Samhain

Het jaarfeest dat misschien het meest tot de verbeelding spreekt ook vanwege de associatie met Halloween (Allerheiligen) en Los Dias de los Muertos (de dag van de doden).

Samhain is de donkere tegenhanger van Beltane. De hemelgod Lugh die zichzelf offerde met Lughnasadh en zijn reis naar de onderwereld begon met Mabon is met Samhain aangekomen in de onderwereld.

Dit feest betreft het sterven van het jaar en is daarom ook het feest van het Nieuwe jaar, want een sterven houdt een wedergeboorte in.
Maar op dit tijdstip is de dood duidelijker waarneembaar dan de nu nog abstracte wedergeboorte.
De akkers liggen braak, het levenssap is in de wortels weggezonken en de hele natuur is in rust.

Met Samhain lost het oude jaar op, valt uiteen, en daardoor vervagen ook alle grenzen, met inbegrip van die tussen de levenden en de doden. Daardoor kun je eerder dan anders de aanwezigheid ervaren van degenen die voor ons gestorven zijn, maar nog steeds met ons verbonden zijn en over ons waken.

Dit is de tijd van dood en wedergeboorte,  van transformatie.

De tijd van Mabon leerde al welke obstakels ons tegen houden.
Nu met Samhain zijn we zover om hetgeen wat je als ballast ervaart achter je te laten.
Je kunt jezelf de vraag stellen wat je wilt bereiken, wat je met je leven gaat doen in de nieuwe jaarcyclus.

Samhain geeft je de mogelijkheid te overdenken, te beslissen en opnieuw te beginnen.
Maar een nieuw begin komt wel met offers. Je moet je bewust zijn wat je wilt opofferen, waar je afstand van wilt doen.

De pompoen, het symbool van Samhain, deze wordt uitgehold en in de schil wordt een gezicht gekerfd.
De kaarsen die in de uitgeholde pompoen worden geplaatst symboliseren de ziel, die nooit sterft.
De vrucht zelf, symboliseert het vergankelijke lichaam.
En door van het vruchtvlees soep, cake of brood te maken symboliseer je de wedergeboorte.

De elementen van Samhain zijn water en aarde.
Water om los te laten, om het oude met de stroom mee te laten voeren.
Aarde om te gronden, om diep in onszelf te kunnen gaan en te begrijpen wat we voor het nieuwe jaar nodig hebben.

Voor onze voorouders was Samhain het laatste oogstfeest; het slachtfeest.
Het vee werd binnen gehaald en voor een deel geslacht om de winter door te komen. Het bloed werd over de akkers verspreid om dank te zeggen en een goede oogst voor het volgend jaar te verzekeren. Dit zou misschien de reden kunnen zijn dat november ook de bloedmaand genoemd wordt.
Nadat het restant van de zomer op een vreugdevuur was beland en de voorbereidingen voor de winter waren afgerond, hebben onze voorouders deze periode gezien als het moment waarop de oude cyclus overgaat in een nieuwe.

Dit is de periode om naar binnen te keren. Samen te zijn met familie en dierbaren, de doden te eren en de geboortes van het afgelopen jaar te vieren. Te voelen en te beseffen dat ieder einde ook weer een nieuw begin inhoudt.

Blessed Samhain!

Zelfzorg

Zelfzorg en me-time zijn voor mij toch een beetje jeuk woorden., misschien omdat deze kreten tegenwoordig te pas en te onpas gebruikt worden. Maar aan de andere kant als iemand tegen mij zegt; ik heb even tijd voor mezelf nodig, kan ik dat prima begrijpen. Ik heb net ook heerlijk mijn hoekje van de bank gezeten, kop thee in m'n handen en een beetje voor me uitstaren, kijken naar de blaadjes die van de bomen waaien. Heerlijk ontspannend.

Ik heb niet vaak een 'leeg' hoofd, verre van dat. Ik heb vooral een hoofd dat altijd maar doorratelt en daarbij ben ik ook nog iemand, die emoties en gevoelens van een ander aanvoelt en oppikt. Dus om niet volledig overspoelt te raken, heb ik lang geleden al geleerd regelmatig wat tijd voor mezelf te nemen. En dat kan zijn door te lezen, ik ben gek op boeken waarin ik helemaal in het verhaal kan opgaan of wandelen en ik ben buiten en ik kom al lopend in een bepaald ritme en dat geeft rust. En natuurlijk breien, sokken breien is voor mij bijna meditatief, steeds de herhaling van de beweging en omdat ik al zoveel sokken heb gebreid, kan ik het bijna gedachtenloos.

