Geen idee. Ik ben nog steeds aan het overleven, leef ook echt van dag tot dag. Vooruit kijken is voor mij nu onmogelijk, dan schiet ik in de paniek, want ik kan de dingen niet overzien. Nu kwamen er de afgelopen tijd ook even wat onverziene dingen op mijn pad, waar ik echt niet op zat te wachten. Het begon met een lekkende verwarmingsketel, achteraf viel dit reuze mee. Had ik het zelf toch opgelost door een slang even uit afvoer te halen en terug te doen, iets met vacuüm. Hoorde ik een dag later van de monteur, die nog even langskwam om toch even te kijken. Dus dat viel mee.
Wat niet meeviel of eigenlijk valt, zijn de riolering/afvoer problemen. Het begon met een ochtend, dat ik zag dat er een laagje water in een stuk van de kelder stond. Gezellig om in de vroege ochtend bijna een volle emmer weg te dweilen. Maar dit is bekend, bij hoge grondwaterstand loopt er soms water de kelder in. Ik was die dag al heel opgelucht dat ik 's avonds thuis kwam en zag dat alle dweilen nauwelijks nat waren. Dus ik ging er vanuit dat het gemaal weer draaide en het overtollige water had weggewerkt. Dat was het dus niet, want toen één van de dochters zich 's avonds ging douchen, hoorde ik water lopen in de kelder, langs de muur waar de rioleringsbuis loopt stroomde het water naar beneden. Ik ben nog nooit zo snel naar boven gerend om te schreeuwen dat de douche uit moest. Lekkage. Kut.
Mijn stress level meteen door het plafond, want ik moet dit oplossen. De volgende dag een loodgieter gebeld, zo handig dat ik door werk gelukkig dit soort adresjes ken. Ik weet niet hoe het is gelukt, maar er kwam de zelfde dag al loodgieter langs. Ik denk omdat de dame van planning misschien met mij meevoelde, want zij gaf eerst aan dat R. op dit adres als klant stond vermeld, waarbij ik aangaf dat hij mijn voormalig partner is. Maar al met al loodgieter kon het niet oplossen, dacht toch aan verstopping. Rioolontstoppingsbedrijf kwam, spoot riool door, was ook niet succesvol. Maakte wel duidelijk dat er lekkage zit waar de buis vanuit de kelder aansluit op de de wc. Loodgieter kwam weer, maakte situatieschets, want lekkage zit in een muur en ging ook info opvragen bij gemeente, want niet helemaal duidelijk hoe het riool hier loopt. De charme van een oud huis, zeg maar.
En de dames en ik leren door trial and error. We weten nu dat zeer kort douchen kan (zo fijn alle ervaring hiermee opgedaan bij Zweedse campings met douchemunten voor 3 minuten) , wc boven niet gebruiken of veel water in de wasbak boven laten staan en dat in één keer laten doorlopen. Het is leefbaar maar niet ideaal.
Gister had ik opnieuw afspraak met iemand van loodgietersbedrijf. Ik had R. ook op de hoogte gebracht van deze afspraak, vanwege het doorpraten van opties en kosten. Hij gaf zelf ook al aan dat dit een onvoorziene rotsituatie is en vroeg of ik het fijn zou vinden als hij ook bij dat gesprek zou zijn. Dat was een heel graag van mijn kant. Dat was dus gister. R. kwam veel vroeger, want wilde nog kruipruimte in voor situatieschets van onder de vloer, zoals waar loopt riool precies. Best handig voor de loodgieter. Die loodgieter had twee opties, een toekomstvaste en een soort quickfix, waarvan je niet weet hoe lang dat goed gaat. Op dat moment was mijn hoofd allang een soort overbelast. Ik heb ook echt niet alle uitleg van loodgieter opgenomen, het kwam niet meer binnen bij mij. Misschien dat dit bij R ook zo was, dat weet ik niet, maar ik weet wel dat ik degene ben die mag beslissen welke optie het wordt en daarmee voekde ik me voor het blok gezet, want ik moet nadenken over dingen in de toekomst, terwijl ik die nu totaal niet kan overzien. Maar ik moet het toch.
Ik was sowieso emotioneel heel wiebelig, want ineens zat R. met koffie op de bank en vertelde over werkdingen. Alsof alles normaal was of alsof we een jaar terug in de tijd waren. Daar had mijn hoofd het wel wat moeilijk mee. Laat ik in ieder geval blij zijn dat we ook nu gewoon elkaar kunnen omgaan.
Verder voelt mijn leven nu als één grote aaneenschakeling van nooit-meers. Nooit meer elkaar gedag zwaaien, wat we iedere ochtend deden. Nooit meer hartjes tekenen op een beslagen douchedeur. Nooit meer horen Hey Liefje. Nooit meer in zijn armen slapen. Nooit meer hand in hand lopen. Nooit meer die hele lading zwarte t-shirts in de was. Nooit meer hem op zijn motor al van ver horen aankomen. Nooit meer de lieve appjes over en weer. Nooit meer de diepe gesprekken die we al wandelend hadden. Nooit meer zijn liefde.
Overdag, zeker op werkdagen, hou ik mezelf wel staande, maar in de avond voel ik het gemis zo sterk. Ik mis zijn warmte en liefde, zijn armen om me heen. Hoe fijn en gewaardeerd alle knuffels van vriendinnen en collega's ook zijn, het is toch heel anders dan een liefdevolle omhelzing van je man.
Dus om op de titel terug te komen.
Wat nu?
Geen idee
