Weer een paar weken en een goed aantal gesprekken verder, hebben we ons evenwicht weer teruggevonden. Een wankel evenwicht weliswaar, maar er is weer balans. Waar ik naar het grote geheel keek, namelijk de mogelijkheid om weer als gezin samen te wonen, keek hij naar tussenstappen; als in een aantal dagen samen en dan weer aantal dagen apart. Hoe we dit vorm kunnen gaan geven? Geen idee. Misschien eerst maar eens beginnen met dat R weer keertje mee eet, waarbij we met z'n allen, ontspannen aan tafel zitten , maar zelfs zover zijn we nu nog niet.
Soms ben ik heel trots op ons, dat we sinds januari zo ver gekomen zijn en om wat we nu voorzichtig weer opbouwen. En soms vind ik, dat ik vooral een heel lange adem moet hebben en veel geduld. Terwijl ik niet bekend sta als de meest geduldige persoon. Maar ik leer het nu wel; geduldig te zijn 😉
Dat lijkt me best lastig inderdaad. Om dan niet in het tempo te kunnen gaan dat je gevoelsmatig zou willen.
BeantwoordenVerwijderenRespect voor je geduld! Is ook niet mijn sterkste kant 🙃
BeantwoordenVerwijderenHier een soortgelijke situatie. Loslaten is het antwoord hoe moeilijk dat ook is. Als iets zo moet zijn, dan zal het zo komen. Misschien dan wel in een andere of onverwachte vorm maar het komt.
BeantwoordenVerwijderen