Gebroken

Gebroken ben ik. Versplinterd is mijn hart, in honderdduizend kleine scherfjes.

Misschien dat de realist, de sceptici, dit al zagen aankomen. Ik niet, ook deze keer kwam dit voor mij weer als een donderslag bij heldere hemel. Na onze vakantie in Berlijn, voelde ik wel dat R. zich terugtrok. Hij gaf aan ruimte nodig te hebben en ik gaf deze, want ik ken zijn, zoals hij dat zelf noemt, spaghetti hoofd. Dus ik heb deze verwijdering ook nooit persoonlijk opgepakt. Ja, ik vond het niet leuk dat we nauwelijks afspraken, maar ik had immers zelf gezegd, dat hij de tijd en rust moest pakken die hij nodig had. Maar het dieptepunt was toch wel de laatste week van oktober, toen R. in Engeland was om een boot om te varen. Die week verdween hij voor mij zo ongeveer van de aardbodem, als in ik hoorde nauwelijks iets. En ik accepteerde dat, iets met vertrouwen van mijn kant en hem ruimte gevend.

Maar tegen de tijd dat ik zeker wist dat hij weer terug was, wilde ik graag weer een weekend afspraak om zoals ik het zei, de T in LAT ook weer wat aandacht te geven. R, wilde dit ook, wilde ook praten en moest hier ook nog wat spullen ophalen, die hij de week erna nodig had. Geen probleem van mijn kant, want er stond hier ook nog een tas met schone was op hem te wachten (achteraf terugrekenend stond die was hier al 4 weken). Die zaterdag ben ik eerst 's ochtends nog een yogales gaan volgen, waardoor inderdaad mijn hoofd heerlijk rustig was en ik ernaar uitkeek om R. weer te zien. En omdat de meiden er niet waren die dag, had ik ook zoiets van hebben we zeker privacy samen. R. kwam begin van de middag en was gejaagd, gestresst en afstandelijk. Hij zocht de spullen bijelkaar die hij nodig had, hij vertelde mij over die vaar week, waarbij ik hoorde dat hij ipv zondag al op vrijdag/zaterdag teruggekomen was. Ik weet dat ik hem toen heel vragend aankeek, zo van en het was niet in je opgekomen dat mij even te laten weten. Het verwarde mij heel erg dit zo koud te horen.  We gingen lopen, ik heb al eerder gezegd dat we allebei als er wat te bepraten is graag lopen, net of de woorden dan makkelijker komen. Maar R. sprak niet, liep naast me en verder niets. Dus vroeg ik hem hoe het nu met hem gaat, met de rust in z'n hoofd met het alleen-wonen in de camper. Hij vertelde dat zijn hoofd prima was, dat de manier waarop hij nu leeft hem prima beviel. Ik vroeg waar ik in het geheel nog paste en toen hoorde ik weer de bekende woorden, dat ik een prachtige vrouw ben, maar hij het verder niet weet. En toen werd ik zo kwaad, want deze shit heb ik al eerder gehoord en daarbij hebben wij tijdens de vakantie en ook alle samen-weg-weekenden zeker niet als broer en zus samengeleefd, dus hem verteld dat hij nu echt hulp moet zoeken vanwege adhd en depressie en weet ik veel wat nog meer. Toen werd hij ijskoud en vertelde de echte reden, dat er een ander is. Pats met 10-nul achter, ingeruild voor het groene gras aan de overkant.

Of hij verder nog iets heeft gezegd weet ik niet, want ik hoorde niets meer, ik kon alleen nog maar doorlopen. Uiteindelijk ben ik nog met R. meegelopen naar de camper en hebben we afscheid genomen.  En toen mocht ik alleen naar huis en mocht ik het aan de meiden vertellen.

En nu? Geen idee. Ik functioneer nauwelijks, mijn gedachten gaan alle kanten op en soms vind ik het al een prestatie om op te staan. Maar ergens kan ik niet toegeven aan hoe ik me voel. Ik ben verantwoordelijk voor huis, haard en alles en iedereen hier. Dus ik raap mezelf velen malen per dag bijelkaar om door te gaan.

Ik heb een week later nog een afspraak met R. gehad. Ik heb zoveel vragen en begrijp ook sommige dingen niet alsof ik ergens stappen heb gemist. Antwoord op vragen kreeg ik niet, voor hem had ik de dingen zelf al ingekleurd. En eigelijk het niet beantwoorden bevestigd voor mij wat ik intuïtief al aanvoelde. Maar ik heb hem wel tijd gevraagd, want ik heb hem alle tijd en ruimte gegeven. Nu is mijn hoofd stuk en heb ik tijd nodig voor ik verder kan. 

