het gewone dagelijkse leven

 

De laatste dagen van december en de eerste dagen van januari probeerden we in alle rust door te brengen, geen werk, geen afspraken en door de lockdown konden we ook nergens naar toe, dus het vooruitzicht was dat van kalme, kabbelende dagen.

Januari dacht hier anders over, want de eerste dag van het nieuwe jaar had Miss T al een afspraak  bij de test-straat in ons dorp. Ze was wel heel erg verkouden, keelpijn en snotneus, dus iets met het zekere voor het onzekere nemen. De ochtend erna hoorden we al dat de test negatief was, dus dat was positief nieuws, want ik voelde de paniek al in m'n lijf opbouwen bij de gedachte aan weer een quarantaine periode. Het viel dus mee, dus adem in en adem uit en zen weer verder.

Dinsdag begon voor mij de werkweek weer na twee weken  'kerst'vakantie. Normaal krijg ik altijd het verzoek aan de begin van een nieuwjaar of ik extra uren/dagen kan komen werken in verband met vlotte afwikkeling van de maand- en jaarafsluiting. Dit jaar bleef dit verzoek uit. Mijn manager heeft wel iets anders aan zijn hoofd, vanwege problemen bij een zusterbedrijf. En de collega, die de feitelijke afsluiting voorbereidt is net vader geworden van twee meisjes en nu enige tijd afwezig. Daarbij kan door de covid-maatregelen onze jaarlijkse personeelsvergadering, waarbij de cijfers gepresenteerd worden niet doorgaan, dus voor ons op de administratie is het jaar rustiger dan anders begonnen.

En dat is maar goed ook, want diezelfde dinsdag belde oudste dochter mij, dat ze weer heel erg last van haar buik had en bij de huisarts langs wilde gaan. Het minpuntje was, dat ik de auto niet mee had, maar Lief deze mee naar Rotterdam had genomen. Natuurlijk kwam hij terug en reed haar naar de huisarts, alwaar ze een 'maagbeschermer' kreeg.

Dochter belde zelf  hierna ook nog met haar mdl-arts en had meteen voor de dag erna een afspraak met hem.

Toch zaten we diezelfde avond nog bij de HAP, want een maagbeschermer is geen pijnstilling. De arts van de Huisartsenpost had zich duidelijk wel ingelezen in haar medisch dossier, nam de klachten zeer serieus en schreef in ieder geval een pijnstiller voor, zodat dochter iets kan ontspannen.

Woensdagmiddag met dochter mee geweest naar het ziekenhuis en mijn stappendoel ruim gehaald met het lopen van bloedprikken naar afspraak met arts, van afspraak naar echo en vanuit daar weer terug naar de arts.

Het enige wat ik jammer vond, was dat ik vergeten was om mijn breiwerk mee te nemen, want met alle tijd die ik wachtend heb doorgebracht, had ik best wat naaldjes kunnen breien.

Met dochter gaat het nu weer goed, de pijn is inmiddels weg en over twee weken staat er voor haar toch al een endoscopie ingepland, dus dan kunnen ze verder kijken.

Maar in ieder geval konden wij het wandelen weer oppakken. Tijdens de eerste lockdown liepen de dochters en ik bijna iedere middag of avond wel een stukje door de buurt om nog even buiten te komen. Deze tweede lockdown was het er nog niet echt van gekomen, het weer was ook niet echt uitnodigend. Gelukkig was het dit weekend wel mooi winter weer, dus zaterdag wandelden oudste dochter en ik zo'n anderhalf uur en vandaag deed ik met beide dochters nog een half rondje om de plas.

Dus met de beweging zit het aan het begin van de nieuwe week wel goed.

Maar nu hoop ik wel dat de komende week een rustig, kabbelend weekje gaat worden, zonder verrassingen.