Zomer

 

Het is nu toch echt zomer, de lange dagen vertellen het, de uitbundig bloeiende planten zingen het, zelfs de kalender zegt het. Alleen voel ik het niet. Ik geniet van de lange avonden, van alles wat groeit en bloeit in tuin en moestuin, maar het gevoel wat ik anders altijd heb zo rond de zomervakantie ontbreekt bij mij.  Ik realiseerde me , zelfs een tikje verbaasd, dat volgende week de eerste collega's al met vakantie gaan. Dat vakantie gevoel of bijna vakantie gevoel ontbreekt dus totaal bij mij.

Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat ik deze zomer geen vrij heb genomen, dus ik heb ook geen last van het gevoel te stranden in het zicht van de haven, wat ik normaal heb vlak voor ik eindelijk met vakantie ga. Deze zomer ben ik de rots in branding van onze afdeling en ik vind het wel prima. Waren werk en collega's mijn afleiding in januari, nu is het de constante factor, soms zelfs houvast.

Langzaam komt mijn lijf weer uit de totale fight or flight modus, waarin het in januari beland was. Waarin ik zoveel mogelijk mijn gevoel opzij schoof, want ik moest overleven, sterk zijn, standvastig, maar soms ook meebuigen als het riet langs de slootkant. En met het loslaten van die modus komen pijn en verdriet soms op de meest overwachtse plaatsen en momenten naar boven. En dat mag.

Waar hij me blijft vertellen dat ik zijn anker ben, is mijn anker, mijn vertrouwen, in januari zo abrupt losgeslagen dat het de bodem nu wel voelt, maar nog niet er weer in vastzit, dat heeft tijd nodig en die tijd krijg ik. En ja, hij en ik, zijn nog steeds een wij, alleen voorlopig in een andere vorm dan het was.

En voordat iedereen denkt dat ik dit jaar echt doorga zonder vakantie, wees niet bang. Ik had ergens in mei een collega al moeten beloven om minimaal een week vrij te nemen in de zomermaanden en dat heb ik gisteren dan ook gedaan. Half september, na de verjaardagen van de dochters, ben ik twee weken vrij. En als kers op de taart gaan hij en ik dan samen naar Berlijn.

de laatste weken

 

Ik had een paar weken geleden mijn laptop al verplaatst van de zolder naar de bijkeuken/werkkamer en daar ben ik nu heel blij mee, want hier is het nog goed te doen met luxaflex voor de ramen en plavuizen op de vloer. Ik begrijp ook niet dat de katten niet hier gaan liggen, de ene ligt te stoven verstopt onder de vlinderstruik en de rozemarijn en de ander ligt in de schuur languit op de vloer. 

En omdat ik toch bezig was de foto's van camera en mobiel over te zetten op de laptop, kon ik ook wel even iets bloggen. Het was al weer een tijdje geleden en er is best wel veel gebeurd deze laatste weken, met kleine stapjes, die soms best veel betekenen, komen R en ik toch weer dichter tot elkaar.

Ook jongste dochter maakte een stap, de opleiding voor het komende schooljaar, waar zij in december voor koos, bleek toch niet bij haar te passen. Er volgden wat gesprekken tussen haar en mij en ook tussen leerplicht en ons. En samen met de leerplicht ambtenaar en een begeleider van haar mbo kwamen ze tot een compromis. Ze blijft werken waar ze nu werkt, want dit bedrijf is een officieël leerbedrijf, en ze gaat straks één dag in de week naar school. 

Nu zijn de foto's bij deze blog een verzameling van de afgelopen weken en ook nog in willekeurige volgorde. Maar deze hierboven is van deze ochtend, toen ik voor het echt warm zou worden de doperwten ging oogsten. Dit is ook echt de hele oogst, als ik ze dop blijft er net een hoeveeleid over voor één maal, maar dat maakt mij niet uit, dit is mooi wel eten uit eigen tuin.

Moet altijd een beetje lachen om mezelf, hoe trots ik kan zijn op mijn oogst, ook al is die best bescheiden.

Alles bijelkaar zijn het misschien allemaal kleine dingen, maar die maken wel mijn dag en dagen.

Litha

Midzomer / Zomerzonnewende.  Misschien klinkt het vreemd om vandaag Midzomer te vieren, terwijl voor ons de zomer net is begonnen. Maar vandaag vieren we de langste dag en hier voorafgaand de kortste nacht. Vanaf Yule tot nu leven we naar het licht toe; de dagen lengen. Litha is het keerpunt, vanaf nu gaat het leven weer van het licht af; de dagen zullen weer korter worden tot aan Yule.

Met Litha bereikt alles een hoogtepunt, alles in de natuur is groen. Het is ook de dag met de meeste zonne-uren. Dit geeft de kracht van de zon weer. Er wordt een keerpunt gevierd, men wacht de oogst af, nu gaat groei en bloei over naar rijping van de vrucht.