Inmiddels zijn we al een halve maand verder, ben ik aan het overleven in plaats van leven en mis ik hem vreselijk. Ik ben mijn Lief, mijn vriend, mijn minnaar en geliefde kwijt. Dus hoe nu verder weet ik gewoon even niet.

Samhain

Het jaarfeest dat misschien het meest tot de verbeelding spreekt ook vanwege de associatie met Halloween (Allerheiligen) en Los Dias de los Muertos (de dag van de doden).

Samhain is de donkere tegenhanger van Beltane. De hemelgod Lugh die zichzelf offerde met Lughnasadh en zijn reis naar de onderwereld begon met Mabon is met Samhain aangekomen in de onderwereld.

Dit feest betreft het sterven van het jaar en is daarom ook het feest van het Nieuwe jaar, want een sterven houdt een wedergeboorte in.
Maar op dit tijdstip is de dood duidelijker waarneembaar dan de nu nog abstracte wedergeboorte.
De akkers liggen braak, het levenssap is in de wortels weggezonken en de hele natuur is in rust.

Met Samhain lost het oude jaar op, valt uiteen, en daardoor vervagen ook alle grenzen, met inbegrip van die tussen de levenden en de doden. Daardoor kun je eerder dan anders de aanwezigheid ervaren van degenen die voor ons gestorven zijn, maar nog steeds met ons verbonden zijn en over ons waken.

Dit is de tijd van dood en wedergeboorte,  van transformatie.

De tijd van Mabon leerde al welke obstakels ons tegen houden.
Nu met Samhain zijn we zover om hetgeen wat je als ballast ervaart achter je te laten.
Je kunt jezelf de vraag stellen wat je wilt bereiken, wat je met je leven gaat doen in de nieuwe jaarcyclus.

Samhain geeft je de mogelijkheid te overdenken, te beslissen en opnieuw te beginnen.
Maar een nieuw begin komt wel met offers. Je moet je bewust zijn wat je wilt opofferen, waar je afstand van wilt doen.

De pompoen, het symbool van Samhain, deze wordt uitgehold en in de schil wordt een gezicht gekerfd.
De kaarsen die in de uitgeholde pompoen worden geplaatst symboliseren de ziel, die nooit sterft.
De vrucht zelf, symboliseert het vergankelijke lichaam.
En door van het vruchtvlees soep, cake of brood te maken symboliseer je de wedergeboorte.

De elementen van Samhain zijn water en aarde.
Water om los te laten, om het oude met de stroom mee te laten voeren.
Aarde om te gronden, om diep in onszelf te kunnen gaan en te begrijpen wat we voor het nieuwe jaar nodig hebben.

Voor onze voorouders was Samhain het laatste oogstfeest; het slachtfeest.
Het vee werd binnen gehaald en voor een deel geslacht om de winter door te komen. Het bloed werd over de akkers verspreid om dank te zeggen en een goede oogst voor het volgend jaar te verzekeren. Dit zou misschien de reden kunnen zijn dat november ook de bloedmaand genoemd wordt.
Nadat het restant van de zomer op een vreugdevuur was beland en de voorbereidingen voor de winter waren afgerond, hebben onze voorouders deze periode gezien als het moment waarop de oude cyclus overgaat in een nieuwe.

Dit is de periode om naar binnen te keren. Samen te zijn met familie en dierbaren, de doden te eren en de geboortes van het afgelopen jaar te vieren. Te voelen en te beseffen dat ieder einde ook weer een nieuw begin inhoudt.

Blessed Samhain!

Zelfzorg

Zelfzorg en me-time zijn voor mij toch een beetje jeuk woorden., misschien omdat deze kreten tegenwoordig te pas en te onpas gebruikt worden. Maar aan de andere kant als iemand tegen mij zegt; ik heb even tijd voor mezelf nodig, kan ik dat prima begrijpen. Ik heb net ook heerlijk mijn hoekje van de bank gezeten, kop thee in m'n handen en een beetje voor me uitstaren, kijken naar de blaadjes die van de bomen waaien. Heerlijk ontspannend.

Ik heb niet vaak een 'leeg' hoofd, verre van dat. Ik heb vooral een hoofd dat altijd maar doorratelt en daarbij ben ik ook nog iemand, die emoties en gevoelens van een ander aanvoelt en oppikt. Dus om niet volledig overspoelt te raken, heb ik lang geleden al geleerd regelmatig wat tijd voor mezelf te nemen. En dat kan zijn door te lezen, ik ben gek op boeken waarin ik helemaal in het verhaal kan opgaan of wandelen en ik ben buiten en ik kom al lopend in een bepaald ritme en dat geeft rust. En natuurlijk breien, sokken breien is voor mij bijna meditatief, steeds de herhaling van de beweging en omdat ik al zoveel sokken heb gebreid, kan ik het bijna gedachtenloos.

