Deze foto van de ondergaande zon maakte ik in de tuin van mijn moeder in Drenthe. Hier waren wij afgelopen zaterdag, nog om haar verjaardag te vieren. Het grappige is dat ik de wijdsheid van het uitzicht dat je daar hebt ieder jaar meer ga waarderen, misschien ben ik er in de loop van de jaren gewoon aan gewend dat het zicht bestaat uit weilanden met paarden of schapen en hier en daar een boerderij. Lekker rustig en fijn overzichtelijk.
Vorige week ook weer begonnen met werken na m'n griepje. De eerste dag viel dat nog best tegen, niet alleen door mijn ontplofte bureau en mailbox, maar ook omdat mijn energie level toch nog wel heel laag was. Maar iedere dag doen we een stapje vooruit, slinkt het aantal onbeantwoorde mailtjes een beetje en vormen zich op mijn bureau nette stapeltjes.
En ook vierde mijn lieve collega haar 25-jarig jubileum bij de zaak, dat was een toespraak en taart in de kantine en 's avonds met haar, haar man en een aantal collega's een gezellig etentje.
Ik trok de deken er ook maar weer eens bij. Afgelopen zomer er aan begonnen, maar door allerlei andere projectjes even geen aandacht gehad en heel hard gaat het nu ook niet, maar het wordt wel mooi.
En dan heb ik nu nog een klein verzoek; mag het vanaf nu echt lente gaan worden....
Ja, graag! Ben de kou wel zat hoor. Pffff....
BeantwoordenVerwijderenFijn dat je je weer beter voelt!
Oh, die poes in die mand. Hier precies zo één. Mand past net. Of poes past net. Hij is in ieder geval dol op zijn 'bakje'.
BeantwoordenVerwijderen