Lente kriebels en stekels

 

En ineens is daar zon en zelfs al een paar dagen. Dit had ik gewoon even nodig, want sinds ik zo eigenwijs ben geweest om toch te gaan werken, terwijl ziek melden verstandiger was geweest, merk ik dat mijn herstel heel langzaam gaat. Mijn energieniveau blijft laag. Maar nu met een paar zonnige dagen gaat het wel beter, zon geeft energie, maakt vrolijker en ineens begint ook de moestuin weer langzaam tot leven te komen. De rabarber doet haar best, citroenmelisse is weer een mooi klein plantje en zelfs de lavas komt weer tevoorschijn. Zo langzamerhand moet ik ook kijken wat ik nog aan zaden heb en welke ik erbij moet kopen. Ik ga direct in de grond zaaien, dus niet alvast binnen voorzaaien, want het risico dat poes de zaailingen met de grond gelijk maakt is groot. Van alles wat in de vensterbank staat denkt zij toch dat het kattengras is, maar verder is ze wel lief, hoor.

Kijk, zo zit ik al een paar middagen in de tuin. Uit de wind, vol in de zon en een mok thee erbij, beter begin van het voorjaar kan ik me niet voorstellen.

Dan nog even wat stekeligs tot besluit. Dit stekelig stompje hierboven is wat er nog over is van de reuze cactus van jongste zoon. Toen hij naar de Filipijnen vertrok, heb ik zijn cactus onder mijn hoede genomen en het leek goed te gaan tot ik twee weken geleden 's ochtends naar beneden kwam en cactus geknakt zag liggen. Cactus bleek van binnenuit te rotten en daarbij heeft de actie van poes (aan komen rennen, in de krabpaal springen en met krabpaal en al tegen de pot van cactus aan te glijden) hem zeker geen goed gedaan. Aan vriend goo.gle gevraagd hoe deze cactus te stekken om hem nog te redden. Bij die reddingspoging zat de rot al veel hoger dan ik had gedacht. Dit kleine stukje bleef over en dat moet nu weer gaan wortelen. Ik spreek nu iedere morgen cactus even bemoedigend toe, want ik wil jongste zoon toch wel graag kunnen vertellen dat het gelukt is om cactus te redden.

Dit brengt me gelijk op een ander stekel verhaal, mijn eigen stekels. Het bleek weer nodig te zijn. Ik heb op werk m'n stekels weer eens op gezet om duidelijk mijn grenzen aan te geven. Niets op mijn eigen afdeling, hoor. Het ging om de dames van het bedrijfsbureau, vier hartstikke leuke collega's, maar die ook wel graag de wereld naar hun hand willen zetten. Een taak van het bedrijfsbureau is, om alle telefoontjes die niet meteen via het keuzemenu op de juiste afdeling terechtkomen aan te nemen net als het aannemen van leveringen bij hal 1 en 2.

In geval van nood, onderbezetting door ziekte/vakantie, neemt mijn collega K dit over en als zij er niet is, doe ik dit. Helemaal prima, heb ik geen probleem mee. 

Dus twee weken terug werd ik door een collega van beneden gebeld of ik even kon over nemen in de middagpauze. Helemaal goed, ik ben even zelf gaan eten en heb haar daarna overgenomen. Ik vond mezelf nog een soort van stoer toen ik de roldeur kon openen om even een pallet in ontvangst te nemen.

Alleen de week erna, weer op vrijdag, zelfde verzoek. Terwijl ik toch echt dacht dat ze beneden met z'n drieën zaten, dus elkaar onderling kunnen aflossen. Maar ik was net met iets bezig, dus zei al gauw van is goed. Het was de hele dag toch rustig aan de telefoon en ik deed werk wat ik makkelijk kon neerleggen. Alleen moest ik om 14.00 uur, als mijn werkdag eindigt op de vrijdag, de collega bellen om te vragen of ze inmiddels al terug was op de afdeling, want ik ben ouderwets en als ik iets overneem blijft het mijn verantwoordelijkheid tot ik ben afgelost. De dames denken daar duidelijk anders over, dat blijkt en inderdaad waren ze zelfs met z'n vieren, want ook onze stagiair zat bij hen. |Op vrijdag niets meer gezegd, maar het zat mij dus niet lekker. 

Ik begreep ook wel als ik nu mijn grenzen niet zou aangeven, het hek van de dam was en de dames over mij heen zouden walsen, dus dat heb ik dinsdag toen ik binnenkwam dan ook meteen gedaan. En ik geloof dat de boodschap is overgekomen.

Overigens dit wel even aangegeven bij mijn manager, die vond dat ik het prima had opgelost en mij in deze volledig steunt.

En dat is ook weleens anders geweest.