En er is yoga, maar dan wel yoga zonder zweverij. Ik hoef niet m'n chakra's aan te roepen of met z'n allen te chanten. Maar gewoon bewegen, rustig, in stilte. Alleen de stem van de docent die je van positie naar positie praat, zodat je bijna gedachteloos vloeiend beweegt. Heerlijk vind ik dat.

Jarenlang gedaan. 

Maar afgelopen maart stopte door omstandigheden de docent en dus de yogastudio ermee. Ik heb de laatste lesmaand m'n yogamat wel een aantal keer volgesnotterd, ik was toen al zo labiel als de pest door m'n relatieproblemen en dit ook nog erbij.

Maar ondanks dat ik weet hoe goed yoga voor mij is, ging ik niet op zoek naar een nieuwe yogastudio. Ik vond mijn situatie, ook financieël, zo onzeker dat ik eigenlijk geen extra geld wilde uitgeven. Nu heb ik een lieve yoga vriendin, die wel op zoek ging en mij van haar speurtocht op de hoogte hield. Die mij vertelde dat ze eindelijk na heel veel proeflessen een yogastudio had gevonden, waar de lessen goed en de sfeer fijn was.

En toen begon het bij mij ook weer te kriebelen, ik miste het rustige bewegen, de ontspanning die het geeft. 

Dus terug van vakantie boekte ik een proefles en ik rolde weer m'n matje uit naast dat van m'n yoga vriendin. En het was als vanouds, m'n lichaam dat de bewegingen volgde en steeds zich steeds verder ontspande.

En nu heb ik dus weer een abonnement afgesloten en vanmorgen voor de komende 2 maanden mijn lessen ingepland, want als ik goed voor mezelf wil zorgen, heb ik yoga nodig.

En heel eerlijk, ik heb dit stuk zelfzorg ook nodig om overeind te blijven in de R-situatie. Terwijl de meiden en ik verder leven, glijdt hij weg in een soort van grijs, alle contact mijdend. Exact hetzelfde als vorig jaar rond deze tijd, toen hij overigens nog wel gewoon thuiswoonde. Toen heb ik de 'schuld' bij mijzelf;gelegd; ik was niet goed, lief, spannend en sexy genoeg. Nu weet ik dat het niet bij mij ligt; ik geef ruimte, ben lief, gezellig gezelschap, niks mis mee. Het zit in zijn hoofd. Je wil niet weten hoe vaak ik het nummer Zombie van The Cranberries zing 'What's in your head? In your head?'

Zo zonde dat de man, die altijd zegt dat het niet verkeerd is voor iedereen om af en toe met een psycholoog/therapeut te praten, zelf zijn eigen raad niet opvolgt.

Dus wij staan even stil en ik wacht, want ik heb dat geduld en kennelijk bijna onuitputtelijke liefde

deze week

Laat ik maar weereens een week overzicht doen. En dat begint bij afgelopen zaterdag in Rotterdam, waar ik een afspraak met R had. We dronken koffie en tussen de buien door liepen we rond de Kralingseplas. Wij zijn allebei mensen die het gemakkelijkst praten tijdens het lopen, als of tijdens het bewegen de woorden makkelijker komen. Het gesprek opgepakt waar we het in Berlijn lieten rusten. Het is geen spijkers met koppen slaan, het is vooral luisteren, vragen stellen en begrip voor mekaar hebben. En dat vreet best energie, dus mijn avond was dan ook bank, dekentje, pot thee en netflix.

Ik denk niet dat ik zondag iets boeiends heb gedaan, want ik heb er totaal geen herinnering aan. Maandag is al jaren mijn vaste opruim- en schoonmaakdag, dus dat is de bekende riedel van wassen draaien, badkamer en wc soppen, kattenbakken verschonen en van zolder tot beneden stofzuigen, maar erna is er breitijd. Ik moest nog een kadootje afmaken.

Dinsdag is natuurlijk een werkdag. Ik heb vorige week al gemerkt dat onze Millenial, die een deel van mijn werk had overgenomen tijdens mijn vakantie op z'n zachtst gezegd nogal slordig is en hierdoor gewoon stomme fouten maakt, die ik weer zeer fijn kan oplossen. Dat frustreert mij lichtjes, zeg maar. En dit was ook de dag dat mijn lieve puber haar scooterrijles had. Ze kan niet wachten tot ze dat rijbewijs heeft en ze op de scooter naar school en werk kan.

