Gebroken ben ik. Versplinterd is mijn hart, in honderdduizend kleine scherfjes.
Misschien dat de realist, de sceptici, dit al zagen aankomen. Ik niet, ook deze keer kwam dit voor mij weer als een donderslag bij heldere hemel. Na onze vakantie in Berlijn, voelde ik wel dat R. zich terugtrok. Hij gaf aan ruimte nodig te hebben en ik gaf deze, want ik ken zijn, zoals hij dat zelf noemt, spaghetti hoofd. Dus ik heb deze verwijdering ook nooit persoonlijk opgepakt. Ja, ik vond het niet leuk dat we nauwelijks afspraken, maar ik had immers zelf gezegd, dat hij de tijd en rust moest pakken die hij nodig had. Maar het dieptepunt was toch wel de laatste week van oktober, toen R. in Engeland was om een boot om te varen. Die week verdween hij voor mij zo ongeveer van de aardbodem, als in ik hoorde nauwelijks iets. En ik accepteerde dat, iets met vertrouwen van mijn kant en hem ruimte gevend.
Maar tegen de tijd dat ik zeker wist dat hij weer terug was, wilde ik graag weer een weekend afspraak om zoals ik het zei, de T in LAT ook weer wat aandacht te geven. R, wilde dit ook, wilde ook praten en moest hier ook nog wat spullen ophalen, die hij de week erna nodig had. Geen probleem van mijn kant, want er stond hier ook nog een tas met schone was op hem te wachten (achteraf terugrekenend stond die was hier al 4 weken). Die zaterdag ben ik eerst 's ochtends nog een yogales gaan volgen, waardoor inderdaad mijn hoofd heerlijk rustig was en ik ernaar uitkeek om R. weer te zien. En omdat de meiden er niet waren die dag, had ik ook zoiets van hebben we zeker privacy samen. R. kwam begin van de middag en was gejaagd, gestresst en afstandelijk. Hij zocht de spullen bijelkaar die hij nodig had, hij vertelde mij over die vaar week, waarbij ik hoorde dat hij ipv zondag al op vrijdag/zaterdag teruggekomen was. Ik weet dat ik hem toen heel vragend aankeek, zo van en het was niet in je opgekomen dat mij even te laten weten. Het verwarde mij heel erg dit zo koud te horen. We gingen lopen, ik heb al eerder gezegd dat we allebei als er wat te bepraten is graag lopen, net of de woorden dan makkelijker komen. Maar R. sprak niet, liep naast me en verder niets. Dus vroeg ik hem hoe het nu met hem gaat, met de rust in z'n hoofd met het alleen-wonen in de camper. Hij vertelde dat zijn hoofd prima was, dat de manier waarop hij nu leeft hem prima beviel. Ik vroeg waar ik in het geheel nog paste en toen hoorde ik weer de bekende woorden, dat ik een prachtige vrouw ben, maar hij het verder niet weet. En toen werd ik zo kwaad, want deze shit heb ik al eerder gehoord en daarbij hebben wij tijdens de vakantie en ook alle samen-weg-weekenden zeker niet als broer en zus samengeleefd, dus hem verteld dat hij nu echt hulp moet zoeken vanwege adhd en depressie en weet ik veel wat nog meer. Toen werd hij ijskoud en vertelde de echte reden, dat er een ander is. Pats met 10-nul achter, ingeruild voor het groene gras aan de overkant.
Of hij verder nog iets heeft gezegd weet ik niet, want ik hoorde niets meer, ik kon alleen nog maar doorlopen. Uiteindelijk ben ik nog met R. meegelopen naar de camper en hebben we afscheid genomen. En toen mocht ik alleen naar huis en mocht ik het aan de meiden vertellen.
En nu? Geen idee. Ik functioneer nauwelijks, mijn gedachten gaan alle kanten op en soms vind ik het al een prestatie om op te staan. Maar ergens kan ik niet toegeven aan hoe ik me voel. Ik ben verantwoordelijk voor huis, haard en alles en iedereen hier. Dus ik raap mezelf velen malen per dag bijelkaar om door te gaan.
Ik heb een week later nog een afspraak met R. gehad. Ik heb zoveel vragen en begrijp ook sommige dingen niet alsof ik ergens stappen heb gemist. Antwoord op vragen kreeg ik niet, voor hem had ik de dingen zelf al ingekleurd. En eigelijk het niet beantwoorden bevestigd voor mij wat ik intuïtief al aanvoelde. Maar ik heb hem wel tijd gevraagd, want ik heb hem alle tijd en ruimte gegeven. Nu is mijn hoofd stuk en heb ik tijd nodig voor ik verder kan.
Inmiddels zijn we al een halve maand verder, ben ik aan het overleven in plaats van leven en mis ik hem vreselijk. Ik ben mijn Lief, mijn vriend, mijn minnaar en geliefde kwijt. Dus hoe nu verder weet ik gewoon even niet.
