Reilen en zeilen 2

Vandaag een week geleden liep ik met M. naar de afdeling waar zij zou verblijven na de operatie. En totdat ze opgehaald werd om richting ok te gaan mocht ik blijven.
En daar begon het grote wachten, ik zat thuis op de bank en breide me suf, met m'n telefoon pal naast me.
Het verlossende woord kwam na half 3, de chirurg belde om te zeggen dat de operatie goed was gegaan. Bijna twee uur later belde iemand van de verpleging om door te geven dat ze nu weer op zaal lag en we langs mochten komen.
Samen met haar broer ging ik langs en zaten wat bij haar. Ze was nog slaperig van narcose/medicatie en had pijn.
Het deed mij ook pijn om haar zo hulpeloos te zien.

Maar de dagen er na ging het steeds iets beter, ze kon (en moest) haar bed uit, al was het maar op de rand van het bed zitten.

Toch kwam vrijdags nog voor ons (en haar) geheel onverwachts het nieuws dat ze naar huis mocht.
(wij liepen met miss T in het natuurhistorischmuseum in Rotterdam)

Omdat M. zelf nog haar twijfels had over naar huis gaan, zo goed voelde zij zich helemaal niet. Ook de verpleging had al aangegeven dat zij nog best een nacht kon blijven, als zij zich daar beter bij voelde, overlegde we met haar om de beslissing over wel of niet naar huis gaan uit te stellen tot het bezoekuur.
Maar toch, toen wij voor het bezoekuur kwamen, zat ze aangekleed en tas ingepakt te wachten, ze durfde het aan. Al was het alleen omdat ze thuis wellicht rustiger kon slapen dan op de afdeling.

En nu is het een week na de operatie, en iedere dag gaat het iets beter met haar, kan ze weer wat makkelijker bewegen en eet ze ook iets meer.
Want behalve herstellen, moet ze ook aansterken, vanwege het grote gewichtsverlies in de maanden voor de operatie.

Verder deze week nog rust, maar voor volgende week staan er al twee afspraken op de planning, met de mdl-arts en op de poli van de chirurgie, dus ze houden haar goed in de gaten. (en dat doen wij ook)