evenwicht

 

Het klinkt misschien raar, maar ik merk dat we toch een soort van evenwicht beginnen te vinden. De meiden en ik in hoe we hier met z'n drieën leven en ook R en ik hoe we met elkaar omgaan de laatste weken.

We praten veel over van alles, maar doen ook gewoon leuke dingen, zoals een strandwandeling na werk of samen naar een concert (waarvan we de kaartjes een hele tijd geleden al hadden gekocht). En het voelt aan de ene kant vertrouwd, maar toch ook weer nieuw, want wij zijn beide niet meer dezelfde als voor januari. Het is soms aftasten en een beetje elkaar opnieuw leren kennen.

Ik bemerk nu ook wat ongeduld bij mensen in mijn omgeving; zo van jullie praten, hebben geen ruzie, dus dan kan hij toch gewoon weer bij jou thuis wonen. Dan haal ik m'n schouders maar een beetje op, want het gaat om veel meer dan samen praten en begrip voor elkaar tonen. Het gaat voor mij ook om onvoorwaardelijk voor elkaar te kiezen. En zolang dat (nog)niet kan, zijn we beter af om apart te wonen en elkaar op te zoeken, omdat we er dan echt voor kiezen.

En wat mij zeker ook helpt is dat het nu echt lente is. Woezel plet zeer regelmatig mijn narcissen, de magnolia's die in een straat verderop staan, bloeien weer. En in de moestuin komt de rabarber voorzichtig boven de grond uit.