Dit is de tijd van het element vuur. Vuur brandt en een te veel aan vuur doet alles verbranden. Dit is ook de tijd van het offer van de god. Hij offert zichzelf op (neemt af in kracht), zodat de oogst niet op de velden zal verbranden. Dit is ook de tijd van de godin Artha; de berin, de beschermster. Zij beschermt zowel haar dierbaren als haar eigen grenzen. Zij geeft grenzen aan, opdat je niet door je eigen vuur(passie) verteerd zal worden.

Litha is een vrolijk jaar feest met zang, muziek en Midzomervuren. Deze vuren worden ontstoken voor bescherming, reiniging en de hoop dat de zon zijn warmte lang genoeg zal behouden om een goede oogst te waarborgen. 

Blessed Litha

Life lately

 

Ik was het weekend bij mijn moedertje in Drenthe en ik kwam terug met tuitende oren, wat plantjes voor in de tuin en een bos pioenen. Het was een gezellig weekend. We aten asperges, waar ik sowieso heel blij van word. Asperges,  die je daar gewoon bij de kweker haalt en de eitjes voor erbij, bij de boer aan de overkant. Ook liet mijn moeder mij haar favoriete tuincentrum zien, dat is nu ook mijn favoriete tuincentrum, alleen jammer dat ik er 200 km voor moet rijden 😂 Terwijl moeders 3 kratjes vulde met perkplantjes, keek ik rond tussen de vaste platen, die heerlijk op alphabetische volgorde stonden. En daar vond ik Bijvoet (Artemisia), Duizendblad (Achillea) en toen kon ik de Smeerwortel (Symphytum) ook niet laten staan, dus mijn kruidentuin begint echt al vorm te krijgen. Het boek 'All My Wild Mothers' wat ik afgelopen winter las, inspireerde mij tot het maken van een tuin gevuld met geneeskrachtige planten. Ik kan nu voor mijzelf echt wel zeggen dat tuinieren heelt, ik denk dat ik op sommig gebied meegroei met mijn plantjes.

Ook breide ik de laatste dagen gestaag door. De spencer waar ik begin juni mee begon is nu al weer bijna klaar. En dat is maar goed ook, want het kan zijn dat ik wol heb besteld om mee te doen met een knit-along om een zomervestje te maken.

De routine van de afgelopen tijd is vooral tuinieren, wassen/schoonmaken, werken, koken en breien en daarin heeft iedere dag zo zijn eigen regelmaat. En omdat regelmaat en routine mij altijd rust geven, merk ik ook dat er langzaam meer ruimte komt in mijn hoofd, mijn gedachten schieten niet meer steeds alle kanten op. Er is rust en focus en dat voelt goed.

Neemt niet weg dat ik nu wel meoe zorgen dat de kattenbak verschoond wordt, de was opgevouwen en misschien ook de groente schoon gemaakt. Dus over tot de orde van de dag.

Beetje rommelen - huis, tuin en breiblog

 

Ik was door hemelvaart en een verlofdag ineens 6 dagen vrij en ik had grote plannen. Dit wilde ik al heel lang; een aantal rijen stenen uit de cirkel halen en hiervan in de plaats ruimte te maken voor platen. Meer groen in de tuin. Vrijdag begon ik ermee en eigenlijk had ik gedacht dat het veel meer werk zou zijn, maar in één dagen waren de steentjes eruit, het zand uit de cirkel geschept en weer bijgevuld met aarde en de planten, die al stonden te wachten in allerlei potten, gepland. Terwijl ik tussendoor ook oudste dochter even naar het vliegveld (Rotterdam) bracht. Ik was vrijdagavond dan ook best trots op mezelf. En zaterdag vooral heel stil, overal spierpijn 😂 Het boompje wat er staat is een wilde appel en verder staan er kruiden zoals valeriaan, citroenverbena,  salie, vrouwenmantel, nagelkruid en boerenwormkruid. Nu hoeven ze alleen maar te gaan groeien.

De moestuin staat er dit jaar goed bij (geeft nog steeds nul garantie), maar ik heb erwten, stambonen, pastinaak en natuurlijk rabarber. En in een bak staat nog wat palmkool en de pas gezaaide broccoli komt ook al op.

En dan heb ik sinds tijden m'n brei mojo terug. Eigenlijk sinds januari kwam er weinig van mijn naalden, m'n hoofd te vol en geen rust. Maar dat heb ik de afgelopen dagen toch wel goed gemaakt.

Mijn Bergensweater is af. Het is een cropped truitje, gebreid met dubbele draad, dus heel bulky. En vooral heel leuk. De ideale trui voor de wat frissere avondjes op de camping 😉 En ik maakte eindelijk ook het paar sokken af, die ik begin februari begon. Ik noemde deze mijn sorrow socks, maar deze naam doet ze geen eer aan, want ze zijn een joy om te zien.