En er is yoga, maar dan wel yoga zonder zweverij. Ik hoef niet m'n chakra's aan te roepen of met z'n allen te chanten. Maar gewoon bewegen, rustig, in stilte. Alleen de stem van de docent die je van positie naar positie praat, zodat je bijna gedachteloos vloeiend beweegt. Heerlijk vind ik dat.

Jarenlang gedaan. 

Maar afgelopen maart stopte door omstandigheden de docent en dus de yogastudio ermee. Ik heb de laatste lesmaand m'n yogamat wel een aantal keer volgesnotterd, ik was toen al zo labiel als de pest door m'n relatieproblemen en dit ook nog erbij.

Maar ondanks dat ik weet hoe goed yoga voor mij is, ging ik niet op zoek naar een nieuwe yogastudio. Ik vond mijn situatie, ook financieël, zo onzeker dat ik eigenlijk geen extra geld wilde uitgeven. Nu heb ik een lieve yoga vriendin, die wel op zoek ging en mij van haar speurtocht op de hoogte hield. Die mij vertelde dat ze eindelijk na heel veel proeflessen een yogastudio had gevonden, waar de lessen goed en de sfeer fijn was.

En toen begon het bij mij ook weer te kriebelen, ik miste het rustige bewegen, de ontspanning die het geeft. 

Dus terug van vakantie boekte ik een proefles en ik rolde weer m'n matje uit naast dat van m'n yoga vriendin. En het was als vanouds, m'n lichaam dat de bewegingen volgde en steeds zich steeds verder ontspande.

En nu heb ik dus weer een abonnement afgesloten en vanmorgen voor de komende 2 maanden mijn lessen ingepland, want als ik goed voor mezelf wil zorgen, heb ik yoga nodig.

En heel eerlijk, ik heb dit stuk zelfzorg ook nodig om overeind te blijven in de R-situatie. Terwijl de meiden en ik verder leven, glijdt hij weg in een soort van grijs, alle contact mijdend. Exact hetzelfde als vorig jaar rond deze tijd, toen hij overigens nog wel gewoon thuiswoonde. Toen heb ik de 'schuld' bij mijzelf;gelegd; ik was niet goed, lief, spannend en sexy genoeg. Nu weet ik dat het niet bij mij ligt; ik geef ruimte, ben lief, gezellig gezelschap, niks mis mee. Het zit in zijn hoofd. Je wil niet weten hoe vaak ik het nummer Zombie van The Cranberries zing 'What's in your head? In your head?'

Zo zonde dat de man, die altijd zegt dat het niet verkeerd is voor iedereen om af en toe met een psycholoog/therapeut te praten, zelf zijn eigen raad niet opvolgt.

Dus wij staan even stil en ik wacht, want ik heb dat geduld en kennelijk bijna onuitputtelijke liefde

deze week

Laat ik maar weereens een week overzicht doen. En dat begint bij afgelopen zaterdag in Rotterdam, waar ik een afspraak met R had. We dronken koffie en tussen de buien door liepen we rond de Kralingseplas. Wij zijn allebei mensen die het gemakkelijkst praten tijdens het lopen, als of tijdens het bewegen de woorden makkelijker komen. Het gesprek opgepakt waar we het in Berlijn lieten rusten. Het is geen spijkers met koppen slaan, het is vooral luisteren, vragen stellen en begrip voor mekaar hebben. En dat vreet best energie, dus mijn avond was dan ook bank, dekentje, pot thee en netflix.

Ik denk niet dat ik zondag iets boeiends heb gedaan, want ik heb er totaal geen herinnering aan. Maandag is al jaren mijn vaste opruim- en schoonmaakdag, dus dat is de bekende riedel van wassen draaien, badkamer en wc soppen, kattenbakken verschonen en van zolder tot beneden stofzuigen, maar erna is er breitijd. Ik moest nog een kadootje afmaken.

Dinsdag is natuurlijk een werkdag. Ik heb vorige week al gemerkt dat onze Millenial, die een deel van mijn werk had overgenomen tijdens mijn vakantie op z'n zachtst gezegd nogal slordig is en hierdoor gewoon stomme fouten maakt, die ik weer zeer fijn kan oplossen. Dat frustreert mij lichtjes, zeg maar. En dit was ook de dag dat mijn lieve puber haar scooterrijles had. Ze kan niet wachten tot ze dat rijbewijs heeft en ze op de scooter naar school en werk kan.

