Picking up the Pieces

 

Ik ben een tijdje stil geweest, niet alleen hier, maar ook op instagram ben ik niet actief. Ik had even (en heb nog steeds)tijd nodig om één en ander te verwerken en ermee om te gaan. Januari was net begonnen toen  mijn Lief  de stekker uit onze relatie trok. We waren al 18 jaar samen. Voor mij kwam dit uit het niets en hij was ook meteen weg; mij en de dochters achterlatend met verwarring,  verdriet en boosheid.

Hij is zijn connectie met mij kwijt en als ik denk aan alles wat wij de afgelopen twee jaar hebben meegemaakt, voor onze kiezen gekregen. We gingen verhuizen, huis gekocht, oude huis verkocht, veel klussen. Er was gedoe met mijn schoonmoeder, iets waarbij Lief actie moest ondernemen, terwijl we één week voor de verhuizing zaten. Dus een maand na de verhuizing, zat Lief met een burnout thuis; werk gerelateerde problemen, verhuizen, zijn moeder, het was te veel. Miss T liep vast en we gingen met haar een ggz traject in, wat uiteindelijk een diagnose opleverde, die duidelijkheid gaf. En erna kwam oudste dochter weer thuiswonen, het was duidelijk dat zij van op zichzelf wonen niet gelukkig werd. En om het helemaal af te maken, kreeg ik overgangsklachten; moe, kort lontje, emotioneel, balen van het lichaam wat je in de spiegel ziet. Ik herkende mezelf niet meer.

Achteraf niet vreemd dat we elkaar zeker wat zijn kwijt geraakt. Met deze processen ga je ieder toch op een andere manier om, maar er was ook geen tijd om erover te praten of het te verwerken, want het volgende stond alweer voor de deur.

En net toen ik weer lucht en ruimte voelde in ons leven, was het voor hem genoeg, over.

We zijn nu een paar weken verder. We praten nog steeds en hebben nu ook besloten apart te blijven wonen. Ik woon met de meiden in ons huis, daar waar ik me zo thuis voel, waar ik met hem oud wilde worden. En hij woont ergens anders, zelfs in een andere stad.

En misschien dat we op deze manier de connectie tussen ons weer kunnen vinden. Ik hoop het, want mijn liefde voor hem is er nog steeds.