En omdat ik zo lekker bezig was, zette ik ook nog iets nieuws op. De rowanberry spencer, waar ik patroon en wol al voor had liggen. Dus ik heb me wel vermaakt de afgelopen dagen. 

In ieder geval zijn mijn vrije dagen omgevlogen. Morgen gewoon weer aan het werk, maar over een uurtje eerst maar dochter ophalen van het vliegveld. En dan is het hier weer routine as usual.

as tears go by

 

Als de tranen zijn opgedroogd wat blijft er dan over.......

Niets anders dan het gewone alledaagse leven. Misschien in een ietwat andere vorm, maar het is er wel, de gewoontes, zelfs soms een beetje de sleur van alle dag. Alsof het nooit anders is geweest.

Sommige dagen gebruik ik m'n herinneringen aan mijn leven van ongeveer twintig jaar geleden. Hoe deelde ik m'n dagen toen in, hoe gaf ikzelf mijn leven kleur. En ookal is mijn leven nu anders, ik heb immers geen 4 kinderen meer om me heen, waarvan er toen 2 nog in basisschool leeftijd. Toch helpen die herinneringen me wel om mezelf soms net dat zetje te geven. De schouders op te halen en naar mezelf in de spiegel te grijnzen, want al koos ik er toen zelf voor en deze keer niet, het resultaat is hetzelfde.

En nu we zo langzamerhand de zomer ingaan, merk ik dat mijn energie weer veel hoger is. Ben ik een hele dag bezig, zie ik in huis en tuin allerlei dingen die ik meteen moet aanpakken. Dan zaag ik snoeiafval weg, haal onkruid weg in de moestuin, bedenk dat het onkruid tussen de tegels ook wel weggehaald mag worden en ben ik zo rustig een hele dag bezig waarbij ik soms ook wat mopper omdat nu het langer licht blijft er dus meer tijd is om als dag te gebruiken en ik eigenlijk dus pas later in de avond ga zitten en wat relaxen. Het hoort bij de zomer, denk ik dan maar, voor mijn voorouders gold immers hetzelfde op lange lichte dagen kun/moet je veel werk verzetten.

De foto's die ik hier post heb ik gemaakt tijdens uitstapjes in Brielle, de Brabantse Biesbosch en de Utrechtse heuvelrug.

Ik probeer iedere keer m'n cameraatje mee te slepen, want de foto's die ik met mijn mobiel maak, zijn duidelijk van mindere kwaliteit. Wat ik wel heb gemerkt is, wanneer ik weinig tot geen foto's maak, het eigenlijk niet zo goed met mij gaat, alsof ik niet goed meer om me heen kijk of het gewoon niet meer de moeite waard vind. Dus net met overzetten van foto's van mobiel en camera was ik best blij verrast, want het was tenminste weer een behoorlijke hoeveelheid.

En na hier even een tijdje te hebben zitten mijmeren en schrijven is het nu weer tijd voor de daagse dingen als in de rabarber schoonmaken en klein snijden en het deeg voor de crumble maken.

Fijn weekend!

Beltane

Beltane wordt vertaald als helder vuur of Bel fire..

Voor onze pagan voorouders was de eerste mei de eerste dag van de zomer.

Een van de voornaamste aspecten die tijdens Beltane naar voren komt is vruchtbaarheid. Dit en bevruchting. Dit is de tijd van de bloesems en van de pasgeboren dieren,

Onze voorouders vierden Beltane met dans en eten en in sommige gevallen met een complete symbolische afdwinging van vruchtbaarheid, in de vorm van een woudhuwelijk. Dat werd gezien als een seksuele vereniging waarbij de Gehoornde God via de man als medium de Godin bevruchtte via de vrouw als medium.
Het ritueel werd uitgevoerd als een viering van het leven en de liefde en terwille van vruchtbaarheid en een rijke reproductie, zowel op de akkers als onder mens en dier.

Het ontsteken van het Belvuur is een aanroeping tot de Zonnegod om zegen en bescherming voor het komende jaar. Dit vuur heeft van oudsher helende en zuiverende eigenschappen. Het vee werd door de smeulende sintels gedreven omzielten uit te bannen. Zwangere vrouwen sprongen (bij een niet te ver gevorderde zwangerschap) overheen om zich van een goede afloop van de bevalling te verzekeren. Reizigers sprongen over het vuur voor een veilige reis. Zieken lieten hun kwaal achter in de vlammen. Anderen deden misschien gewoon een wens bij het vuur. En stellen konden samen over het vuur springen om bescherming van hun verbintenis.