Woensdagmiddag stond er nog een gesprek met onze therapeute op de kalender, deze afspraak hadden we al ruim voor Berlijn ingepland en ik wilde deze nog steeds door laten gaan, ook omdat het gesprekshaakjes kan opleveren voor onszelf en omdat we van haar meer willen leren over gesprekstechnieken. We zijn beide nogal conflictmijdend en soms moet je juist het confict opzoeken om tot inzicht te komen. Helaas stonden de gesprekstechnieken kennelijk pas voor een volgende afspraak op haar werkmethode en sloeg zij de plank meermaals mis, door ergens een conclusie aan te plakken, die nogal uit de lucht gegrepen voelde. Kortom we hebben even geen vervolgafspraak gemaakt. Al heb ik wel het idee dat zo'n sessie altijd wel iets doet, alleen al aan het feit te merken dat ik echt doodmoe ben erna.

Donderdag en vrijdag waren ook weer werkdagen. Ik had al gezegd dat ik niet blij was met onze Millenial, na vrijdag kon ik haar wel wat aandoen. Gelukkig zat ik vrijdag alleen op de afdeling, kon ik tenminste ongecensureerd vloeken (Ja, zo erg was het wat ik nu weer tegen kwam), dus komende week ga ik eerst alle administraties nalopen in de hoop dat ik er nu echt alles kan uithalen en oplossen. Even ter info, zij heeft een controlerende functie en ik lever haar gegevens aan, maar nu moet ik de controller gaan controleren. Donderdag wel nog een minifeestje, want puberdochter is voor haar scooterrijbewijs geslaagd.

En dan is het weer weekend. Ik breide nog een paar sokken af. Deze zijn wel voor mezelf. Ik was deze sokken begonnen om een breiwerk voor de vakantie te hebben. Ik kon die andere sokken immers niet meenemen, want die waren het verjaardagscadeau voor R. En ik zeemde de ramen aan de voor- en achterkant van het huis, was hard nodig. Voordeel is wel dat je dan heel goed kan zien dat die ramen ook echt weer schoon zijn 😊 Verder geen wilde dingen, nog wel een stuk gelopen, omdat het nu eenmaal mooi weer is en mooi buiten met de verkleurende bomen en vallende blaadjes, dus ervan genieten zolang het nog kan.

Maar dat was mijn week en de volgende week begint met een bezoekje van de verwarmingsmonteur voor de jaarlijkse service van de ketel om 8 uur 's ochtends. (ik weet niet wat ik dacht toen ik dit heb afgesproken), dan begin ik donderdag weer met yoga bij een andere yogastudio en vrijdag en zaterdag staan in het teken van concerten Kane en The Dropkick Murphys!

ben er weer

 

Ik ben weer terug. Nou ja, dat was ik al een week. Ik heb er zelfs al twee werkdagen opzitten. Alleen had ik mezelf nog geen tijd gegund om achter de computer te kruipen.

Berlijn was fantastisch, wat een geweldige stad, heeft echt mijn hart gestolen. We reisden er naartoe via de Harz, mooie natuur waar we ook, toen tussen de buien door hebben gewandeld. En de terugweg ging via Mecklenburg een streek ten noordwesten van Berlijn. Zeker na de drukte van Berlijn was de stilte van de natuur heel fijn. Daar natuurlijk ook weer gewandeld en nog nooit zoveel paddenstoelen gezien als daar. Dus ja een heel fijne vakantie en ik had graag nog even in die vakantie bubbel willen blijven zitten of in ieder geval dat relaxte gevoel willen vasthouden.

Maar ja dat is mooi weer spelen, zo in zo'n bubbel te blijven zitten, Er is immers mijn leven met de meiden en mijn leven met hem en ik sta er in een soort van spagaat boven, met in ieder leven een been. En die werelden komen niet bijelkaar. Hier ook met R overgesproken, maar hij weet het nu gewoon niet meer en ik heb het gevoel dat waar hij mij eerst zijn anker noemde,  ik nu meer een sleepnet ben. Dat doet wat met me, hoor. Een gevoel van terug bij af. Dus diep ademhalen, mezelf beseffend dat het leven met de dochters eigenlijk vrij rustig verloopt en er hoop uit putten dat hij en ik nog steeds praten. En ik denk dat de slaapmedicatie van de huisarts mij ook helpt, kan ik eindelijk af en toe m'n hoofd uitzetten.

