Zo voelt het nu een beetje voor mij, zeker na de afgelopen week. Hadden we in het weekend nog een afspraak, nu niet om te praten, maar gewoon om samen iets leuks te doen. Waarbij we dus via een app een stadswandeling maakten. En dat was fijn, gezellig, voelde goed voor allebei en ook voor ons samen.
Met dat gevoel ging ik de nieuwe week in. Een week waar ik tegenop zag, de week waarin ik verjaarde, en het gemis me heel zwaar viel. Dus ik was ook heel blij dat R. mijn uitnodiging om taart te komen eten uiteindelijk toch aan nam. Mijn gevoel zat nog bij de zondag ervoor en ik verheugde me ook op zijn komst. Ik dacht oprecht dat hij er ook zo instond. How wrong was I. Hij voelde zich door mij voor het blok gezet. Ik had op de eerste weigering op mijn uitnodiging, gezegt dat ik het jammer vond met een verdrietige emoji, want zo voelde het voor mij. Het is al moeilijk genoeg om die verjaardag ´alleen´ te moeten vieren. Dus zich verplicht voelend kwam hij toch en zat het uit als verplichte visite, wat natuurlijk eindigde in een ruzie-achtig sfeertje.
Na deze klote week, waarin we nog wel wat met elkaar hebben gesproken via whapp, maar vooral over regeldingen, want gevoelige zaken bespreken over app doen we niet meer, geeft te veel kans op verkeerde interpretatie. Wel onze al afgesproken date laten doorgaan.
Zaterdag afgesproken om naar de Biesbosch te rijden. Met mooi lente weer, kun je maar beter in een mooie omgeving wandelen. Bij het bezoekerscentrum een wandeling uitgezocht en aan de wandel gegaan. En al wandelend pakken we dan onderwerpen op, waarover we ons hart willen luchten tegenover de ander.. Waarschijnlijk zaten we net in zo´n gesprek, maar we misten natuurlijk weer een afslag in onze route. Story of our life, zo gaat het bijna altijd als wij een route wandelen. Ik denk dat we eigenlijk gewoon ´dwalers´zijn.
Natuurlijk kwam mijn verjaardag ter sprake, waarbij ik mijn kant van het verhaal vertelde, hoe ik ertegen op zag, hoe ik me voelde en wat alles uiteindelijk met me deed. En zo vertelde hij ook het verhaal vanuit zijn oogpunt en gevoel. En dat geeft begrip. We hoeven het niet met elkaar eens te zijn, maar we kunnen elkaars beweegreden wel begrijpen en respecteren. De les van deze week, zeg maar.
En ondanks dit soort gesprekken hebben we ook lol met elkaar, vinden het fijn om bij elkaar te zijn.
Maar er zijn wel dingen die ik moeilijk vind. Ik hoor hem zeggen dat hij z´n dochter mist, de katten mist, maar nooit dat hij mij mist. Dat steekt, hoor. Hij vindt het ook prima dat de meiden en ik een nieuwe vorm van geznsleven oppakken zonder hem, hij voelt daarin geen gemis, zegt hij. Plus dat hij met miss T overlegt over de zomervakantie. Voor haar vind ik het fijn dat hij met haar wegwil, maar mij doet het pijn, het voelt toch alsof ik niet meer meetel.
Zo veel dingen die zo dubbel voelen. En ondanks dat dit weekend verhelderend was en goed voelde, blijft bij mij nog een beetje het gevoel hangen van ik ben weer terug bij af. En dat voelt niet fijn.
