sessies

 

We hebben de stap gezet en aangeklopt bij een relatie therapeut. De laatste maanden hebben we samen misschien meer gepraat dan in de jaren ervoor en dan bedoel ik niet small talk, maar we merkten wel dat we wat vast begonnen te lopen. We dansten om bepaalde onderwerpen heen uit angst de ander te kwetsen of om verkeerd begrepen te worden, dus het was tijd om iemand in te schakelen om ons te hiermee te helpen en te leren om te blijven praten ook als je opgeslokt wordt door de hectiek van alledag.

De eerste sessie was okay, ook een wederzijds aftasten, maar toch vond ik het wel pittig, want door alles weer te sprake te brengen, kwamen bij mij ook alle emoties weer los. En de rauwste ervan had ik natuurlijk allang al weggestopt.

Sessie twee was ronduit kut. De therapeute legde mijn grootste pijnpunt bloot, wat al in mijn kinderetijd ontstaan was, waardoor ik me ook altijd conformeer aan andersmans wensen en behoeftes, zeker als ze dichtbij me staan. Daarna verlegde de therapeute haar aandacht naar R en vroeg hem mij te geven waar ik eigenlijk om vroeg en dat kon hij niet. Niet op de manier waarop zij dat vroeg. En ik voelde me zo verloren en alleen daar. Ineens was één van de hulpvragen van ons voor hem voor 180 graden gedraaid en stond ik voor mijn gevoel weer alleen. 

Na deze sessie gingen we beide met een zeer onbevredigend gevoel weer daar weg. Hadden we na de eerste sessie nog een stuk gewandeld en dingen besproken, deze keer liepen we een heel klein rondje en hebben mekaar stevig geknuffeld zonder iets te zeggen. 

Aan het eind van de middag kwam R, die een werkafspraak in DenHaag had gehad, nog even langs en hebben we alsnog gepraat over hoe we het allebei hadden ervaren en hoe we ons nu voelden en waar er in emotie dingen te hard waren verwoord. Toch konden we met dit gesprek samen het rotgevoel dat we allebei aan die sessie hadden overgehouden ombuigen naar de goede dingen die eruit kwamen.

En ik denk dat dit ook de essentie zal zijn. Zij geeft ons aanzetjes, prikkelt ons, laat emoties naar boven komen en daarna moet wij er zelf weer verder over praten. Maar bij de volgende afspraak moeten we haar wel meteen duidelijk maken dat het niet onze bedoeling is om na vijf sessies weer als gezin in één huis te leven, dat willen we nog niet. Al is het wel mijn diepste verlangen voor de toekomst.

Maar al met al ben ik nu al een paar dagen emotioneel labiel en aan het piekeren. Wat mij gewoon niet helpt is dat R vanaf vrijdag aan de andere kant van het land zat en we nog geen dag hebben afgesproken om elkaar te zien. Ik mis het om alle emoties die nu nog zo vers zijn te kunnen bespreken en ik mis ook die arm om m'n schouder, dat stukje aanwezigheid.

Eigenlijk als ik heel eerlijk ben, vind ik alles nu gewoon heel kut.

Zomer

 

Het is nu toch echt zomer, de lange dagen vertellen het, de uitbundig bloeiende planten zingen het, zelfs de kalender zegt het. Alleen voel ik het niet. Ik geniet van de lange avonden, van alles wat groeit en bloeit in tuin en moestuin, maar het gevoel wat ik anders altijd heb zo rond de zomervakantie ontbreekt bij mij.  Ik realiseerde me , zelfs een tikje verbaasd, dat volgende week de eerste collega's al met vakantie gaan. Dat vakantie gevoel of bijna vakantie gevoel ontbreekt dus totaal bij mij.

Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat ik deze zomer geen vrij heb genomen, dus ik heb ook geen last van het gevoel te stranden in het zicht van de haven, wat ik normaal heb vlak voor ik eindelijk met vakantie ga. Deze zomer ben ik de rots in branding van onze afdeling en ik vind het wel prima. Waren werk en collega's mijn afleiding in januari, nu is het de constante factor, soms zelfs houvast.

Langzaam komt mijn lijf weer uit de totale fight or flight modus, waarin het in januari beland was. Waarin ik zoveel mogelijk mijn gevoel opzij schoof, want ik moest overleven, sterk zijn, standvastig, maar soms ook meebuigen als het riet langs de slootkant. En met het loslaten van die modus komen pijn en verdriet soms op de meest overwachtse plaatsen en momenten naar boven. En dat mag.

Waar hij me blijft vertellen dat ik zijn anker ben, is mijn anker, mijn vertrouwen, in januari zo abrupt losgeslagen dat het de bodem nu wel voelt, maar nog niet er weer in vastzit, dat heeft tijd nodig en die tijd krijg ik. En ja, hij en ik, zijn nog steeds een wij, alleen voorlopig in een andere vorm dan het was.

En voordat iedereen denkt dat ik dit jaar echt doorga zonder vakantie, wees niet bang. Ik had ergens in mei een collega al moeten beloven om minimaal een week vrij te nemen in de zomermaanden en dat heb ik gisteren dan ook gedaan. Half september, na de verjaardagen van de dochters, ben ik twee weken vrij. En als kers op de taart gaan hij en ik dan samen naar Berlijn.