zondag 29 april 2018

De Tuin ~ editie 2018 ~


Die tuin van ons is wel een ding. Al zolang we hier wonen, probeer ik ieder jaar opnieuw een kleine moestuin te planten. En dat gaat het ene jaar beduidend beter dan het andere.  Ik denk dat vorige jaar het absolute dieptepunt was. Ik heb nog een poging gedaan met het zaaien van erwten, die doen het altijd, maar ook deze plantjes werden met de grond gelijk gemaakt door ons slakkenleger. Toen heb ik de handdoek maar in de moestuin ring gegooid en helemaal niks meer aan de tuin gedaan.
Ik had er gewoon geen energie meer voor, nu zat ik ook rond die tijd heel laag in mijn energie, ik had heel veel gedoe op mijn werk en kwam daar volledig leeggezogen vandaan en had iedere vrije dag nodig om een beetje bij te komen.
Eind van de zomer was het bovenste deel van de tuin dan ook helemaal overwoekert door paardebloem, zevenblad, vrouwenmantel en uitlopers van de braamstruiken.
Maar toen ik een dag aan het werk was heeft Lief samen met hulp van miss T, alles eruit getrokken of gesnoeid (inderdaad alles!)
En we zijn weer opnieuw begonnen, tenminste dat was het plan. Vorig jaar heeft Lief nog pad en trapje met stapstenen gemaakt, dus alles is weer begaanbaar.
Alleen ben ik  vergeten om al vanaf het begin van de lente het onkruid  de ongewenste planten te verwijderen. Ik heb dus weer iets te veel zevenblad en paardebloem.

Maar wat ik eigenlijk veel erger vind, ik was het afgelopen jaar helemaal kwijt geraakt hoe ontspannend ik een beetje rommelen in de tuin vind en dat ik energie krijg van het poten en verzorgen van plantjes. En hoe heerlijk het is om 's ochtends vroeg voor ik ging werken nog even naar boven te lopen in de tuin om te kijken hoe alles er bij staat.
Dat wil ik weer terug.


Lief maakte in ons terrasdeel een kleine bak tegen de schuur en samen met miss T zocht ik plantjes uit, die vlinders (en bijen) aan trekken.
Dit jaar wordt het zeker geen grote moestuin, maar ik ga (zodra ik het pad rond de bakken weer begaanbaar heb) wel wat groente poten in de bakken, alleen nu niet zelf zaaien, maar gewoon plantjes kopen bij een tuincentrum en kijken of we deze groot kunnen laten groeien.

En verder veel bloemen en kruiden. De gewone keukenkruiden zoals tijm en rozemarijn heb ik al staan en natuurlijk ook citroenmelisse, waar ik 's zomers vaak thee van zet.
En gelukkig herinnerde ik me dat vlakbij waar Lief vroeger zijn huis had er een tuincentrum is, ik denk een familiebedrijf, waar Smeerwortel, Alsem en Longkruid gewoon te vinden zijn.
Ik voelde mij daar een zeer gelukkig mens, met mijn mand met kruiden en plantjes aan mijn arm.




Dus mocht het vandaag nog droog worden, dan weet je waar je me kunt vinden.

En anders.....

doe ik als onze katten


donderdag 26 april 2018

Never a dull moment


Met Lief in San Francisco (werk) en zoon J. op vakantie, hadden wij ineens een meiden huishouden.
En dat was gezellig en harmonieus, al denk ik, dat miss T er soms anders over dacht, want af en toe had zij ineens twee moeders.

Maar toch de sfeer was gemoedelijk en het huis opgeruimd en ondanks dat ik m'n liefje miste, verliepen de dagen toch in hun vaste routine.
En ik bedacht me hoe ouder miss T wordt, hoe makkelijker het allemaal gaat.

Maar toen ging het toch nog even mis.
Miss T ging na het eten 's avonds nog even buitenspelen, gewoon hier in de buurt.
Ruim voor de tijd dat ze binnen moest zijn, stond ze huilend voor de deur.
Ze was gevallen........ van het dakje van het speelhuis....... op haar arm.

