En nu?

 

Goeie vraag. Maar ook een vraag waarop ik geen antwoord kan geven. Ik leef van dag tot dag, van week tot week, kleine stapjes, alle ballen hooghoudend. Soms steek ik m'n kop in het zand en leef met de meiden alsof er niets aan de hand, alsof alles normaal is, maar soms ben ik boos en soms intens verdrietig.

Om niet in de grijzigheid te verzanden, probeer ik in iedere dag iets te vinden waarvan ik blij werd. Een polletjes sneeuwklokjes in de tuin, een mooie zonsondergang of vandaag een gesprek met een zeer begripvolle en meedenkende leerplicht ambtenaar. Kleine momentjes, die mijn dag dan lichter maken en m'n schouders laten ontspannen.

Ik kijk uit naar het voorjaar om de moestuin weer op te starten en om een kruidentuin te beginnen met helende kruiden. Afgelopen winter las ik het boek 'All My Wild Mothers' van Vicoria Bennet een boek over moederschap, verlies en heling. Om haar verlies te verwerken begon de hoofdpersoon met haar zoontje met het aanleggen van een tuin vol geneeskrachtige planten/kruiden. Ik vond het een prachtig verhaal, maar had nooit kunnen denken dat dit zo op mij van toepassing zou kunnen zijn. Het klinkt misschien dramatisch, maar ook ik zit midden in een rouwproces. En ik denk dat het aanleggen van een kruidentuin, mij ook kan helpen, niet alleen in de keuze van kruiden, maar ook gewoon door met de handen in de aarde te zitten.

Dus heel voorzichtig kijk ik vooruit. Niet te ver, want dat durf ik nog niet. Maar met kleine stapjes, kom ik er uiteindelijk ook wel.

v