Dus life goes on.

Mabon

De tijd waarin de zomer voorbij is en het afnemen van het zonnejaar werkelijk gevoeld word. Vanaf nu wint de duisternis het van het licht en zullen de dagen langer donker zijn dan licht.

Zowel de lente-equinox als de herfstequinox zijn tijden van balans, maar Mabon is de tijd van herbalanceren.

Mabon leert ons loslaten van bepaalde emoties en gewoontes, die onze groei belemmeren. Zoals obstakels de vrije stroom van een rivier kunnen belemmeren, kunnen bepaalde emoties en ingesleten gewoontes onze energiestroom laten stagneren. Mabon helpt ons deze los te laten, zodat wij verder kunnen. 

Mabon is ook het loslaten van de zomer en het naar binnen keren, letterlijk als meer binnenshuis gaan leven, omdat de temperatuur daalt. Figuurlijk, omdat je je richt op je eigen emoties, kijk je naar jezelf en richt jij je naar binnen.

Mabon is een dankfeest, een moment om waardering te betuigen aan de Godin en haar gaven.
Het graan is geoogst, het fruit en de noten zijn geplukt en de groentes geoogst voor de eerste vorst komt.
De voorbereiding op de koude donkere maanden is gedaan.

Vier de overvloed van Moeder Aarde en sta stil bij de tijd die gaat komen.
Blessed Mabon!

begin van de herfst

 

En toen was het ineens september. Mijn favoriete maand, aan de ene kant nog nazomer, maar ook al overduidelijk herfst. Ik ben, denk ik, wel een herfsttype, weer knus naar binnen na een lange zomer buiten. En ik ben aan het aftellen, nog 10 dagen, dan ben ik eindelijk voor tweeënhalve week vrij. Was ik begin juli nog optimistisch over de zomer blijven doorwerken, achteraf is het mij vies tegen gevallen. Het extra werk wat ik van diverse vakantie vierende collega's overnam, wat omdat het niet in mijn routine zit natuurlijk veel meer tijd vroeg, waardoor ik gewoon volle werkweken had. En daarbij ook dat ik al vanaf januari gewoon aan het doorbikkelen ben, met erbij nogal wat stress vanwege de privé situatie, dus is het misschien niet vreemd dat ik nu volkomen op ben. 

Dit kan ik voortaan beter anders aanpakken, dus om ervoor te zorgen dat ik de rest van het jaar niet  door blijf rennen, heb ik meteen tussen kerst en oud-en-nieuw vrij genomen, want ja dit jaar had ik nog verlofdagen genoeg.

Toch word ik ook nog steeds geconfronteerd met pijnpunten. Ik vind het moeilijk dat gezinsdingen er niet meer zijn, zoals het vieren van de verjaardagen van beide dochters, die beide deze maand verjaren. Nu is het ik en de meiden.

En mijn andere wereld is hij en ik en die werelden raken elkaar soms licht, maar vloeien zeker niet in elkaar over. 

Toch geniet ik heel erg van de kampeerweekenden die ik met R heb, dan voel ik me even alleen maar San, geen mama,  en hebben we echt tijd voor elkaar. En omdat we elkaar sinds begin augustus nauwelijks hadden gezien, iets met zeilwedstrijden in Friesland, was ik heel blij dat we afgelopen weekend onverwachts toch even konden kamperen. In augustus hadden we ook nog therapie sessie gehad, maar er echt over nagepraat hadden we nog niet. We zijn er niet helemaal zeker van of deze vrouw de juiste voor ons is. Al een paar keer trok ze een voorbarige conclusie over ons en dat geeft mij het gevoel dat ze te veel haar standaard riedeltje afwerkt. Wat betreft de gezinssituatie komt ze echt met goede tips en adviezen. Dus misschien nog even voordeel van de twijfel. 

Maar eerst maar eens met vakantie, het plan is Berlijn, maar de weg er naartoe zien we wel. Eens kijken hoe het is om twee weken samen te zijn. Denk dat het wel goed komt. Ik heb er zin in.

en weer verder

Weer een paar weken en een goed aantal gesprekken verder, hebben we ons evenwicht weer teruggevonden. Een wankel evenwicht weliswaar, maar er is weer balans. Waar ik naar het grote geheel keek, namelijk de mogelijkheid om weer als gezin samen te wonen, keek hij naar tussenstappen; als in een aantal dagen samen en dan weer aantal dagen apart. Hoe we dit vorm kunnen gaan geven? Geen idee. Misschien eerst maar eens beginnen met dat R weer keertje mee eet, waarbij we met z'n allen, ontspannen aan tafel zitten , maar zelfs zover zijn we nu nog niet.

