'niet rennen voor je kunt lopen'

of  'een pas op de plaats maken'.
Dat zijn uitspraken die ik toch regelmatig gebruik, maar die ik toch  zelf soms vergeet.
Ik was de afgelopen week al weer aardig bezig mezelf voorbij te rennen, afspraken, verplichtingen. Het hoort nu eenmaal bij een gezinsleven, maar ik vergeet dan al te snel dat ik ook tijd voor mezelf nodig heb, dan dweil ik eerder de kamer in plaats van goed naar mezelf te luisteren en even met een kop thee op de bank te gaan zitten, zo een ruspunt te negeren, er aan voorbij lopen.

Deze keer holde ik weer zo hard door tot ik er een slapeloze nacht aan overhield, iets heel kleins blies ik op tot een enorme berg, zodat ik er wakker van lag en steeds meer niet bestaande beren op de weg zag.
De volgende ochtend voelde ik me dan ook aardig gesloopt, maar zo in de loop van de dag kwam wel het besef dat ik dit mezelf aandeed, omdat ik mezelf voorbij loop.
En als ik dit doe, zie ik alleen nog maar verplichtingen en heb geen oog voor de fijne dingen om me heen.

Pas op de plaats dus!
En terwijl ik weer tot rust kom, geef ik mezelf ook weer tijd om te kijken en te genieten.

Te genieten van deze nazomer dagen nog even in de tuin zitten met een kat, die om me heen draait.

Te genieten van de avonden, met kaarsjes aan en een kat op schoot.

Het was dus echt een leermomentje deze week. De komende week zal ik er goed aan denken om op tijd rustmomentjes te pakken, want als ik zelf even stil zit, word het ook rustig in m'n hoofd en kom ik meer bij mezelf. En als ik rust heb, heeft dit ook zijn weerslag op het hele gezin.