Inmiddels is het nieuwe schooljaar al weer twee weken oud en is iedereen weer overgegaan tot de semi-normale routine. Zelf fiets ik drie ochtenden in de week over het dijkje, langs een sloot vol eenden en meerkoeten naar het werk. Was ik maandenlang 's ochtends bijna de enigste fietser, nu is het weer slalommen tussen de scholieren door. Ach, dat heeft ook zijn charme, moet je dan maar denken.
Maar de dagen dat ik niet werk, zijn ineens weer van mijzelf. Ik hoef niet mee mee te lopen naar school (al heb ik dat altijd met veel plezier gedaan, hoor) en vrije woensdagmiddagen bestaan niet meer. Natuurlijk sta ik rond dezelfde tijd als miss T op, maar om haar aan van alles te helpen herinneren (ik kan het nog niet laten) of om haar uit te zwaaien, hoef ik niet aangekleed te zijn. Dus op niet werkdagen lummel ik nog lekker wat langer rond in m'n pj's, drink m'n koffie, brei een naaldje(of twee) en pas daarna besluit ik wat ik ga doen die dag. Natuurlijk haal ik boodschappen, maar dat hoeft niet meer meteen in de ochtend zoals ik al zoveel jaren deed; nu gewoon wanneer het me uitkomt en dat kan best eens aan het eind van de middag zijn.
Suf genoeg had ik me nooit gerealiseerd dat het naar de middelbare school gaan van miss T ook voor mij een verandering zou inhouden. Toen oudste zoon naar de middelbare ging, waren er nog broertjes en een zusje op de basisschool en in de tijd dat oudste dochter naar de middelbare ging was daar dreumes miss T, die mij wel bezighield zo overdag. Dus nu ben ik voor het eerst zelf thuis, waarbij mijn ritme niet bepaald worden door behoeftes van een ander. Dat klinkt misschien wel heel zwaar, maar ik hoef op mijn niet-werk dagen eigenlijk geen rekening meer te houden met het ritme van een ander, gewoon doen wat ik doen moet of wil in de tijd die mij uitkomt.
Niet alleen voor Miss T een nieuwe fase inderdaad ...
BeantwoordenVerwijderen