De windstreek die hoort bij Beltane, is het zuid-oosten. Dit jaarfeest ligt tussen Ostara (oosten) en Litha (zuiden).
Dit geeft ook aan dat deze periode in teken staat van twee elementen; lucht en vuur.
Lucht in de frisse wind, die overal door heen waait, waardoor je overal nieuwe ideeën kunt opdoen samen met het Vuur van de inspiratie. Het verwarmende vuur, waardoor je actiever en energieker wordt. Het vuur dat de bevlogenheid geeft om ideeën uit te voeren en wat ons letterlijk opwarmt, waardoor al het leven ontluikt en bloesemt.

Vier met ons Beltane.
Vier het leven, vier de liefde.
Blessed Beltane!

Verwachtingen bijstellen

 

Heel voorzichtig groeide bij mij vorige week het plan om je R uit te nodigen met onze paas/lente brunch, niet met verwachtingen, maar gewoon om gezellig bij elkaar te zijn. Ik weet dat R het familie leven zo af en toe best mist. Ik opperde bij hem het idee en hij kwam er positief op terug, het leek hem ook wel gezellig. Wel wilde ik dit eerst aan mijn meiden voorleggen, zij hebben hier ook een stem in. En waar de één er neutraal over was, was de ander niet positief met de reden dat paasbrunch altijd een gezinsding was en wij geen gezin  meer zijn. Het werd dus een niet.

Dit kwam wel wat rauw binnen bij zowel mij als ook bij R. We hadden het in ons enthousiasme allemaal wat te rooskleurig voorgesteld. Ik voelde me er echt verdrietig door. Maar toch vloeide hier iets moois uit voort. R kon mij nu verwoorden waarom hij in januari zo'n drastische stap gezet had en ik kan dit begrijpen, zeker vanuit hem bekeken. En heeft dit alles ons weer iets nader tot elkaar gebracht.

Dus ja, de verwachtingen over de paas moest ik even bijstellen, wat niet wegneemt dat het heel gezellig was. Anders dan gehoopt, maar ook prima en fijn.

En overigens mocht ik vandaag weer m'n verwachtingen bijstellen. Ik had het plan om op mijn vrije woensdag in de tuin te rommelen of verder te breien aan mijn trui. Maar ook vandaag liep anders. Miss T had al sinds zondag heel erge keelpijn en dat werd niet beter, slikken deed pijn en een zwelling aan één kant van haar kaak/nek. Dus vanmorgen hing ik om 8 uur al aan de telefoon om zo snel mogelijk een afspraak te kunnen maken bij onze huisartsenpraktijk. Toen de assistente mij  had aangehoord over haar klachten, vond ze dat er naar gekeken moest worden en had ook meteen plek voor haar. Dus waar ik anders boodschappen zou gaan doen, zat ik nu met dochter bij de huisarts, die even keek en iets zei over een vermoedelijk abces en dat er even een kno arts naar moest kijken. Wij mochten meteen door naar ons plaatselijke ziekenhuis waar op de afdeling kno zelf al een verpleegkundige stond te wachten er een arts bij kwam en voor miss T het zo'n beetje doorhad werd dus het abces in haar keel aangeprikt. Pijnlijk en niet leuk, maar wel nodig. En met recept voor antibiotca en pijnstilling konden we weer huiswaarts, we waren nog geen 20 minuten in het ziekenhuis geweest (dat weet ik, want de eerste 20 minuten zijn gratis op de parkeerplaats daar)

Ik bouwde dan vandaag niet aan een kruidenperkje in de tuin, maar ik kon toch met kruiden bezig zijn, want in mijn kippensoep gaan ook kruiden. En terwijl ik dit typ hoor ik dat mijn patiënt al voor de derde keer een kommetje soep voor zichzelf inschenkt 😉

Het gaat zoals het gaat

 

En het gaat best goed met mij en de meiden. We hebben weer een ritme, zijn nu een gezin van drie. Er worden weer gesprekken gevoerd aan de eettafel. We hebben spotify jamsessies tijdens de vaat. Er wordt gemopperd, gelachen en (door mij vals)gezongen. Kortom we hebben ons leven weer opgepakt.

Dit wil niet zeggen dat het gemis er niet is. Natuurlijk wel, maar het is niet meer dat gapende gat, die alles overheersende pijn. De scherpte is eraf. Er zijn nu randjes van pijn van gemis en soms voel je die, schuur je er tegenaan.

Nog steeds blijven R en ik elkaar opzoeken. Onze gesprekken veranderen, het loodzware is er uit, dus dat je woorden moet inslikken of op je tong moet bijten om elkaar niet stom weg alleen verwijten te maken. We zijn meer in een ontdekkingsfase, of eigenlijk een herontdekkingsfase. Ontdekken of we samen genoeg basis hebben of het gevoel er nog bij allebei is. En dat is mooi, soms onzeker en soms vlindert het zelfs.

En daar nemen we alle tijd voor en zien we hoe het gaat, hoe het loopt 💓