Nu ben ik geen type die meteen naar een huisarts rent. Miss T heeft drie broers, dus ik ben wel wat gewend, maar hier was ik toch niet gerust over.
Dus gebeld naar de HuisArtsenPost en nadat de assistente mijn verhaal, aangevuld door miss T, had gehoord, maakte ze voor ons een afspraak bij de arts.
Dus dan zit je op maandagavond ineens in de wachtkamer van de HAP.
Gelukkig was het nu niet druk en werden we snel door de arts opgehaald, die weer het verhaal aanhoorde, en miss T. haar arm bekeek.
En ons doorstuurde naar de SpoedEisendeHulp om toch maar even een foto van de arm te laten maken.
Weer wachten en ook hier ging het weer redelijk snel, maar miss T had pijn, was moe en wilde naar huis.
Gelukkig bleek uit de foto's dat haar arm niet gebroken was, wel flink gekneusd, maar ze mocht de arm gewoon gebruiken en bewegen, zo ver dit ging.
Ik was gerustgesteld, miss T blij en we konden weer naar huis.

Dat was ook de enige avond dat miss T haar vader echt mistte, maar toen ze bij mij mocht slapen op zijn plek was het dan toch weer goed.
En ik begrijp dat ook wel, als je zo bent geschrokken en ook nog pijn hebt, wil je gewoon dat allebei je ouders bij je zijn.


Gelukkig ging het al snel beter met haar arm en nu na een week, hoor ik haar  niet meer over bewegingen die nog pijn doen.

Ook zijn we inmiddels weer wat completer, want Lief is weer thuis met minder last van jetlag dan hij had gedacht.
En omdat het nog steeds mooi weer was gingen we een dagje zeilen met schoonzus, nichtje en vader van Lief (een familie dagje dus)


Ik lag gewoon de hele middag een beetje te soezen in de zon. Lief was druk met zeilen en miss T. vermaakte zich met haar nichtje.


De dag erna nog steeds mooi weer. Tijd voor een wandeling en mini picknick in Meyendel. En wat was het er prachtig groen.




En ik merk het iedere keer weer. Hoe leuk ik het aan het water ook vind, echt ontspannen doe ik pas door tussen de bomen te zijn.

En als ik er dan toch nog een leermoment aan moet hangen, dan is het wanneer alles voorspelbaar verloopt, er in eens iets kan gebeuren wat je toch even uit je ritme brengt 😀


zondag 15 april 2018

een leerzame week


Zomaar een week waarin ik veel leerde over mijzelf.

Ik las ergens een stuk waarin iemand vertelde dat zij vaak direct reageert (en daarin ook heel duidelijk is) Maar dat het ook is dat ze gehoord wordt omdat ze een krachtige persoonlijkheid is, want zij gaf aan dat indien haar collega, iets precies hetzelfde zou verwoorden, er helemaal geen notie van genomen zou worden.
En dat trof me, want ik ben zoals die collega. Ik heb altijd het gevoel dat ik moet schreeuwen om gehoord te worden, dat ik pas serieus genomen word, als ik heel kwaad ben (en dus allang al over mijn grenzen heen ben)
Wat ik ermee ga doen, weet ik nog niet. Proberen duidelijker te worden en zeker ook mijn gevoel duidelijk uit te spreken.

Wil nog niet zeggen dat het me meteen lukt.
Afgelopen dinsdag probeerde ik een collega te helpen iets betaald te krijgen. Ik ging een tikje buiten de standaard procedure om, maar had ook gezien dat haar mail op mijn vrije dag was verstuurd en mijn baas er niet naar had gekeken. Dus ik wilde er wat vaart achter zetten.
Krijgen desbetreffende collega en ik via de mail een sneer, dat we procudures moesten volgen etc. etc., maar in deze mail waren meteen ook een aantal mensen in cc meegenomen, die er naar mijn mening niks mee te maken hadden.
Eerst heb ik mijn schouders er over opgehaald., maar later besefte ik dat ik vooral kwaad was over dat in cc-en
Misschien had ik even naar hem toe moeten stappen en zeggen dat zijn mailtje okay was, want wij gingen buiten de vaste procedure om, maar dat het in cc-en van de halve gemeente niet zo kies was.
Toch heb ik het niet gedaan, want ik weet ook dat mijn baas een plaat voor z'n kop heeft wat betreft subtiliteit en ik denk dat hij niet eens het vermoeden heeft dat het voor mij  ietwat vernederend overkwam.
(Tenslotte noem ik hem niet voor niks 'de botte boer')

En nu ik dit opschrijf besef ik dat hij dat ook nooit zal weten als ik het niet uitspreek. Ai, een leermoment!