Soms ben ik heel trots op ons, dat we sinds januari zo ver gekomen zijn en om wat we nu voorzichtig weer opbouwen. En soms vind ik, dat ik vooral een heel lange adem moet hebben en veel geduld. Terwijl ik niet bekend sta als de meest geduldige persoon. Maar ik leer het nu wel; geduldig te zijn 😉

Lammas / Lughnasadh

Dit is het feest van de eerste oogst, de graanoogst,  om de aarde te bedanken voor haar mildheid.

De Keltische naam van dit feest, Lughnasadh, betekent 'rouw om Lugh'  , terwijl de Saksische naam, Lammas, 'broodmis'  betekent.
Het representeert het vervagen van het licht van de zon en dus de dood en opoffering van Lugh.
Door deze opoffering kunnen wij van de oogst genieten, anders zouden de gewassen zijn verbrand op de velden.
Lammas / Lughnasadh is de uitkomst van Samhain, Imbolc en Beltane. 
Nu vier je de uitkomst van wat geplant werd met Samhain, gezaaid met Imbolc en bloeide met Beltane.

Lammas is een saksische naam en betekend brood, Lammas is dus het feest van het brood.
Dit is een tijd, die rust na gedane arbeid markeert, een tijd om voorraad in te slaan.
Het is een tijd van vieren en genieten van de uitkomst van ons dagelijks werk.

Het is de tijd van analyseren en evalueren, de voorbereidingen voor de komende donkere tijd, waarin we terug kijken op het jaar en teren op de oogst van de zomer.
We staan stil bij wat we bereikt hebben en zijn dankbaar voor wat we hebben.

Het is een tijd om anderen te laten delen in onze overvloed.
Lammas geeft ons de gelegenheid om na te denken over wat beter had gekund en over wat goed is en voortgezet kan worden.

Deze periode staat in teken van de elementen vuur en water.
Het vuur van Litha brandt nog in ons, maar al wel minder heftig.
En dit vuur zorgt er voor dat Lammas nog een heel uitbundig feest is, met muziek, zang en dans.
Het water zorgt al voor een beginnende stroming van emoties, waardoor we onze oogst kunnen overdenken en zien wat goed is en wat we moeten loslaten.

Dit is het laatste uitbundige feest, na Lammas keren we ons weer langzaam naar binnen.

Extrovert wordt weer introvert.

Buiten leven wordt weer leven binnen met het gezin.

Zonnewarmte wordt verruild voor de warmte van wol en vuur.

Maar voor nu:

dans, maak muziek, eet, drink en wees vrolijk.

Vier de oogst en toon dankbaarheid voor de overvloed van de Moeder.

Blessed Lammas

Blessed Lughnasadh

sessies

 

We hebben de stap gezet en aangeklopt bij een relatie therapeut. De laatste maanden hebben we samen misschien meer gepraat dan in de jaren ervoor en dan bedoel ik niet small talk, maar we merkten wel dat we wat vast begonnen te lopen. We dansten om bepaalde onderwerpen heen uit angst de ander te kwetsen of om verkeerd begrepen te worden, dus het was tijd om iemand in te schakelen om ons te hiermee te helpen en te leren om te blijven praten ook als je opgeslokt wordt door de hectiek van alledag.

De eerste sessie was okay, ook een wederzijds aftasten, maar toch vond ik het wel pittig, want door alles weer te sprake te brengen, kwamen bij mij ook alle emoties weer los. En de rauwste ervan had ik natuurlijk allang al weggestopt.

Sessie twee was ronduit kut. De therapeute legde mijn grootste pijnpunt bloot, wat al in mijn kinderetijd ontstaan was, waardoor ik me ook altijd conformeer aan andersmans wensen en behoeftes, zeker als ze dichtbij me staan. Daarna verlegde de therapeute haar aandacht naar R en vroeg hem mij te geven waar ik eigenlijk om vroeg en dat kon hij niet. Niet op de manier waarop zij dat vroeg. En ik voelde me zo verloren en alleen daar. Ineens was één van de hulpvragen van ons voor hem voor 180 graden gedraaid en stond ik voor mijn gevoel weer alleen. 

Na deze sessie gingen we beide met een zeer onbevredigend gevoel weer daar weg. Hadden we na de eerste sessie nog een stuk gewandeld en dingen besproken, deze keer liepen we een heel klein rondje en hebben mekaar stevig geknuffeld zonder iets te zeggen. 

