maandag 7 juni 2021

vroeger was een blogbericht schrijven toch echt simpeler

 







Waar moet ik nu over schrijven, zucht ik regelmatig, wanneer ik er weer aan herinnerd word, dat ik nog steeds een blog heb. Vroeger toen miss T nog een pukje was en de andere kinderen veel jonger, had ik soms iedere dag wel iets te vertellen.

Nu gebeurd er hier nog steeds van alles, maar om dit zomaar in mijn blog te plaatsen, doe ik niet meer, iets met privacy enzo.

En met de lockdown en het veel te natte, koude voorjaar, werd er steeds minder gedaan of beleefd; de dagen gingen wel heel erg op elkaar lijken, dus niet echt stof tot schrijven.

Maar inmiddels hebben we weer de nodige versoepelingen gehad en is het weer van herfst over gegaan in zomer. En kan ik tot geen andere conclusie komen, dat dat mijn weken ineens vol zijn; vol met buiten zitten, rommelen in de tuin, want onkruid groeit altijd harder dan de plantjes, maar ook weer (werk)dagelijks fietsen. En weet je wat het fijne is, ik voel me ineens stukken beter, ik heb mijn veerkracht weer terug. En kreeg ook ineens zin om dit blog weer eens goed af te stoffen en wat regelmatiger hier aanwezig te zijn. Maar dan loop ik toch weer tegen de titel aan, want wat moet ik vertellen.

Ik kan vertellen over miss T, die zich er van de week over verwonderde dat het schooljaar al weer bijna afgelopen is, voor haar gevoel zit ze nu net een week op school 😉 zonder gekheid ze heeft het eigenlijk heel goed gedaan, ondanks het missen van zo veel fysieke lessen en ondanks de vermeende dyslexie, waarbij het pre onderzoekstraject helaas stil kwam te liggen. Als ik haar nu zie, zie ik een puber, die voorzichtig begint met het zoeken naar haar eigen identiteit. Het dromerige basisschoolmeisje is verdwenen, deze dame weet eigenlijk best heel goed wat ze wil.

Ik kan natuurlijk ook schrijven over oudste dochter of over zoon en schoondochter, maar misschien moet ik ook iets over mijzelf zeggen.

Ik ben de afgelopen tijd vast weer een tikje grijzer geworden, maar dat ziet toch niemand. Ik verf gewoon m'n haren wat vaker. En inmiddels hoort de leesbril tot mijn standaard uitrusting, maar aan de andere kant wat is een oma zonder (voor)leesbril. En ik heb een knoop doorgehakt, ook ik laat mij vaccineren, terwijl ik dit schrijf, zit de eerste prik er al in. Mijn terughoudendheid komt niet voort uit allerlei (complot)theorieën, maar uit het feit dat dit vaccin zo snel ontwikkelt is en op de markt gebracht, dat is wat mij wantrouwend maakt. En waardoor ik wel over de streep ben gegaan? Om misschien een heel egoïstische reden; ik wil naar Australië, ik wil naar mijn zoon, schoondochter en hun beide dochters; waarvan ik de jongste alleen ken van foto's, filmpjes of videobellen. En ik denk dat je ongevaccineerd Australië de eerstkomende jaren echt niet binnenkomt. Dus daarom.

En ondanks dat het vroeger veel makkelijker was om even een stukje te schrijven over het dagelijks leven met een peuter (en een aantal pubers), is het me nu toch ook weer gelukt.

Ga ik nu even tegen miss T zeggen dat ze haar licht uit moet doen  (iets met bedtijd) en ga ik beneden nog een mok thee inschenken en zal ik misschien nog een paar naaldjes breien.

En dan zal ik proberen om hier weer wat regelmatiger langs te komen.

9 opmerkingen:

  1. Ik laat mij om dezelfde reden vaccineren als jij, ik wil graag naar de kleindochter en ouders in Zwitserland,ik krijg vrijdag de eerste🙂

    BeantwoordenVerwijderen
  2. jammer dat je je mee laat slepen in deze, waarin jij je verplicht voelt om iets te laten injecteren waarvan niemand de langdurige gevolgen weet, of wil vrijgeven, en waarvan jij nu dus een een proefkonijn bent, alleen omdat je je kind wil zien die in een land woont waar je alleen binnenkomt wanneer je je laat injecteren met iets waarvan niemand echt weet wat de langdurige gevolgen zijn.... ik hoop heel erg dat het meevalt, en dat je geen nare gevolgen hebt, over een paar jaar.. jij, en vele anderen die om diezelfde keuze zich lieten injecteren met iets waarvan niemand weet - of wil zeggen - wat de langdurige gevolgen zijn... en dit alles om een virus wat niet erger is gebleken dan de griep...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lieve Daan, ik hoop dat jij nooit hoeft mee te maken dat je een kleinkind alleen kent van foto's of videofilmpjes. Dat hoop ik echt voor je.

      Verwijderen
  3. {voor de duidelijkheid: ik begrijp je keuze heel goed... ik begrijp de pijn die het zou doen om je zoon niet te kunnen zien, voor wie weet hoe lang... mijn onbegrip zit meer in het feit dat jouw keuze nu helemaal geen keuze is, het is blackmail... het is zo laf om het zo te spelen... dit is geen kritiek naar jou toe}

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. En verder respecteer ik jouw mening ook, want zeker het voelt voor mij zeker niet als keuze.

      Verwijderen
  4. Ik kan me voorstellen dat het voor miss T zo'n gek corona schooljaar is geweest, dat hij misschien wel voorbij is gevlogen...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, ik hoop dat ze na de zomeri de tweede eindelijk een gewoon schooljaar gaat meemaken, met wel een kerstgala, valentijnsbal en verschillende excursies.

      Verwijderen
  5. I don't comment that often but this post really touched my heart. I can relate with you, we've been through a lot and I also want to see my family already. How's your children? Did your other son moved with his now wife already? How's your eldest daughter? Hope you're taking care of yourself.

    BeantwoordenVerwijderen