Vandaag las ik bij een foto op instagram, dat deze vrouw superblij was dat ze een bepaalde stap had gezet, ondanks twijfel of ze dit zou kunnen volhouden, het niet te moeilijk zou zijn en meer van die beren.
Maar ze veegde al die beren van de weg, zette de stap en was daar blij mee.

Ook daar kan ik wat van leren, want ik begin van bij voorbaat niet aan dingen omdat ik van te voren al allerlei beren op de weg zie staan.
De grootste beer is bij mij tijd!
Ik goochel nu al zo met mijn tijd, alle ballen hoog houden kost mij behoorlijk wat moeite.
Maar ik weet ook dat wanneer ik even niet aan die beren denk en gewoon uit enthousiasme JA zeg, het ook goed komt.
Ik heb het gezien met de RoundRobin boekjes, waarbij ik heb gezegd van ik doe mee, zonder verder te denken of het me lukt om iedere maand de spreads af te maken of ik wel creatief genoeg ben (die twijfel kwam later wel)
Maar ik heb het gedaan, en je begrijpt het al, in plaats van dat het energie kost, krijg ik er energie van. En ja, de ene maand lukt het me beter dan de andere, maar doorgaans ben ik best tevreden met wat ik maak.
Dat is toch wel iets wat ik vaker in gedachte moet houden en misschien iets vaker springen, dan dingen afhouden.
(Een van mijn grootste sprongen was miss T, tenminste de aanloop naar haar, en kijk eens hoe goed dat heeft uitgepakt) 😊


En er wachtte nog een les voor mij.
Deze was dat wanneer je iets ging doen waar je tegenop ziet, je jezelf niet hoeft op te beuren zo van het valt vast wel mee. maar je jezelf een beloning in het vooruitzicht moet stellen.

Nou daar kan ik wel wat mee.
Lief zit nu al een week in SanFrancisco voor een cursus, dus ik ben hier in charge. En dat is helemaal niet vervelend of zwaar, want de meiden en ik hebben het heel gezellig met z'n drietjes.
Maar ik mis m'n lief wel en ik hou het nu al een week vol.
Best tijd voor een beloning, dus ik heb net een jurkje besteld. Dik verdiend!


(de foto's zijn van de magnolia voor onze deur, op instagram post ik deze ook als my daily magnolia)

vrijdag 6 april 2018

dan maar even een terugblik


Het is gewoon al weer weekend en ik moet zelfs nog over het vorige schrijven, dus dan nu maar een kleine terugblik.

Vorig weekend was gewoon een feestje, want op zaterdag mocht miss T afzwemmen en nu voor haar C diploma.
Begin december zwom ze af voor haar B en ik dacht dat ze nu wel genoeg van die zwemles had, maar ineens besloot zij dat ze door wilde gaan. Het was ook een uitdaging voor haar, want niemand heeft hier C. En als je dan als jongste iets vindt wat nog geen van je andere broers of zus heeft gedaan, dan is dat wel het proberen waard.
Supertrots zijn we op haar, want ze heeft dit echt doorgezet en er ook wel moeite voor moeten doen.
En het is haar gelukt!!
Zij heeft C!!

Hiermee is dan nu wel een eind gekomen aan de zwemlessen op zondagmorgen!



Een dag later nog een klein feestje, die dag waren lief en ik twaalf jaar samen. We gaan nog samen uit eten, maar eerst moet lief een dikke week naar San Francisco voor het bijwonen van een cursus.(klinkt weer heel vervelend)

En daarbij was het ook nog paasweekend en misschien niet echt weer om eens een flinke wandeling te maken, maar eigenlijk vond ik dat niet erg.
Een goed boek en een glas wijn, meer heb ik dan niet nodig.


En zo rolden we de werkweek weer in. Een matige week, ik ben absoluut geen perfectionist, maar als ik ergens aan begin, wil ik dat afmaken/afronden voor ik aan het volgende begin. Maar door het systeem, waar wij sinds januari mee werken, wat gewoon nog niet volledig functioneert, kan dat niet.  Ik heb het gevoel dat ik alleen maar meer op vragenlijstjes parkeer, niet afmaak en steeds achter de feiten aanloop. En dat frustreert mij.
Zo klaar, genoeg gezeurd, want het is weekend.

En kijk eens waar ik het weekend mee begin..


Als dat geen huisvrouwengeluk is! 😊