Never a dull moment

Met Lief in San Francisco (werk) en zoon J. op vakantie, hadden wij ineens een meiden huishouden.
En dat was gezellig en harmonieus, al denk ik, dat miss T er soms anders over dacht, want af en toe had zij ineens twee moeders.

Maar toch de sfeer was gemoedelijk en het huis opgeruimd en ondanks dat ik m'n liefje miste, verliepen de dagen toch in hun vaste routine.
En ik bedacht me hoe ouder miss T wordt, hoe makkelijker het allemaal gaat.

Maar toen ging het toch nog even mis.
Miss T ging na het eten 's avonds nog even buitenspelen, gewoon hier in de buurt.
Ruim voor de tijd dat ze binnen moest zijn, stond ze huilend voor de deur.
Ze was gevallen........ van het dakje van het speelhuis....... op haar arm.

Nu ben ik geen type die meteen naar een huisarts rent. Miss T heeft drie broers, dus ik ben wel wat gewend, maar hier was ik toch niet gerust over.
Dus gebeld naar de HuisArtsenPost en nadat de assistente mijn verhaal, aangevuld door miss T, had gehoord, maakte ze voor ons een afspraak bij de arts.
Dus dan zit je op maandagavond ineens in de wachtkamer van de HAP.
Gelukkig was het nu niet druk en werden we snel door de arts opgehaald, die weer het verhaal aanhoorde, en miss T. haar arm bekeek.
En ons doorstuurde naar de SpoedEisendeHulp om toch maar even een foto van de arm te laten maken.
Weer wachten en ook hier ging het weer redelijk snel, maar miss T had pijn, was moe en wilde naar huis.
Gelukkig bleek uit de foto's dat haar arm niet gebroken was, wel flink gekneusd, maar ze mocht de arm gewoon gebruiken en bewegen, zo ver dit ging.
Ik was gerustgesteld, miss T blij en we konden weer naar huis.

Dat was ook de enige avond dat miss T haar vader echt mistte, maar toen ze bij mij mocht slapen op zijn plek was het dan toch weer goed.
En ik begrijp dat ook wel, als je zo bent geschrokken en ook nog pijn hebt, wil je gewoon dat allebei je ouders bij je zijn.

Gelukkig ging het al snel beter met haar arm en nu na een week, hoor ik haar  niet meer over bewegingen die nog pijn doen.

Ook zijn we inmiddels weer wat completer, want Lief is weer thuis met minder last van jetlag dan hij had gedacht.
En omdat het nog steeds mooi weer was gingen we een dagje zeilen met schoonzus, nichtje en vader van Lief (een familie dagje dus)

Ik lag gewoon de hele middag een beetje te soezen in de zon. Lief was druk met zeilen en miss T. vermaakte zich met haar nichtje.

De dag erna nog steeds mooi weer. Tijd voor een wandeling en mini picknick in Meyendel. En wat was het er prachtig groen.

En ik merk het iedere keer weer. Hoe leuk ik het aan het water ook vind, echt ontspannen doe ik pas door tussen de bomen te zijn.

En als ik er dan toch nog een leermoment aan moet hangen, dan is het wanneer alles voorspelbaar verloopt, er in eens iets kan gebeuren wat je toch even uit je ritme brengt 😀