Het weekend begon heel goed. Ik schreef het al; de zaterdag, beetje winkelen en 's avonds ook nog uit eten. De zondag begon heel relaxt met bankhangen en koffie drinken en veel niets doen.
Toen belde mijn moeder, die belt wel vaker, gewoon om mij op de hoogte te houden van haar reilen en zeilen of wat te kletsen.
Maar nu vertelde zij dat ze zaterdagavond bij haar hadden ingebroken. Ze had een uitvoering met het koor en toen ze om 01.30 thuis kwam, zag ze boven licht branden, wat haar even vreemd voor kwam, want ze kon zich niet herinneren dat ze dat had aangehad voor ze wegging.
Maar nog nietsvermoedend liep ze via de garage het huis in en zag daar de opengebroken schuifpui. Toen wist ze wel genoeg....
Lang verhaal kort, politie en recherche erbij. Bovenverdieping een rommel, alle kastjes en laadjes opengetrokken en de inhoud er uit gegooid, maar er is niets weg.
Het vermoeden bestaat dat ze terwijl mijn moeder haar auto in de garage heeft gezet, hals over kop het huis uit gerend zijn met achterlating van hun gereedschappen (waar de politie overigens zeer blij mee was)
Maar ik zat dus zondag ineens in de auto, onderweg naar Drenthe naar m'n moeder, inwendig de mensen vervloekend, die zo nodig aan een andermans spullen moeten zitten en daarmee ook het gevoel van veiligheid, wat je toch in je eigen huis hebt, wegnemen.
Dus zondagmiddag was ik in Drenthe, we ruimde nog een laatste beetje op, m'n moeder deed haar verhaal, we dronken een glas (en nog een), aten samen en kletsten over van alles en nog wat.
En vanmorgen werd ik daar wakker, de zon scheen, er lag een laagje hagel op mijn auto en ik hoorde de vogels en zag de paarden in het weiland aan de overkant.
En ik besefte me dat alles gelukkig goed is afgelopen.
Maar dit zijn ook de momenten dat ik me besef dat mijn moeder en ik best ver van elkaar wonen en dat dit soms best lastig is.
He bah! Wat ontzettend naar zeg dat er is ingebroken bij je moeder. Iedereen hoort van een ander z'n spullen af te blijven en iedereen heeft het recht zich veilig te voelen in hun eigen huis.
BeantwoordenVerwijderenDikke knuf voor jou en je moeder
😘
VerwijderenGatverdamme! Ik heb een hekel aan inbraken. Niet alleen vanwege het ongemak dat je hebt met opruimen, dingen die weg zijn, maar het feit dat mensen er soms heel lang over doen om zich weer op hun gemak te voelen in hun eigen huis... Naar zeg.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder is een heel sterke vrouw, maar ik merkte dat het voor haar toch fijn was dat ik een nachtje bleef.
VerwijderenNou, wat naar! In zo'n situatie wordt afstand ineens beter voelbaar.
BeantwoordenVerwijderenHopelijk voelt je moeder zich gauw weer een beetje veilig in haar huis!
Kan me voorstellen dat dat best lastig is die afstand. En oh, dat soort mensen hé, die zou ik toch wat willen doen. Blijf met je takken van andermans spullen af. Hoe is je moeder eronder?
BeantwoordenVerwijderenHe wat vervelend voor je moeder zeg! En ja de afstand is dan best groot. Hoe is het nu met haar ?
BeantwoordenVerwijderenheftig, zeg! wel fijn dat er niets weg is, maar idd.. je gevoel van veiligheid wel. hoop dat je moeder zich snel weer veilig voelt!
BeantwoordenVerwijderenjasses! om razend van te worden!
BeantwoordenVerwijderenHeftig! Ik hoop dat je moeder zich gauw weer thuis voelt in eigen huis!
BeantwoordenVerwijderen