hoestschaamte, niesvrees en huidhonger

Bij  een instagram post zag ik deze woorden voorbij komen als de woorden van 2020.

Ik had het er laatst nog met een collega over dat je je nu bijna schaamt als je in het openbaar een hoestbui krijgt als je je bijvoorbeeld verslikt.
Of wanneer je opschrikt als in een winkel of in de rij voor de winkel, iemand achter je, keihard niest.

En dan huidhonger, daar heb ik nog het meeste last van. Het gevolg van onze anderhalve meter samenleving dat de afstand tot dierbaren letterlijk heel groot is geworden.
Een gebaar zegt meer dan 1000 woorden; een knuffel als een collega een slecht nieuws telefoontje krijgt, de ik-spring-in-je-armen-van-blijdschap-kleindochter knuffel, de-mam-ik-ben-blij-dat-je-er-nog-steeds-bent knuffel.
Ik mis die knuffels, ik mis het lichamelijk contact met al die mensen die mij dierbaar zijn en die ik nu op afstand moet houden.

Dit 'nieuwe normaal'  is maar een kille samenleving.

+++

The words for 2020 might be, coughingshame, sneezfear and skin hunger.
The feeling of shame when you really must cough in some public place.
The fear when someone is sneezing right behind you in a shop or in a queue to get into a shop.

But skinhunger is where I suffer from most.
The distance which there nowadays is between family and friends in our one-and-a-half-meters society
I miss cuddling my granddaughter, hugging my mum and giving a hug to my collegue, who got a bad-news phonecall.

This 'new normal' is just a cold society.