maandagmorgen gedachten

 

Net als iedere maandag begin ik ook deze maandag met de lijstjes; de wat-eten-we-lijst, de boodschappenlijst, de-wat-moet-ik-vandaag-echt-doen lijst. Een serieuze en gestructureerde bezigheid.

Maar al snel dwalen mijn gedachten af. Ik denk aan vrijdagmiddag een week geleden, toen een vriendin in de middag een theetje kwam drinken. Als verrassing kwam ook haar oudste dochter mee, net zo oud als mijn M, die ik al een hele tijd niet had gezien. Haar dochter haalde herinneringen op aan de tijd, dat zij bij mij kind aan huis was of ik bij hen thuis. En ik hoorde in haar stem een hunkering, een verlangen naar die tijd en ineens besefte ik me, dat zij zich in die tijd veilig voelde in mijn huishouden met structuur en even zonder het verdriet van thuis.

En ik voelde bij haar nu weer die zorg om haar moeder. Toen, na het plotselinge overlijden van hun kleine broertje, ving ik dit meisje en haar broers regelmatig op, zodat mijn vriendin even niet hoefde te zorgen, maar  tijd en ruimte had voor haar verlies en verdriet. Nu vecht mijn vriendin weer, tegen kanker en ik voelde dat haar dochter  weet dat haar moeder nu echt tijd en ruimte nodig heeft. Tijd om de gevolgen van haar ziekte te kunnen accepteren en ruimte om in rust te herstellen. Maar in hun drukke gezin, waar alle vijf kinderen nog thuis wonen, is mijn vriendin de spil, waar alles om draait, waar iedereen op leunt. Alleen kan ik nu niet een stukje van die zorg op me nemen, dat is aan dit meisje, haar broers en haar zusjes, dat is aan hun vader, ze moeten samen voor elkaar zorgen, zodat hun gezin doordraait.

En ik. Wat ik doe is, toen vriendin en dochter weer naar huis gingen, dit meisje een dikke knuffel geven in de hoop dat ze zich weer even geborgen voelt, net als vroeger.