iets met een dooie mus

 

Nu wilde ik een leuk stukje schrijven over het weekendje weg van lief en mij en over onze, ietwat uit de hand gelopen, wandeling over de Ginkelse Hei.

Maar het gevoel van die dooie mus overheerst te veel, want een dooie mus was de persconferentie van afgelopen dinsdag toch wel. De week ervoor werd immers nog gelekt dat er versoepelingen kwamen; terrassen weer voorzichtig open en het beëindigen van de AVONDKLOK . Natuurlijk werd dit in de loop van de week al ingeslikt en verder afgezwakt, tot we niets overhadden. Ik vind het fijn voor de ouders voor wie de naschoolse opvang weer open gaat, ik begrijp best dat zij zich de afgelopen maanden in honderdduizend bochten hebben moeten wringen met de combinatie van kinderen opvangen en ook nog (thuis)werken. Maar verder staan we met lege handen en het al honderd keer herhaalde 'nog even volhouden', terwijl de rek er uit is. (En ongetwijfeld wanneer je in de zorg werkt waarbij volle bedden en steeds meer werkdruk jouw realiteit is, denk je hier heel anders over)

En het is ook niet dat ik, zodra het mag, meteen alle terrassen afga. Helemaal niet, maar het zou zo fijn zijn om tijdens een wandeling even een koffie zittend op een terras te kunnen drinken in plaats van on- the-go of zittend op een steenkoud muurtje. Tenminste als er straks nog horeca is, tegen de tijd dat alles weer open mag, want overheidssteun is leuk, maar moet ook weer terugbetaald worden, door mensen die nu al weer maanden zonder inkomsten zitten.

Als ik kijk naar ons kleine buurtwinkelcentrum, de kantoor-boekhandel is gesloten, omgevallen. De twee cafés zijn nu al tijden dicht, waarvan er een echt de functie van tweede huiskamer vervulde voor veel oudere bewoners van de flats boven de winkels. Voor deze mensen, die vaak alleenstaand zijn, was dit café, de plek waar ze een praatje konden maken met andere buurtgenoten met 's ochtends een kopje koffie en 's middags een pilsje of een wijntje, een gezellig sociaal gebeuren was het altijd op dat terras. En juist voor die mensen had ik zo fijn gevonden als ze met elkaar, weliswaar op anderhalve meter afstand, daar weer koffie konden drinken.

  

Toch nog een stukje over afgelopen weekend. Met iedereen veel thuis, bleef er voor lief en mijn weinig tijd of ruimte over om echt samen te zijn. Dus afgelopen weekend gingen wij naar een hotel in Ede, een overnachting met private dining. Wij dachten nog dat we op onze kamer moesten eten, maar wij kregen de sleutel van nog een andere kamer en hier moesten we 's avonds om half 7 zijn en daar konden we dineren. Toen we binnen kwamen stond het voorgerecht er al en een uurtje later werden het hoofdgerecht en dessert  op de kamer gebracht. Natuurlijk is het lang niet hetzelfde als uit eten in een restaurant, want vanwege de regels mocht er niets uitgeserveerd worden, dus alles werd kant en klaar afgeleverd, maar toch was het leuk, gewoon samen eten in een heel andere omgeving. 

Soms is dat ook echt nodig, even ongestoorde tijd samen. De volgende morgen, nadat we beneden ontbijt konden ophalen wat we nu wel op onze kamer aten, uitgecheckt en met de auto naar een natuurcentrum bij de Ginkelse hei gereden, van de receptioniste van het hotel hadden we gehoord dat je daar fijn kon wandelen.

Op aanraden van iemand bij dat centrum kozen we voor de klompenpad route en wij wilden de korte route van 8 km lopen. Als je ons een beetje kent, weet je al waar dit fout ging, we misten natuurlijk de afslag van die verkorte route en na zo'n 7 km hebben we met behulp van g.oogle, zelf de route maar afgekort, waardoor we uiteindelijk 12 van de 14 km liepen. Maar de omgeving maakte dit meer dan goed. Als we ooit eens weg gaan uit de randstad zou ik echt wel graag naar Ede of omgeving willen verhuizen.

Maar de realiteit van de dag is: ik heb nu een corona-bruiloft meegemaakt (jongste zoon-december) en een corona-uitvaart (man van mijn collega-afgelopen maandag) en ik ben er klaar mee, corona moe. Ik snak naar menselijkheid, naar fysiek contact en vooral om mijn collega een dikke knuffel te geven, omdat dit meer troost geeft dan alle woorden bij elkaar.

En misschien ook daarom hakte die dooie mus er weer lekker in bij mij. Nog maar even volhouden, toch?!