Catching the Sun

 

Als een kat in het laatste zonnestraaltje, stond ik vandaag in het hoekje bij de achterdeur met mijn gezicht in de zon. Licht en warmte, ik heb het zo nodig. Het vervangt die arm om m'n schouder niet, maar het doet me zo goed.

Na ons laatste gesprek, waarin R aangaf dat hij wilde overdenken of hij misschien, eventueel toch open zou staan voor gesprekken onder begeleiding, ben ik mij deze week gaan verdiepen in de wereld van relatietherapie, relatiecoaching en -counseling. En dan in de zin wat zijn de verschillen of overeenkomsten en welke vorm zou voor mijzelf het prettigst voelen. Dat werden dus een heleboel linkjes in de w-app naar R, die daar, geloof ik, een beetje van schrok. Nadat ik had gezegd dat dit puur informatief was en graag ook linkjes terugzie, was het wel weer okay, hoor. Het met elkaar omgaan blijft een soort koorddans, veel wankelen en balanceren. Maar toch zijn de middagen, die we samen doorbrengen, ondanks de soms intensieve gesprekken, ook fijn en gezellig, waarbij we ook samen lachend door de binnenstad van Rotterdam lopen. De laatste keer viel het afscheid me ook echt zwaar, ik wilde het samenzijn, de saamhorigheid, die we op dat moment hadden, helemaal niet kwijt, maar vasthouden, al was het maar voor nog 5 minuutjes. Terugreizend met de metro volgt dan het zwarte gat, terug naar de realiteit en dat doet pijn. Dat is ook één van de redenen dat ik met het ov reis, ik gebruik de reistijd om verdrietig te zijn, maar ook om me te herpakken, zodat ik thuis moeiteloos mijn leven met de meiden oppak.

Als ik mijn leven nu zou moeten omschrijven, vind ik er nog steeds zonnestraaltjes, mooie momenten die alles lichter maken, maar het is  wel heel intensief.

En kattenknuffels maken ook veel goed 💗

En nu?

 

Goeie vraag. Maar ook een vraag waarop ik geen antwoord kan geven. Ik leef van dag tot dag, van week tot week, kleine stapjes, alle ballen hooghoudend. Soms steek ik m'n kop in het zand en leef met de meiden alsof er niets aan de hand, alsof alles normaal is, maar soms ben ik boos en soms intens verdrietig.

Om niet in de grijzigheid te verzanden, probeer ik in iedere dag iets te vinden waarvan ik blij werd. Een polletjes sneeuwklokjes in de tuin, een mooie zonsondergang of vandaag een gesprek met een zeer begripvolle en meedenkende leerplicht ambtenaar. Kleine momentjes, die mijn dag dan lichter maken en m'n schouders laten ontspannen.

Ik kijk uit naar het voorjaar om de moestuin weer op te starten en om een kruidentuin te beginnen met helende kruiden. Afgelopen winter las ik het boek 'All My Wild Mothers' van Vicoria Bennet een boek over moederschap, verlies en heling. Om haar verlies te verwerken begon de hoofdpersoon met haar zoontje met het aanleggen van een tuin vol geneeskrachtige planten/kruiden. Ik vond het een prachtig verhaal, maar had nooit kunnen denken dat dit zo op mij van toepassing zou kunnen zijn. Het klinkt misschien dramatisch, maar ook ik zit midden in een rouwproces. En ik denk dat het aanleggen van een kruidentuin, mij ook kan helpen, niet alleen in de keuze van kruiden, maar ook gewoon door met de handen in de aarde te zitten.

Dus heel voorzichtig kijk ik vooruit. Niet te ver, want dat durf ik nog niet. Maar met kleine stapjes, kom ik er uiteindelijk ook wel.

v

Imbolc

Het feest van het vroege voorjaar, dit is het moment dat de aarde weer ontwaakt.

De winter loopt ten einde en bij het afwerpen van de duisternis, de dagen lengen, voelen wij ook nieuw leven en een nieuwe bloei in onszelf ontluiken.

Net als de piepkleine groene blaadjes en witte kopjes van de sneeuwklokjes, die nu uit de aarde te voorschijn komen, zo gaan wij onszelf voor bereiden op mogelijkheden en beloftes van de komende tijd.

Imbolc of Oimelc verwijst naar de ooien die rond deze tijd lammeren. 

Hierom staat Imbolc voor het nieuwe begin, het prille.

Het is de tijd om je te focussen op de mogelijkheden van de toekomst, terwijl je gegrond blijft in de realiteit van alledag.

Imbolc - afgeleidt van het Keltische bolc of bolg, wat buik betekent.

Imbolc zou dan 'in de buik' betekenen.

Met de buik wordt Moeder Aarde bedoelt, uit wiens 'buik' of wel akker, alle leven weer naar boven zal komen.

De tijd van Imbolc, is de tijd van de Godin Bridget, zij is het jonkvrouwe aspect van de Godin. De zwangere jonkvrouw, zwanger van het jonge zaad van de zon. Als zodanig is Bridget godin van het vuur en de vruchtbaarheid. 

Zij is de hoedster en beschemster van het vuur.

Zij bewaakt de vuren van inspiratie, smeedkunst en heling.

Voor haar branden wij kaarsen en hiermee verwelkomen wij  de zon weer in ons leven.

De elementen die horen bij Imbolc zijn Aarde en Lucht. De Aarde waarin nieuw leven ontkiemt en  Lucht, die als een frisse wind door onze gedachten gaat, zodat wij weer opener en energieker kunnen zijn, zodat we weer ruimte krijgen voor het nieuwe.

Na de lange wintermaanden waarin onze energie naar binnen was gekeerd, mag deze vanaf Imbolc weer uitwaarts keren, we gaan ons weer richten op de buitenwereld!

Dus draag de vlam van binnen weer naar buiten en verwelkom het voorjaar!

Blessed Imbolc