Rustige herfst

Terwijl ik boven achter mijn laptop zit, kijk ik soms even naar buiten en zie hoe er bij ieder zuchtje wind blaadjes naar beneden dwarrelen. De laatste dagen is het rustig herfstweer, soms grijs, soms wat zon, niet koud, maar wel koud genoeg om na een tijdje buiten, naar binnen te gaan voor warme thee of chocolademelk.

En wat nu voor het weer geldt, dat geldt ook voor ons dagelijks leven op het moment. Geen grote ups of downs, maar alles kabbelt gewoon voort.

Of misschien is dit hoe ik ons leven zie, wil zien, want om ons heen zie ik vooral verharding, mensen tegenover elkaar staan. En daar heb ik moeite mee, net als iedereen neem ik beslissingen in de overtuiging dat deze voor mijn gezin het beste zijn. En mijn beslissing hoeft niet die van jou te zijn en daar heb ik respect voor, dat vind ik prima en kan nog steeds met jou door een deur.

Maar ik heb een beetje het gevoel dat dit de laatste tijd niet meer kan, dat het niet mogelijk is om elkaar  in zijn/haar waarde te laten, dat er van beide kanten alleen nog maar met het vingertje naar de andere kant gewezen wordt. En dat maakt mij verdrietig, daar heb ik geen zin in, daar doe ik niet aan mee. Dus ik steek mijn kop in het zand en kies voor mijn kabbelende leven.

Het paar sokken wat ik laatst afmaakte en het nieuwe paar dat nu op de naalden staat. Mijn yogalerares maakte laatst de opmerking dat breien ook een meditatieve bezigheid is en daar heeft ze gelijk in, want als ik brei, focus ik me op dit breiwerk en is er geen ruimte voor andere gedachten. Het is ook echt voor mij een manier om mijn hoofd leeg te maken.

Een mooi grachtje in Utrecht. Afgelopen zaterdag waren Lief en ik ineens een dag zonder kids; miss T ging ineens met een vriendin mee naar de voetbal en oudste dochter was sowieso al de deur uit. Dus wij gingen samen naar Utrecht, gewoon een middagje slenteren door de stad.

Twee jaar gelden was ik ook bij dit gebouw, schoondochter promoveerde en ik paste op little miss E. en 's middags wandelde ik met de kleine dame door de stad naar het Academie Gebouw voor de receptie. Dat is al twee jaar geleden, ook de laatste keer dat zij in Nederland waren en dat we elkaar (live) gezien hebben. Dus wanneer Australië weer 'open' gaat voor toeristen willen wij toch wel graag een keer die kant op gaan. 

Maar dat is voor dan. Nu ga ik maar eens vegen, zowel binnen als buiten, want niet alleen verliezen de bomen al hun blad, ook de katten zijn in de rui.