Woensdagmiddag stond er nog een gesprek met onze therapeute op de kalender, deze afspraak hadden we al ruim voor Berlijn ingepland en ik wilde deze nog steeds door laten gaan, ook omdat het gesprekshaakjes kan opleveren voor onszelf en omdat we van haar meer willen leren over gesprekstechnieken. We zijn beide nogal conflictmijdend en soms moet je juist het confict opzoeken om tot inzicht te komen. Helaas stonden de gesprekstechnieken kennelijk pas voor een volgende afspraak op haar werkmethode en sloeg zij de plank meermaals mis, door ergens een conclusie aan te plakken, die nogal uit de lucht gegrepen voelde. Kortom we hebben even geen vervolgafspraak gemaakt. Al heb ik wel het idee dat zo'n sessie altijd wel iets doet, alleen al aan het feit te merken dat ik echt doodmoe ben erna.

Donderdag en vrijdag waren ook weer werkdagen. Ik had al gezegd dat ik niet blij was met onze Millenial, na vrijdag kon ik haar wel wat aandoen. Gelukkig zat ik vrijdag alleen op de afdeling, kon ik tenminste ongecensureerd vloeken (Ja, zo erg was het wat ik nu weer tegen kwam), dus komende week ga ik eerst alle administraties nalopen in de hoop dat ik er nu echt alles kan uithalen en oplossen. Even ter info, zij heeft een controlerende functie en ik lever haar gegevens aan, maar nu moet ik de controller gaan controleren. Donderdag wel nog een minifeestje, want puberdochter is voor haar scooterrijbewijs geslaagd.

En dan is het weer weekend. Ik breide nog een paar sokken af. Deze zijn wel voor mezelf. Ik was deze sokken begonnen om een breiwerk voor de vakantie te hebben. Ik kon die andere sokken immers niet meenemen, want die waren het verjaardagscadeau voor R. En ik zeemde de ramen aan de voor- en achterkant van het huis, was hard nodig. Voordeel is wel dat je dan heel goed kan zien dat die ramen ook echt weer schoon zijn 😊 Verder geen wilde dingen, nog wel een stuk gelopen, omdat het nu eenmaal mooi weer is en mooi buiten met de verkleurende bomen en vallende blaadjes, dus ervan genieten zolang het nog kan.

Maar dat was mijn week en de volgende week begint met een bezoekje van de verwarmingsmonteur voor de jaarlijkse service van de ketel om 8 uur 's ochtends. (ik weet niet wat ik dacht toen ik dit heb afgesproken), dan begin ik donderdag weer met yoga bij een andere yogastudio en vrijdag en zaterdag staan in het teken van concerten Kane en The Dropkick Murphys!

ben er weer

 

Ik ben weer terug. Nou ja, dat was ik al een week. Ik heb er zelfs al twee werkdagen opzitten. Alleen had ik mezelf nog geen tijd gegund om achter de computer te kruipen.

Berlijn was fantastisch, wat een geweldige stad, heeft echt mijn hart gestolen. We reisden er naartoe via de Harz, mooie natuur waar we ook, toen tussen de buien door hebben gewandeld. En de terugweg ging via Mecklenburg een streek ten noordwesten van Berlijn. Zeker na de drukte van Berlijn was de stilte van de natuur heel fijn. Daar natuurlijk ook weer gewandeld en nog nooit zoveel paddenstoelen gezien als daar. Dus ja een heel fijne vakantie en ik had graag nog even in die vakantie bubbel willen blijven zitten of in ieder geval dat relaxte gevoel willen vasthouden.

Maar ja dat is mooi weer spelen, zo in zo'n bubbel te blijven zitten, Er is immers mijn leven met de meiden en mijn leven met hem en ik sta er in een soort van spagaat boven, met in ieder leven een been. En die werelden komen niet bijelkaar. Hier ook met R overgesproken, maar hij weet het nu gewoon niet meer en ik heb het gevoel dat waar hij mij eerst zijn anker noemde,  ik nu meer een sleepnet ben. Dat doet wat met me, hoor. Een gevoel van terug bij af. Dus diep ademhalen, mezelf beseffend dat het leven met de dochters eigenlijk vrij rustig verloopt en er hoop uit putten dat hij en ik nog steeds praten. En ik denk dat de slaapmedicatie van de huisarts mij ook helpt, kan ik eindelijk af en toe m'n hoofd uitzetten.

Dus life goes on.