zeker niet ziek, maar ik heb mij ook weleens energieker gevoelt. Dus grijp ik naar de huismiddeltjes om mijn immuunsysteem wat te boosten. En als dit niet wil helpen kan ik tegen de keelpijn nog altijd gorgelen met saliethee, probeel ik nog even uit te stellen, want salie in stoofschotel vind ik lekker, maar saliethee vind ik ronduit vies.

Jongste dochter is weer terug van kamp, de activiteiten waren stom, de slaapkamer waar ze sliepen net een gevangenis, als in 4 stapelbedden en verder niets, de douches vond zij vies, maar ze was wel met een stel gezellige mensen. Ze heeft het dus overleefd en nu waardeert ze onze douche en haar ruime bed tenminste weer 😉 En daarbij had ze wel twee dagen eerder herfstvakantie.

Maar dat hadden er kennelijk meer, want donderdag en vrijdagochtend was het echt heel stil in onze straat toen ik die uitliep op weg naar werk. Normaal kom ik mensen tegen die ook gaan werken of kinderen naar de opvang brengen en ik zie in verschillende huizen de lampen branden, maar niets van dat. Alles was stil en in rust, dan krijg ik altijd het gevoel dat ik de enige ben die moet gaan werken. Maar als ik de straat uitloop is dat gevoel meteen over, want daar rijden op de doorgaande weg allemaal mensen met haast, haast, haast. En als ik dat dan zie ben ik blij dat ik de tijd neem om rustig te lopen en de dag zonder gejaag te beginnen.

Nou ja, dat mag morgen weer. Vandaag nog dagje thuis met boodschappen, schoonmaken en een beetje bijkomen van afgelopen zondag. Schoonmama was jarig geweest en zij wilde graag met z'n allen, als in kinderen met aanhang gaan lunchen. Wij hadden het tentje voorgestelt waar we zelf een week of twee geleden ook gelucht hadden en dat vond iedereen prima. Lief en ik waren van plan om eerder naar Utrecht te rijden, zodat we samen nog even door de stad konden lopen voor we iedereen zouden ontmoeten. Dat ging al mis door toch iets later weg en dan ook nog in een file terechtkomen,maar we waren nog netjes op tijd. Maar het werd het gewoon niet. Schoonmama (lief maar tikje vreemd) was super warrig, schoonzus en zwager zaten ook niet in een postieve flow en nichtje liet duidelijk merken dat ze het niet leuk vond om drie dagen bij oma te moeten logeren (wat ik van een achtste groeper me goed kan voorstellen). En als je gevoelig bent voor emoties van anderen (die haarfijn aanvoelt), was de beste omschrijving energie-zuigende-zondag. Gebeurd weleens in de beste families zullen we maar zeggen, toch?

Dus ik ga nu nog maar gauw wat gemberthee met honing en citroen maken, hopen dat ik vannacht slaap zonder mezelf steeds wakker te hoesten(of word ik wakker omdat ik moet hoesten) en dan morgen graag iets meer energie dan vandaag.

en weer en nieuwe week

 

Deze week begint wat grijs en miezerig, wel passend bij de tijd van het jaar. Het is duidelijk merkbaar dat de ochtenden steeds langer donker blijven en het ook steeds eerder begint te schemeren. Wat dat betreft kijk ik niet uit naar de wintertijd, die komend weekend weer ingaat.

Deze week wisselen ook beide dochters elkaar af met een aantal dagen weg zijn. Vanmorgen vertrok jongste dochter. Zij is met de eerste klassen van de zorgafdeling drie dagen op kamp ergens in (noord) Brabant. Daar liep ze nu niet echt over te juichen, maar het is een onderdeel van de opleiding, dus het hoort erbij. 

En zodra jongste dochter terug is, gaat oudste dochter op pad.  Zij gaat met een aantal vriendinnen lekker nog een week naar de zon.

En ikzelf ben vandaag een beetje in mineur, slecht geslapen en ik steek even niet lekker in m'n vel. Het komt ook wel doordat jongste dochter zo duidelijk geen zin had en al weet ik dat dit echt nog pubergedrag is, geeft dat mijn moederhart een beetje zorgen en dat vind ik dan ook weer suf van mezelf.  Zeker omdat ik weet dat ze woensdag weer thuis is, doodmoe van twee nachten kletsen tot zeer laat (of vroeg) en dat het allemaal niet zo vreselijk was als ze zich had voorgesteld. 

Verder gebeurd er even niet zo veel, terwijl ik wel het gevoel heb dat de tijd vliegt, want oktober is al over de helft. Dan gaik zo eerst maar een wandelingetje naar de winkelstraat maken voor een paar kleine boodschappen en misschien plak ik er nog wel een klein ommetje aanvast, want buiten zijn is altijd goed voor mijn humeur.