Aan het eind van de middag kwam R, die een werkafspraak in DenHaag had gehad, nog even langs en hebben we alsnog gepraat over hoe we het allebei hadden ervaren en hoe we ons nu voelden en waar er in emotie dingen te hard waren verwoord. Toch konden we met dit gesprek samen het rotgevoel dat we allebei aan die sessie hadden overgehouden ombuigen naar de goede dingen die eruit kwamen.

En ik denk dat dit ook de essentie zal zijn. Zij geeft ons aanzetjes, prikkelt ons, laat emoties naar boven komen en daarna moet wij er zelf weer verder over praten. Maar bij de volgende afspraak moeten we haar wel meteen duidelijk maken dat het niet onze bedoeling is om na vijf sessies weer als gezin in één huis te leven, dat willen we nog niet. Al is het wel mijn diepste verlangen voor de toekomst.

Maar al met al ben ik nu al een paar dagen emotioneel labiel en aan het piekeren. Wat mij gewoon niet helpt is dat R vanaf vrijdag aan de andere kant van het land zat en we nog geen dag hebben afgesproken om elkaar te zien. Ik mis het om alle emoties die nu nog zo vers zijn te kunnen bespreken en ik mis ook die arm om m'n schouder, dat stukje aanwezigheid.

Eigenlijk als ik heel eerlijk ben, vind ik alles nu gewoon heel kut.

Zomer

 

Het is nu toch echt zomer, de lange dagen vertellen het, de uitbundig bloeiende planten zingen het, zelfs de kalender zegt het. Alleen voel ik het niet. Ik geniet van de lange avonden, van alles wat groeit en bloeit in tuin en moestuin, maar het gevoel wat ik anders altijd heb zo rond de zomervakantie ontbreekt bij mij.  Ik realiseerde me , zelfs een tikje verbaasd, dat volgende week de eerste collega's al met vakantie gaan. Dat vakantie gevoel of bijna vakantie gevoel ontbreekt dus totaal bij mij.

Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat ik deze zomer geen vrij heb genomen, dus ik heb ook geen last van het gevoel te stranden in het zicht van de haven, wat ik normaal heb vlak voor ik eindelijk met vakantie ga. Deze zomer ben ik de rots in branding van onze afdeling en ik vind het wel prima. Waren werk en collega's mijn afleiding in januari, nu is het de constante factor, soms zelfs houvast.

Langzaam komt mijn lijf weer uit de totale fight or flight modus, waarin het in januari beland was. Waarin ik zoveel mogelijk mijn gevoel opzij schoof, want ik moest overleven, sterk zijn, standvastig, maar soms ook meebuigen als het riet langs de slootkant. En met het loslaten van die modus komen pijn en verdriet soms op de meest overwachtse plaatsen en momenten naar boven. En dat mag.

Waar hij me blijft vertellen dat ik zijn anker ben, is mijn anker, mijn vertrouwen, in januari zo abrupt losgeslagen dat het de bodem nu wel voelt, maar nog niet er weer in vastzit, dat heeft tijd nodig en die tijd krijg ik. En ja, hij en ik, zijn nog steeds een wij, alleen voorlopig in een andere vorm dan het was.

En voordat iedereen denkt dat ik dit jaar echt doorga zonder vakantie, wees niet bang. Ik had ergens in mei een collega al moeten beloven om minimaal een week vrij te nemen in de zomermaanden en dat heb ik gisteren dan ook gedaan. Half september, na de verjaardagen van de dochters, ben ik twee weken vrij. En als kers op de taart gaan hij en ik dan samen naar Berlijn.

de laatste weken

 

Ik had een paar weken geleden mijn laptop al verplaatst van de zolder naar de bijkeuken/werkkamer en daar ben ik nu heel blij mee, want hier is het nog goed te doen met luxaflex voor de ramen en plavuizen op de vloer. Ik begrijp ook niet dat de katten niet hier gaan liggen, de ene ligt te stoven verstopt onder de vlinderstruik en de rozemarijn en de ander ligt in de schuur languit op de vloer. 

En omdat ik toch bezig was de foto's van camera en mobiel over te zetten op de laptop, kon ik ook wel even iets bloggen. Het was al weer een tijdje geleden en er is best wel veel gebeurd deze laatste weken, met kleine stapjes, die soms best veel betekenen, komen R en ik toch weer dichter tot elkaar.

