Nee zeggen

Zodra een kind in de zogenaamde koppigheidsfase is beland, en dat is meestal ergens tussen het tweede en derde jaar, wordt het 'nee' zeggen uiterst actueel, zowel voor het kind en de ouders. Het kind gaat 'ik' zeggen, en geeft daarmee blijk van een ontluikend zelfbewustzijn. En dit zelfbewustzijn groeit door tegen de ouders in te gaan. Tegen alles zegt het kind 'nee', in het uiterste geval zelfs tegen dingen die het zelf graag doet.
(bron groeiwijzer van één tot vier jaar - Paulien Blom en Machteld Huber)

Hier moest ik aan denken toen we woensdagmorgen met de kleine puk even naar Blijdorp gingen, want bijna de hele tijd liep lief met dochter op de arm, terwijl dochter bij ieder dier zei; 'nee, niet leuk! verder lopen'

Gelukkig konden de aapjes haar wel bekoren, waarschijnlijk ook omdat zij door haar broers 'een kleine aap' genoemd wordt. En ook de POES (tijger) was het bekijken waard.
(en toen verdween de nee-bui als sneeuw voor de zon en stapte ze nog vrolijk door naar de giraffen)

En behalve veel 'nee' horen we hier ook dagelijks de woorden 'taja, sellef doen'. Zelf wil ze haar broek, sokken en schoenen aan trekken en met een beetje hulp komt ze ook al een heel eind.

En vanmiddag gingen we nog even samen naar een tuincentrum, voor een paar plantjes om voor neer te zetten, nu de boom en de struikjes zo kaal worden.

Natuurlijk paarse viooltjes in een paarse pot en een paarse chrysant, want 'taja vin paas mooi'.