De theorie was goed, maar in de praktijk liep het toch een beetje anders.
Ik ging gelijk woensdagmiddag al goed de fout in.
Miss T had de hele middag met een vriendinnetje gespeeld en ik had de meisjes net naar jazzdance gebracht. En mijn plan was om thuis nog even snel te stofzuigen voor ik miss T weer moest ophalen, een uur de tijd dus dat past prima.
Voordat ik de stofzuiger pak, zet ik nog even de spullen voor het avondeten op het aanrecht en zie dat ik toch wel een heel klein restje pasta heb.
De winkel is hier nog geen 100 m vandaan en ik had nog meer dan een half uur, dus ik pak m'n tas al om te lopen; vraagt m'n oudste dochter nog of zij even moet gaan, omdat ik zo miss T weer moet halen. En in plaats van te luisteren, zeg ik dat ik nog een half uur heb en het makkelijk haal.
Klopt ook, met 10 minuten was ik terug, maar bedacht toen dat ik nog steeds moest stofzuigen en daarmee ging de tijd wel dringen om ook op tijd miss T op te halen.
Dus redelijk gehaast en gestresst slinger ik de stofzuiger door de woonkamer en gang, maar gered en zo op het oog ziet het er weer netjes uit. Snel duw ik de stofzuiger terug in de trapkast, met m'n gedachten al bij jas en tas pakken om in de auto te springen..... en zo loop ik keihard tegen de zijkant van de deur op, gevolg pijn en een lelijke snee in m'n wenkbrauw.
De tranen zaten hoog, want alle stress van de laatste week wilde er wel uit, maar geen tijd, want anders was ik te laat bij miss T, dus diep inademen en gewoon weer gaan.
Maar stom, ja dat zeker, dit zou ik toch niet meer doen. Waarom accepteerde ik de geboden hulp niet?! Dan had mijn oudste dochter de boodschap gedaan en ik ondertussen kunnen stofzuigen. En had ik in alle rust miss T weer kunnen ophalen.
Het had me stress en pijn gescheeld.
Ik zie het maar als leermoment; als ik nu wil rennen, sta ik even stil en denk na, of het echt wel moet of dat het ook anders kan en dat ik aangeboden hulp niet moet afslaan.
De rest van de week heb ik me aardig rustig gehouden.
Een fijne yoga les op woensdagavond en zeker geen extra uren meer werken de komende dagen.
Al doende leert men is het toch?!
Auw.....hopelijk niet teveel na pijn
BeantwoordenVerwijderenX Es
Au, een pijnlijk moment. Zowel letterlijk als figuurlijk. Wel een goed teken dat je niet aan deze signalen voorbijgaat.
BeantwoordenVerwijderenLief van je dochter dat ze je wilde helpen. En een volgende keer niet afslaan :)
Inderdaad, al doende leer je. En ook door wat minder te moeten misschien? ;-)
BeantwoordenVerwijderenDat stof ligt er de volgende dag ook nog wel hoor.
Ik ben net als jij hoor, alles zelf willen doen. En er regelmatig achterkomen dat je niet handig bezig bent. Wat wil je nou bewijzen en aan wie?
BeantwoordenVerwijderenAi, hoe is het met je wenkbrauw? Waarom we toch alles "zeluf"willen doen..ik herken het hoor!
BeantwoordenVerwijderenLastig he, hulp vragen en accepteren... maar al doende leert men :-)
BeantwoordenVerwijderen