zoals het verder gaat

Er zijn dingen die ieder jaar weer voorbij komen; zoals deze wandeling van de garage naar huis. Vanmorgen liep ik weer samen met miss T. door de regen terug naar huis, terwijl we onze trouwe Oude Dame (22 jr.) bij de garage moesten achterlaten voor haar apk en wat nodig onderhoud.

Wat ik grappig vind is dat miss T. nog steeds mee gaat, er zelfs vanmorgen vroeg voor op stond. Vroeger toen ze nog een kleine miss T. was, had ze hierin natuurlijk geen keus, en nam ik haar gewoon mee. Maar inmiddels heeft ze allang de leeftijd om te zeggen van 'mam, succes ermee', maar ik slaap lekker uit. Kennelijk is dit, in de loop der jaren, voor haar een soort van herfstvakantie ritueel geworden.

Een kom warme, licht pittige noedelsoep. Mijn comfortfood lunch, nadat ik eerst was nat geregend tijdens de garage wandeling en daarna ook nog in de regen boodschappen kon gaan doen. Lekker troost eten om weer warm te worden.

En verder staat de woonkamer sinds zondag totaal op de kop. Het begon met een achteloze opmerking van mij naar Oudstedochter, hoe zij dacht over een ronde eettafel......

Lang verhaal kort, inmiddels staan de meeste meubels in het midden van de kamer en heeft Lief twee muren voorzien van een nieuwe kleur. (het is heel donker blauw, maar deze foto heb ik 's avonds bij slecht licht genomen)

Dus nu is  de eettafel de enige begaanbare plek in de woonkamer. Ik weet zeker dat wanneer het af is, het mooi is en ook meer een geheel. (En als het goed is, komt die ronde eettafel er ook)

Maar grappig dat een losse opmerking zo veel te weeg kan brengen.

En gisteren was de eerste dag, dat ik weer op locatie mocht werken. Sinds vorige week vrijdag zijn binnen het pand niet medische mondkapjes verplicht. Toen ik afgelopen donderdag dit bericht in de mail las, bedacht ik me, dat het dus maar goed was dat ik net een paar leuke kleurige stoffen kapjes had besteld. Ik vind het niet erg comfortabel zo'n mondkapje en ik weet ook niet of het echt zal bijdragen tot vermindering van covid besmettingen, maar het maakt je wel bewust van de rare tijd waarin we nu leven. Dus als ik nu achter mijn bureau zit, hangt er een mondkapje onder mijn kin, die ik zodra ik opsta over mond en neus trek. Ik was wel blij toen ik om 17.15 uur het pand uitliep, het kapje in mijn jaszak liet verdwijnen en even heel diep kon ademhalen. De frisse lucht was even heel welkom.

Ach, het zal wel wennen. En zo niet, dan toch. Ik heb immers weinig keus.