Ook jongste dochter maakte een stap, de opleiding voor het komende schooljaar, waar zij in december voor koos, bleek toch niet bij haar te passen. Er volgden wat gesprekken tussen haar en mij en ook tussen leerplicht en ons. En samen met de leerplicht ambtenaar en een begeleider van haar mbo kwamen ze tot een compromis. Ze blijft werken waar ze nu werkt, want dit bedrijf is een officieël leerbedrijf, en ze gaat straks één dag in de week naar school. 

Nu zijn de foto's bij deze blog een verzameling van de afgelopen weken en ook nog in willekeurige volgorde. Maar deze hierboven is van deze ochtend, toen ik voor het echt warm zou worden de doperwten ging oogsten. Dit is ook echt de hele oogst, als ik ze dop blijft er net een hoeveeleid over voor één maal, maar dat maakt mij niet uit, dit is mooi wel eten uit eigen tuin.

Moet altijd een beetje lachen om mezelf, hoe trots ik kan zijn op mijn oogst, ook al is die best bescheiden.

Alles bijelkaar zijn het misschien allemaal kleine dingen, maar die maken wel mijn dag en dagen.

Litha

Midzomer / Zomerzonnewende.  Misschien klinkt het vreemd om vandaag Midzomer te vieren, terwijl voor ons de zomer net is begonnen. Maar vandaag vieren we de langste dag en hier voorafgaand de kortste nacht. Vanaf Yule tot nu leven we naar het licht toe; de dagen lengen. Litha is het keerpunt, vanaf nu gaat het leven weer van het licht af; de dagen zullen weer korter worden tot aan Yule.

Met Litha bereikt alles een hoogtepunt, alles in de natuur is groen. Het is ook de dag met de meeste zonne-uren. Dit geeft de kracht van de zon weer. Er wordt een keerpunt gevierd, men wacht de oogst af, nu gaat groei en bloei over naar rijping van de vrucht.

Dit is de tijd van het element vuur. Vuur brandt en een te veel aan vuur doet alles verbranden. Dit is ook de tijd van het offer van de god. Hij offert zichzelf op (neemt af in kracht), zodat de oogst niet op de velden zal verbranden. Dit is ook de tijd van de godin Artha; de berin, de beschermster. Zij beschermt zowel haar dierbaren als haar eigen grenzen. Zij geeft grenzen aan, opdat je niet door je eigen vuur(passie) verteerd zal worden.

Litha is een vrolijk jaar feest met zang, muziek en Midzomervuren. Deze vuren worden ontstoken voor bescherming, reiniging en de hoop dat de zon zijn warmte lang genoeg zal behouden om een goede oogst te waarborgen. 

Blessed Litha

Life lately

 

Ik was het weekend bij mijn moedertje in Drenthe en ik kwam terug met tuitende oren, wat plantjes voor in de tuin en een bos pioenen. Het was een gezellig weekend. We aten asperges, waar ik sowieso heel blij van word. Asperges,  die je daar gewoon bij de kweker haalt en de eitjes voor erbij, bij de boer aan de overkant. Ook liet mijn moeder mij haar favoriete tuincentrum zien, dat is nu ook mijn favoriete tuincentrum, alleen jammer dat ik er 200 km voor moet rijden 😂 Terwijl moeders 3 kratjes vulde met perkplantjes, keek ik rond tussen de vaste platen, die heerlijk op alphabetische volgorde stonden. En daar vond ik Bijvoet (Artemisia), Duizendblad (Achillea) en toen kon ik de Smeerwortel (Symphytum) ook niet laten staan, dus mijn kruidentuin begint echt al vorm te krijgen. Het boek 'All My Wild Mothers' wat ik afgelopen winter las, inspireerde mij tot het maken van een tuin gevuld met geneeskrachtige planten. Ik kan nu voor mijzelf echt wel zeggen dat tuinieren heelt, ik denk dat ik op sommig gebied meegroei met mijn plantjes.

Ook breide ik de laatste dagen gestaag door. De spencer waar ik begin juni mee begon is nu al weer bijna klaar. En dat is maar goed ook, want het kan zijn dat ik wol heb besteld om mee te doen met een knit-along om een zomervestje te maken.

De routine van de afgelopen tijd is vooral tuinieren, wassen/schoonmaken, werken, koken en breien en daarin heeft iedere dag zo zijn eigen regelmaat. En omdat regelmaat en routine mij altijd rust geven, merk ik ook dat er langzaam meer ruimte komt in mijn hoofd, mijn gedachten schieten niet meer steeds alle kanten op. Er is rust en focus en dat voelt goed.

Neemt niet weg dat ik nu wel meoe zorgen dat de kattenbak verschoond wordt, de was opgevouwen en misschien ook de groente schoon gemaakt. Dus over tot de orde van de dag.