Als een kat in het laatste zonnestraaltje, stond ik vandaag in het hoekje bij de achterdeur met mijn gezicht in de zon. Licht en warmte, ik heb het zo nodig. Het vervangt die arm om m'n schouder niet, maar het doet me zo goed.
Na ons laatste gesprek, waarin R aangaf dat hij wilde overdenken of hij misschien, eventueel toch open zou staan voor gesprekken onder begeleiding, ben ik mij deze week gaan verdiepen in de wereld van relatietherapie, relatiecoaching en -counseling. En dan in de zin wat zijn de verschillen of overeenkomsten en welke vorm zou voor mijzelf het prettigst voelen. Dat werden dus een heleboel linkjes in de w-app naar R, die daar, geloof ik, een beetje van schrok. Nadat ik had gezegd dat dit puur informatief was en graag ook linkjes terugzie, was het wel weer okay, hoor. Het met elkaar omgaan blijft een soort koorddans, veel wankelen en balanceren. Maar toch zijn de middagen, die we samen doorbrengen, ondanks de soms intensieve gesprekken, ook fijn en gezellig, waarbij we ook samen lachend door de binnenstad van Rotterdam lopen. De laatste keer viel het afscheid me ook echt zwaar, ik wilde het samenzijn, de saamhorigheid, die we op dat moment hadden, helemaal niet kwijt, maar vasthouden, al was het maar voor nog 5 minuutjes. Terugreizend met de metro volgt dan het zwarte gat, terug naar de realiteit en dat doet pijn. Dat is ook één van de redenen dat ik met het ov reis, ik gebruik de reistijd om verdrietig te zijn, maar ook om me te herpakken, zodat ik thuis moeiteloos mijn leven met de meiden oppak.
Als ik mijn leven nu zou moeten omschrijven, vind ik er nog steeds zonnestraaltjes, mooie momenten die alles lichter maken, maar het is wel heel intensief.
En kattenknuffels maken ook veel goed 💗
♥️
BeantwoordenVerwijderen