even een update

Het begon er gewoon op te lijken, of ik de weg naar mijn blog was kwijtgeraakt. Nou dat viel wel mee, meer een combinatie van niet super veel te vertellen en geen zin om boven te gaan zitten.

Het voordeel is nu wel, dat ik tenminste wat te schrijven heb.

Kijk, deze mooie rooie is Guus, de kater van mijn moeder. Vorig weekend reed ik op zaterdagmorgen naar Drenthe, een weekendje naar m'n moedertje. Het is vanaf hier toch bijna twee en een half uur rijden naar haar toe, dus blijf ik slapen en rijd dan de volgende dag weer terug.

Dus mijn moeder had gezellig iemand om tegen aan te kletsen, want ik weet dat ze dat wel mist. Ze is al weer een aantal jaar alleen en nu door alle corona maatregelen mist ze ook haar gezelligheid in de vorm van het koor, de boekenclub en de dansles. 

Tussen alle gesprekken door liet ze mij toch zo iets leuks zien. Een kookboek uit 1938, wat nog van mijn oma was geweest. 

Wat ik uit de recepten leer, is dat dit nog echt een tijd was,  waarin de meeste mensen lichamelijke arbeid verrichten en men nog tussen de middag warm at. Dit is iets wat ik uit mijn jeugd ook nog wel ken, van onze buren, die een tuinderij hadden of van een vriendinnetje, die van een boerderij kwam. Maar super leuk zo'n stukje huishoudelijke historie.

De laatste twee weken vliegen de sokken hier van de naalden. Ik zit kennelijk in een goede brei-flow, tussen de foto van het paar sokken en het mandje met anderhalve sok zit een week, lekker doorgebreid dus.

Nu ik zo terugdenk, gebeurde er best veel de afgelopen we(e)k(en). Miss T gaat weer naar school, iedere dag heeft zij een halve dag fysiek les en een halve dag online les. En dat gaat goed, zelf vindt ze de lessen op school fijn, ook al is het maar met de halve klas en moet er afstand gehouden worden. 

Verder nog veel beter nieuws, na eindeloos lang solliciteren heeft dochter M een baan!! De functie is precies waar ze naar op zoek was en het bedrijf zit in Rotterdam, dus de reistijd is ook redelijk. Na de Pasen begint ze daar, voorlopig online, want van dit bedrijf is het kantoor nog volledig gesloten. Maar wat ben ik een partij trots op haar, al is het alleen al om haar doorzettingsvermogen, want om afwijzing na afwijzing, de moed er in te houden en keer op keer zeer gemotiveerd te solliciteren. Ik vind dat knap.

Ook kwam het bericht dat het visum van schoondochter met 60 dagen is verlengd, dus zij en zoon J mogen nog wat langer samen blijven. Ze proberen om straks eind april samen terug te vliegen, maar of dat gaat lukken met alle bureaucratie en covid-maatregelen, weten we nog niet. Voorlopig wonen ze nog gezellig hier.

En dat deed mij ergens aan denken. Ooit, jaren geleden, ben ik een benaderd via instagram of ik wilde meewerken aan een programma over meerdere generaties die samen wonen. Het mag duidelijk zijn, dat ik daar nooit op ingegaan ben, maar het zette mij toen wel aan het denken. Zou ik dat kunnen in een woning samenleven met mijn moeder of schoonmoeder. Mijn eerlijke antwoord; nee, absoluut niet! Mijn moeder een lief mens, maar wel met een krachtige persoonlijkheid, die wil dat alles volgens haar regels en gebruiken verloopt, iets wat ook botst als ze hier langere tijd logeert.  En laten we eerlijk zijn, mijn moeder zou ook knettergek van mij (en mijn gezin)worden. Maar soms zou wat dichter bij mekaar wonen wel fijner zijn (maar ik verhuis niet naar Drenthe). Maar inmiddels hadden we zo aan dat programma kunnen mee doen, want met inwonende zoon en schoondochter wonen wij met meerdere generaties onder een dak. En ach, vanuit mij gezien, gaat dit best goed 😁

Ik denk dat ik nu wel alles verteld heb  wat er te vertellen valt, ga ik nog even een paar pennen breien, voor de nieuwe (werk)week weer begint.